Úrval - 01.11.1970, Qupperneq 98

96
TJRVAL
lengi. Snurðulaus rekstur skiptir þá
miklu meira máli en hin mann-
lega hlið starfsins. Þeir álíta, að
snurðulaus rekstur og þægileg
starfsskilyrði starfsliðsins og sem
minnst fyrirhöfn þess séu takmörk
í sjálfu sér. Slíku var einmitt til að
dreifa í betrunarstofnuninni í Dela-
waxe, þar sem forráðamennirnir
létu sig meira skipta viðhorf starfs-
liðsins, samvinnuvilja þess og mál-
stað heldur en málstað drengjanna,
sem voru með sprungnar hljóð-
himnur eftir barsmíð starfsmann-
anna.
Astandið hefur einnig stórum
versnað vegna þeirra aðstæðna, að
margt af starfsfólki því, sem gæzlu
annast, lætur sig líðan barnanna og
unglinganna engu máli skipta. Oft-
ast er um mjög lítið menntaða menn
að ræða, sem hafa þar að auki nei-
kvæða afstöðu gagnvart börnunum
og unglingunum og hafa alls ekki
tekizt þessi störf á hendur vegna
þess, að þá langi til að hjálpa.
Stundum eru þeir varla læsir eða
skrifandi. Oft tekst þeim í rauninni
að ná stjórn stofnunarinnar í sínar
hendur og „stjórna" henni með því
að bindast samtökum og hóta því að
leggja að öðrum kosti niður störf
sín. Robert T. Grey, fyrrverandi
forstöðumaður Betrunarhælis
Connecticutfylkis í Cheshire, kvart-
aði t.d. yfir því, að það væri „erfið-
ara að meðhöndla suma starfsmenn-
ina heldur en afbrotaunglingana
sjálfa“.
„Við hverju er að búast, þegar
maður fær 3100 dollara á ári fyrir
60 stunda vinnuviku?" Þannig var
ég spurður af starfsmanni betrun-
arstofnunar einnar í Suður-Karo-
línufylki, þegar ég minntist á þetta.
Þetta viðhorf hins opinbera at-
vinnuveitanda til launakjara starfs-
fólksins, sem byggist aftur á smá-
smugulegum fjárframlögum er ein-
kennast af nízku, hefur svo næstum
alveg fyrirsjáanlegar afleiðingar.
Horaður og veiklulegur sextán ára
piltur, Jim að nafni, sem dvaldi á
Drengjaskóla Floridafylkis í Mari-
anna, var t.d. sannarlega í nauðum
staddur. Náttfötin hans voru öll
blóði drifin, enda hafði hann skor-
ið sjálfan sig viljandi í handlegg-
inn allt frá úlnlið upp að olnboga.
En samt virtist enginn hafa tekið
eftir þessu, eða að minnsta kosti
virtist enginn láta sig þetta nokkru
máli skipta. Kvöldið áður hafði
hann verið um tíma í stórri setu-
stofu ásamt öðrum drengjum.
Þeirra gættu tveir verðir. Þá hafði
hann étið hluta af brotinni ljósa-
peru. Enginn virtist heldur láta sig
slíkt nokkru máli skipta. Þess í stað
var hann bara læstur inni í ein-
angrunarklefa.
Jim var fyrst sendur í skóla þenn-
an, þegar hann var 13 ára gamall,
vegna þess að hann var vanræktur
á heimili sínu. Þar var hann látinn
dvelja í eitt ár. Á þeim tíma var
hann oft laminn af vörðunum og
tvisvar lúbarinn með hýðingaról, í
annað skiptið fyrir að slást við
stærri pilt, sem var að reyna að
neyða hann til þess að taka þátt í
kynvillumökum með sér.
Síðan dvaldi Jim á ýmsum fóst-
urheimilum í 15 mánuði samfleytt.