Úrval - 01.11.1970, Qupperneq 97

BÖRN í NAUÐUM STÖDD
95
ingum og barsmíð í Drengjaskóla
Floridafylkis í Marianna. Hann lýs-
ir því yfir, að honum hafi orðið illt
af að horfa á þær aðfarir.
„Farið var með ungan, dreng inn í
autt, illa upplýst herbergi, þar sem
hann var neyddur til þess að leggj-
ast á mjótt flet. Og svo var hann
laminn með þungri leðuról. Sá, sem
lamdi hann með ólinni, hefur að
minnsta kosti verið 6 fet og 3 þum-
lungar á hæð og yfir 200 pund á
þyngd. Barnið skalf og engdist
sundur og saman, þar sem það lá á
fletinu...“
í sumum stofnunum beita starfs-
mennirnir ofbeldi, enda þótt yfirlýst
stefna stofnunarinnar leyfi ekki lík-
amsrefsingar. í Æskulýðsþjálfun-
arstöðinni í Milledgeville í Georg-
íufylki bað ég aðstoðarforstöðu-
manninn um að hlusta á sögu, sem
tveir af drengjunum þar höfðu að
segja. Þeir sögðu, að vörður einn
hefði lamið annan þeirra í ennið
með skaftinu á lokuðum vasahníf,
sem hann hefði falið í lófa sér. Þeir
sögðu einnig, að hann gerði slíkt oft.
Drengirnir höfðu verið læstir inni
í einangrunarklefum, strax eftir
að atburður þessi gerðist, svo að
það var enginn möguleiki á því, að
þeir hefðu getað borið saman ráð
sín og soðið saman einhverja lyga-
sögu. Þeir sögðu báðir nákvæmlega
sömu sögu í öllum smáatriðum hvor
um sig, og það var aðstoðarfor-
stöðumaðurinn, sem lagði spurn-
ingarnar fyrir þá.
En samt virtist hann hafa miklu
meiri áhuga á því að ávíta dreng-
ina fyrir að segja mér frá þessum
atburði og þessu ástandi en að kom-
ast að sannleikanum í málinu. Þeg-
ar ég gekk á hann og baðst skýr-
ingar á þessari afstöðu hans, viður-
kenndi hann, að hann gæti ekki
tekið hart á þessu atferli starfs-
mannsins, því að það væri orðið svo
ofboðslega erfitt að fá fólk til slíkra
starfa.
Sálfræðingar, geðlæknar og aðrir,
sem starfa á þessu sviði, segja, að
hýðingar og barsmíðar þær, sem
börnin og unglingarnir verði að
þola, sé aðeins einn þáttur ofbeidis
og þeirra þjáninga, sem þau megi
þola í hinum opinberu stofnunum.
Börn í betrunarskólum verða oft
að þola það, að þau séu hædd mis-
kunnarlaust og gerð að athlægi.
Tilraunir til þess að svipta barnið
einstaklingseinkennum sínum,
sjálfum persónuleikanum, eru skil-
yrðislaust mannskemmandi, en slík
viðleitni er mjög algeng í þessum
opinberu stofnunum.
Sama er að segja um stöðuga og
langa innilokun og einangrun í ein-
angrunarklefum. En samt komst ég
að því, að margir drengir og stúlk-
ur eru læst inni í algerum einangr-
unarklefum víða um land dögum og
vikum og jafnvel mánuðum saman.
Varð ég var við mörg hundruð
slíkra tilfella.
Forráðamenn hinna opinberu
stofnana gleyma því líka alltof oft,
að markmið þeirra á að vera að
hjálpa börnum þeim, sem eru í
nauðum stödd. Því er eins farið með
hina opinberu embættismenn og
starfsmenn þessara stofnana, að þeir
verða „samdauna“ stofnununum
ekki síður en þau börn og þeir
unglingar, sem verða að dvelja þar