Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 36

34
ÚRVAL
um gestakomur, né samtöl við aðra
menn. Honum tókst að ná sér í
hærri súlu, fór upp á hana og gerði
að heimkynni sínu. En ekki tókst
honum samt að bægja gestunum frá,
þeir komu æ fleiri og fleiri og
vildu láta hann kenna sér guðsorð.
Náði hann sér þá í 18 metra háa
súlu, þar sem hann bjó um sig og
fór hann þaðan aldrei það sem eftir
var ævinnar, en það voru 35 ár.
Efst á þeirri súlu var pallur mátu-
lega stór til þess að hann gæti setzt,
en of lítill um sig til þess að unnt
væri að leggjast. Hann hlekkjaði
sig við súluna til þess að detta
ekki sofandi. Matur og drykkur var
honum færður frá klaustri nokkru
í námunda við staðinn þar sem
súlan stóð.
En þó að Símon æskti einskis
fremur en að fá að vera einn, hélt
áfram að þyrpast að honum fólk.
Að endingu lét hann undan og fór
að prédika fyrir aðkomumönnum.
Og svo víða barst frægð Símonar
á súlunni, að menn komu alla leið
frá Spáni, Bretlandi og Persíu til
þess að hlusta á prédikanir hans.
Það er álitið að Símon stílíta hafi
dáið 24. júlí 459. Hann var tekinn
ofan úr súlunni andaður og fyrst
greftraður í kirkju Konstantínusar í
Antiokkíu, en síðar fluttur til Kon-
standínópel.
Einn af eftirbreytendum Símonar
stílítu, sankti Danél stílíta, bar
fram fyrir Leó keisara í Byzans þá
ósk, að kirkja skyldi byggð til
minningar um Símon, og var byrjað
á því verki 476. Enginn veit hve
lengi kirkjusmíðin stóð yfir, en
þetta varð stórkostleg kirkja áður
en lauk. Hún var byggð umhverfis
hæstu súluna hans, og stóð hún sér
innan í kirkjunni miðri í stórum
átthyrndum reit.
Átthyrningur þessi var miðbik
kirkjunnar en út frá honum gengu
fjórar álmur, sín í hverja átt. Þrjár
þeirra voru 22 metrar á lengd og
þvínær jafn breiðar sem langar, en
hin fjórða, sem var kirkjan sjálf
með háaltari, var 6 metrum lengri.
í norðaustur frá kirkjunni var
byggt líkhús, og háir múrar um-
luktu svo þetta allt, með nokkrum
vígturnum sem byggðir voru í
flaustri, og af þessu hefur kirkjan
fengið nafngift sína: Oal’at Sem’an,
því Oal’at þýðir vígi, Sem’an Símon.
Girðingin var nauðsynleg og víg-
turnarnir því ætíð mátti búast við
árásum af hendi Persa og Araba.
Lengi vörðust hinir hugprúðu
munkar í vígi þessu, unz þeir voru
yfirunnir árið 986.
Kirkja Símonar stílítu er fagurt
vitni um byzanskan kirkjustíl frá
fyrri öldum hans, hún hefur hið
tignasta yfirbragð, og er fagurlega
skreytt. Og þó nú sé af henni gengið,
svo hún megi varla kallast annað
en rústir, er þetta ekki með öllu af
henni máð. Verzt hefur tekizt til um
súlu Símonar. Hvernig sem munk-
arnir reyndu að varna því eftir
dauða hans, að nokkuð væri við
henni snert, tókst pílagrímum að
ná sér í mola og mola úr þessari
mjög heilögu súlu, svo að nú er
hún ekki orðin annað en svipur hjá
sjón.
Símonarvígi er nú fallið í rústir,
en þessum rústum hefur ætíð verið
virðing sýnd. Gagnstætt því sem á