Úrval - 01.03.1968, Blaðsíða 7

UM HUNDA
5
ekki vera í ioftvarnabyrgjum), og
þar varð hann fyrir loftstormi af
sprengingu. Hann datt, en komst á
fætur, dauðskelkaður, en annars
ómeiddur. En eftir það hafði hann
ætíð nánar gætur á gluggunum
þegar ósköpin dundu yfir, og hvert
sinn sem sprengja féll varð hann
ógnarlega æstur.
En þegar hann vissi af mér hjá
sér, gerði hann ekki annað en að
reka upp smávegis gelt við og við,
en bæri svo til að kopan mín gengi
út að glugganum, eða þá ég, ærðist
hann, og reyndi að toga okkur burt
frá glugganum, því hann þóttist
viss um að okkur væri þar hætta
búin. Hann var fljótur að þekkja
ioftvarnamerkin, sem boðuðu komu
nýrrar loftárásar, og fór þá óðara
að gelta til þess að vara okkur við.
Sumir hrmdar eru af gömlum og
göfugum ættstofni, aðrir ættleys-
ingjar og blandaðir einhvern vegr
inn eins og verkast vill, og hefur
hver til síns ágætis nokkuð. — Ég
mundi vilja halda því fram, að sér-
ræktaðir hundar líktust fremur
sérfræðingum meðal manna, en hin-
um ættlausu eða margættuðu væri
fleira til lista lagt. Skozkur fjár-
hundur rekur nautahjörð eða sauða
á haga upp á sitt einsdæmi, — og
þarf ekki að segja honum ti'l. New-
foundiland-hundur bjargar mönnum
frá drukknun. Einn slíkur var í eigu
franska rithöfundarins Simeons, og
fékk hann heldur en ekki að kenna
á þessu einu sinni þegar hann tók
hann með sér í bátferð á Marne.
Þar var margt fólk á sundi á þess-
um sunnudegi, en í hvert sinn sem
hundurinn kom auga á mann á
sundi, stökk hann út í, og ætlaði að
fara að bjarga, eins og hann var
vanur að vera látinn gera þegar þess
þurfti við, og stóðst hann enginn,
hann dró alla á land, sem hann náði
tökum á.
Ég minntist á Buzu minn II, sem
var lítill rottuveiðihundur, upp
runriinn í Moskvu. Móðir hans var
skozk og af sama kyni, en faðirinn
lítill loðhundur. Ég átti hann þegar
ég var í París. Þetta var einstak-
lega kátur og skemmtilegur hund-
ur, en hafði þó sína galta eins og
gerist lun menn.
Buzu II var montinn og þjófótt-
ur. Stundum þegar ég fór með hann
út í bandi, var hann hinn hugdjarf-
asti við stóra hunda, og glefsaði í
þá, en léti ég hann lausan var hann
hverjum hundi varfærari og gekk
þá langt á svig við stóra hunda.
Ég átti þá heima á fyrstu hæð í
húsi, og stundum fór Buzu frá mér
rakleiðis þangað sem selt var
hrossakjöt. Þangað kominn fór hann
að leika iistir sínar, betlandi um
kjöt með því að stíga listilegan
dans. Aldrei brást að hann fengi
það, sem leikurinn var gerður til.
í matsöluhúsinu, þar sem við
borðuðum venjulega kvöldverð, var
hann vanur að ganga milli borð-
anna snuðrand'i og snapandi. Hann
foraðist að koma að, þar sem
karlmaður og kvenmaður sátu,
því hann þekkti það af gam-
alli reynslu, að þá var ekki litið við
honum; þau áttu svo annríkt við að
líta hvort á annað. En sæi hann
mann sitja einsamlan við að borða
kjötrétt, fór hann þangað og flaðr-
aði upp um hann með látbragði sem