Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 75

FRÆÐSLA UM KYNSJÚKDÓMA
73
í vor er leið fékk Landssamband
foreldra og kennara í Bandarikj-
um til meðferðar niðurstöðurnar um
hin 300.000 nýju smitunartilfelli
sem verða í landinu á hverju ári, og
svo hver árangurinn hefði orðið af
því, sem gert var í Los Angeles.
Þar var einróma samþykkt áskorun
um, að fræðsla um samræðissjúk-
dóma skyldi byrja ekki seinna en í
áttunda bekk.
Eftir því sem áhugi foreldra eykst,
fjöigar þeirn skólum sem taka upp
fræðsluna. Heilbrigðismálastofnun-
in hefur á boðstólum kvikínyndir,
bæklinga til sjálfsnáms, ásamt leið-
beiningum til kennara. Það er til-
tölulega auðvelt að koma fræðsl-
unni fyrir án sérstakrar skipulagn-
ingar, og kostnaður er hverfandi.
Nú í ár munu um tvær milljónir
unglinga lesa þessar bækur í skólum
28 fylkja.
VIÐHORF ALMENNINGS.
Skólafræðslan ein nægir þó ekki,
ef sigur á að vinnast á samræðis-
sjúkdómunum. Og sumsstaðar eru
skólarnir .ófúsir til samvinnu, meðan
ekki er fengið almenningsfylgi við
þessar ráðstafanir. Þannig var þetta
í borginni Houston í Texas. Heil-
brigðismálafulltrúar þar reyndu að
vekja áhugann með því að koma
efni að í blöðum, útvarpi og sjón-_
varpi, en það mistókst. Þó að frétta-
menn fengjust til að skrifa um at-
burði, sem snertu þessi mál, þá neit-
uðu ritstjórar að birta þær fréttir.
Það var farið til forstjóra við sjón-
varpsstöð, sem þótti vera óspör á
það að bjóða freistingar og ástríður
í efnisvali sínu. „Samræðissjúk-
dómar?“ sagði hann. „Það birtum
við ekki“, „Fjölskyldan, sem á stöð-
ina, mundi ekki leyfa það.“
Dale Houghland, heilbrigðismála-
fulltrúi, fékk þá í lið með sér félag
ungra kaupsýslumanna í borginni,
og urðu þeir hinir áhugasömustu.
Hinir ungu kaupsýslumenn fóru að
finna lækna og heilsufræðikennara
til þess að læra aðalatriðin. Síðan
lögðu þeir til atlögu við borgarlýð-
inn, héldu einar 800 ræður yfir
mönnum við fyxúrtæki og stofnanir,
og tjáðu þeim nauðsynina á fræðslu
um þessa tegund sjúkdóma. Sum
fyrii'tæki fóru að taka undir þetta,
og brátt fóru að koma upp stórar
veggauglýsingar um varnir við
samræðissjúkdómum í borginni
Houston. Fjórir safnaðarleikflokkar
fóru á stúfana og sýndu leikrit um
þessi mál með nafninu „Það sem
mér var aldrei sagt.“ Sýnt var í
klúbbum, kirkjum og skólum.
Áhugi á málinu fór nú óðum að
breiðast út meðal almennings, en
það leiddi aftur til þess áð ritstjórar
og útvarpsmenn skiptu um skoðun.
Nú fór sjónvarpið að taka við kvik-
myndum frá Heilsugæzlunni og
blöðin komu með frásagnir, sem
vörpuðu ljósi á hættuna. Kennara-
félagið sá um, að foreldrar fengju
vitneskju um fræðsluaðferðirnar, og
svo fór að foreldrar urðu málinu
hlynntir, og skólanefndin samþykkti
að prófa sjálffræðslubókina.
Engu að síður var það mikill
fjöldi nemenda, sem ekki sótti eða
ekki fékk að sækja kennsluna og
höfðu ungir kaupsýslumenn og
heilbrigðisyfirvöldin miklar áhyggj-
ur af því, að sá hlutinn mundi