Úrval - 01.11.1970, Page 57

ASNINN SEM KOM ÖLLUM í GOTT SKAP
55
hliðar, og svo var hann búinn að
bíta töluna af jakkaerminni, áður
en maður vissi af. Og svo stóð hann
bara kyrr og japlaði á tölunni með
lokuð augu og bros á prakkaraand-
liti sínu. Brátt var svo komið, að
það voru ekki lengur eftir neinar
tölur á jökkunum eða frökkunum
mínum.
Þegar menn frá borgarskipulags-
nefndinni komu til þess að rann-
saka skepnuhald okkar nokkru síð-
ar (skipulagsnefndin hafði ekki
gert ráð fyrir asnarækt í okkar
hverfi) náði Jack hátindi snilli
sinnar með því að kippa látúns-
hnapp snyrtilega af jakkaermi lög-
regluþjónsins, sem hafði fylgt
skipulagsnefndarmanninum heim
til okkar. Svo þegar lögregluþjónn-
inn flúði í áttina til bílsins síns,
náði Jack einnig hnappi af ermi
skipulagsnefndarmannsins. Hann
hefur aldrei borið neina sérstaka
virðingu fyrir skriffinnskubákninu
né þjónum þess.
ASNAHRAÐLESTIN.
Húsið okkar í Port Washington
stendur aðeins tveim götulengdum
frá járnbrautarstöðinni. Því geng
ég á stöðina á hverjum morgni á
leið til vinnu minnar. Aðrir starf-
andi menn, sem þurfa að nota lest-
irnar til þess að komast til vinnu
sinnar en búa lengra frá stöðinni,
fara í bílum á stöðina. Eiginkon-
urnar aka bílunum og fara síðan
heim með þá. Margar þeirra líta þá
þannig út eins og það væri nýbúið
gð grafa þær upp úr kirkjugarðin-
um. Á kvöldin endurtekur sama
sagan sig aftur á bak. Og ég verð
að segja það eiginkonunum til sann-
mælis, að þá líta þær miklu betur
út.
Ég hafði alltaf þráð það svona
í laumi, að einhver tæki á móti
mér á stöðinni að löngum vinnu-
degi loknum. En auðvitað var ekki
nein ástæða fyrir Jane að yfirgefa
ringulreiðina heima rétt fyrir
kvöldmatinn til þess að aka full-
frískum eiginmanni tvær stuttar
götulengdir. En samt, sko, svona í
laumi....
Það vildi svo til rétt fyrir jólin
þetta ár, að ég hafði komið við í
verzlun Gimbels og gert þar tals-
verð innkaup. Ég þurfti því að rog-
ast með nokkra þunga pakka á
Pennsylvaníuj árnbrautarstöðina, en
þaðan ætlaði ég að taka lestina,
sem leggja skyldi af stað klukkan
5.09. Það hafði snjóað allan dag-
inn, og því ákvað ég að láta nú
undan þessari leyndu ástríðu minni
svona rétt einu sinni. Eg hringdi
því í Jane, áður en ég steig upp I
lestina, og bað hana um að sækja
mig á stöðina heima í Port Wash-
ington.
Ég gerði mér grein fyrir því,
jafnvel áður en lestin hafði stanz-
að algerlega, að mér höfðu orðið á
hræðileg mistök. É'g gat séð, að
Jane var ekki á stöðinni, en þess
í stað biðu þar fjórir smákrakkar
og einn söðlaður asni í snjónum,
innan um flota af stationbílum með
eiginkonur við stýrið.
Ég hefði alls ekki farið út úr lest-
inni þarna, hefði Port Washington
ekki verið endastöðin. Eg tafði
tímann með því að þreifa um sæt-
ið og undir því, eins og ég hefði