Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 26

24
ÚRVAL
dís að ræða, né heldur ríki friðar-
ins. Ljónin hafa tekið bráð sína um
nóttina og liggja nú á meltunni
steinsofandi einhversstaðar undir
trjánum. Hýenur hafa síðan lagzt
á leifarnar og hrægammar sveima
yfir.
Þarna eru enn andstæður, and-
stæður lífs og dauða, friðsældar og
rándýrshátta. Þessi óbyggð á sér
bæði bjartan svip og skuggalegan,
getur verið ýmist blíð eða skelfi-
leg, og þar er bæði hlaupið léttum
skrefum og traðkað þunglamalega;
gazellur og fílar eiga þar bólstaði
sína og beitilönd.
Fílana sáum við fyrsta kvöldið,
sem við vorum þarna, rétt áður en
við komum á áfangastað okkar ná-
lægt þurrum árfarvegi. Þeir voru
niður með ánni, eins og gríðarstór-
ar, dökkleitar þústir, og fótum
þeirra var helzt að líkja við digra
trjáboli, sem stæðu rótfastir í hin-
um sandborna jarðvegi. Síðan fór
að fæðast líf í þessa miklu skrokka
og blésu þeir rykinu úr röniun sín-
um, en blökuðu hinum stórvöxnu
eyrum sínum eins og þau væru blæ-
vængir. Þeir lögðu af stað í ein-
faldri röð upp með farveginum,
líkir stórum skuggum, sem ýmist
hurfu að baki trjánum eða skyggðu
á þau. Þeim liggur ekkert á, en
halda sínu striki og færa hvorn fót-
inn fram fyrir annan jafnt og þétt,
eins og þeir fylgi einhverjum óheyr-
anlegum bumbuslætti.
Þegar leið á kvöldið heyrðum
við til þeirra við leirtjörn nokkra,
sem var á móti tjaldi okkar hinum
megin árfarvegarins. Þeir byltu sér
í leðjunni og sprændu henni hverj-
ir á aðra með rönunum. í tungl-
skininu mátti nokkurnveginn greina
sköpulag þessara stóru skepna, og
þegar við heyrðum buslið í þeim,
þar sem þeir voru að skola af sér