Úrval - 01.03.1968, Blaðsíða 9

UM HUNDA
7
ur til sýnis sem reikningsmeistari af
hundi að vera. Durov sagði einu
sinni við áheyrendur sína:: „Hund-
ar kunna ekki að telja, en þeir taka
vel eftir. Takið nú nákvæmlega
eftir mér — ég skipti ofurlítið um
svip þegar kemur að tölunni, sem
hann á að merkja við. Svo sýndi
hann þeim þetta fjórum sinnum, og
allt stóð það héima, en enginn af
viðstöddum sá hann blakta auga, né
neitt annað.
Síðasti uppáhaldshundurinn hans
var kallaður Ryzka. Þetta var tík,
og hún fékk að sitja á lík'kistubör-
unum þegar hann var jarðaður, —
samkvæmt hans ósk sjálfs.
Vinur minn, Ivor Montagu, sendi
mér fullorðinn Sealyham (selhund)
frá London, og þar skauzt honum,
því ekki dugir að kaupa þriggja
rriissera gamlan hund af hundakaup-
manni.
Á vottorði dýralæknisins var hann
nefndur Thomson, en ættin hlaut að
vera voðaleg ætt, því móðirin hét
Hefnd, en sjálfur hafði hann verið
skírður nafninu Hefnandi. Hvorugt
nafnið þekkti hann og kölluðum við
hann Tomka. Ekki kafnaði hann
undir nafninu sem hann var skírð-
ur. Ég get ekki gizkað á, hvernig
hann hefur verið innan um fóstur-
systkini sín, en góður hefur hann
varla verið. Hann var tortrygginn
og uppstökkur, og glefsaði í fólkið
á heimilinu. Okkur fannst hann
ganga með ofsóknar-geðveilu, og
beindist hún einkum að okkur
heima, við ókunnuga var hann
ágætur.
Ég hafði hann alíltaf inni hjá mér
og lét hann aldrei fara út ótil-
kvaddan. Þegar borinn var fyrir
hann matur, hreyfði hann sig ekki
fyrst iengi, en síðan glefsaði hann
í matinn, tók kjötbita og dreifði
þeim út um aillt. Síðan koll af kolli
unz allt var komið út um gólf, en
ekki snerti hann við neinu fyrr en
eftir svo sem tvo klukkutíma, þá
át hann það. Hann var hjá okkur í
hálft annað ár, en svo lét ég hunda-
temjara, sem átti danskan hund, af-
arstóran og grimman, hafa hann.
Þetta var árið 1953. Tomka vandi
danska hundinn, og temjandann og
konu hans jafnvel, — öll lutu þau
þessum mikla hundi.
En Ivor Montagu, sem hálfsá eft-
ir að hafa látið mig hafa hundinn,
sendi mér svo annan af sama kyni
til Vín, í árslok 1952. — Þetta var
vænn og blíður, lítill hundur, sem
við kölluðum Lú. Margt gæti ég
sagt af Lú. en verð víst heldur að
hætta. Ætli sumum kunni ekki að
þykja nóg um að ætla ekki hátt-
settari tegund meira rúm í blaði,
en hér er nú komið.
Sumir af lesendum mínum kunna
að segja sem svo: er gaml’i maður-
inn orðinn galinn? Hvað er varið í
hunda? Ég gæti fært sönnur á það,
hve nytsamt dýr hundur getur ver-
ið, og hve margt er hægt að kenna
hundi, því ekki vantar gáfumar,
kannske. En ég skal láta nægja að
taka fram það sem mestu máli skipt-
ir — það er enginn svikinn af vin-
áttu hunds. Stundum venja þeir
unglinga af ósóma og á góða siði.
Þetta veitist engum auðvelt, lík-
lega, en mun erfiðara er að verða
dúks í skóla, og hljóta þar verð-
launaskjal.