Úrval - 01.03.1968, Blaðsíða 29

AÐ SKAPA ANDLIT
27
Gerasimov að grafa.
Ekki leið á löngu fyrr en hann
fann hauskúpu þarna. Við athug-
un sást að skemmdir sáust á augna-
tóttunum, og einnig merki þess að
beinið hefði verið byrjað að skemm-
ast, og þótti honum þetta gefa til
kynna, að maðurinn, sem hauskúp-
an var af, hefði lifað lengi eftir
að hann var blindaður. Seinna
fann hann að hann mundi hafa
verið um fimmtugt þegar það var
gert.
í neðri kjálka, sem greinilega
var úr gömlum manni, fundust hol-
ur í kjálkanum, þar sem tennurnar
höfðu setið, svo sem vænta mætti
hjá ungum manni, en inni í bein-
inu sást votta fyrir þeim nýju tönn-
um, að vísu ekki fullvöxnum, sem
skáldið hafði vikið að í kvæðinu.
Bersýnilegt var að hann hafði misst
allar tennur sínar í einu. Breyting-
ar á mænugöngunum (blinda hef-
ur áhrif á mænuna, því blindir
menn bera sig öðruvísi en sjáandi),
virtust taka af allan vafa um það
að Gerasimov hefði fundið hina
réttu gröf.
Þá var eftir að gera myndina,
og tókst það vel, en eftir henni
var gerð höggmynd, og síðan voru
bein skáldsins færð til sama stað-
ar. Nú rís þar nýr og fegurri mazar
en áður var, og Tajikistar eiga nú
svipmikla brjóstmynd af sínu elzta
þjóðskáldi.
Ég vildi gjarnan eyða allri ævi minni á ferðalagi.... ef ég gæti
fengið lánaða aðra ævi einhvers staðar og eytt henni heima að ferð-
um mínum loknum.
William Hazlitt.
Þegar karlmaður kemst áfram i lífsbaráttunni, þá tekst honum Það
venjulega með því að klifra upp stiga, sem studdur er af konu, sem
trúir á hann.
Unga eiginkonan var mjög taugaóstyrk, er hún gekk inn í gisti-
húsið með manni sínum í brúðkaupsferðinni. „Æ, mér líður svo illa,
af því ég veit, að Það eru allir að glápa á okkur, af því að það sést
svo vel á okkur, að við erum nýgift. E'r ekki neitt, sem við getum gert
til þess að láta það lita svo út, að við höfum verið gift lengi?"
„Jú, auðvitað," svaraði ungi eiginmaðurinn. „Þú skalt berar töskuna."
Það er oft hægt að lækna heimþrá með því einu að fara heim.
Eina takmark lífsins er að vera það, sem við erum, og að verða það,
sem við erum fær um að verða.
Robert Louis Stevenson.