Úrval - 01.11.1975, Qupperneq 11

9
um Benna. Hann sagðist hafa sama
rétt og Jennifer.“
„Og hvað kemur svo út úr þessu
öllu?“ spurði ég.
„Nú, við áttum þrjá krakka til að
byrja með, tveir verða að heiman í
nótt, við fengum einn ■— það hefur
sem sé fækkað um einn.“
„Pað sparar okkur matarkaup.“
„Nei,“ svaraði konan mín. „Pað var
fiskur á borðum í kvöld, en Anna vill
ekki fisk svo að ég varð að kaupa
steik handa henni, og þegar Connie
sá hvað Anna fékk vildi hún fá það
sama.“
„Ég hefði ekkert á móti því að fá
steik,“ sagði ég.
„Pað er ekki hægt. Einhver verður
að borða fiskinn."
Pegar ég kom heim um næstu helgi
var Connie horfin, en Jennifer hafði
náð sér í tvær vinstúlkur og Jóel var
kominn með Benna. — Pegar klukk-
an var orðin átta skipaði ég þeim öll-
um að fara í rúmið.
„Pabbi Benna leyfir honum að horfa
á sjónvarpið til miðnættis á hverju
kvöldi,“ sagði Tóel, sem er níu ára
gamall.
„Er þetta satt, Benni?“ spurði ég.
„Og stundum lengur,“ svaraði Benni
hiklaust.
„Pegar ég var hjá Benna í vikunni
sem leið, fórum við ekki að sofa fyrr
en klukkan tvö um nóttina," sagði
Jóel.
„Hvernig væri að hringja í foreldra
hans til þess að spyrja hvenær hann
eigi að fara að sofa?“ sagði ég.
„Pað er alveg óþarfi,“ flýtti Benni
sér að segja. „Og svo hafa þau lík-
lega farið í bíó.“
1 sama bili hringdi síminn. Pað var
frú Lindsey, sem var að spyrja um
hvenær Connie væri vön að fara í
háttinn. Ég svaraði að hún færi venju-
lega að sofa klukkan átta.
Frú Lindsey virtist létta. „Connie
segir að þið leyfið henni að horfa á
sjónvarpið til miðnættis. Ég var dá-
lítið áhyggjufull.“
Kvöld eitt þegar ég kom heim sátu
þrjú börn við matborðið — en ég
átti ekkert þeirra.
„Hvað hefur komið fyrir?“ spurði
ég-
Konan mín varð vandræðaleg. „Pað
hefur orðið skelfilegur ruglingur. Jóel
bauð Francis að sofa hjá sér, en stein-
gleymdi að hann hafði þegið boð Butch
um að sofa hjá honum. Jennifer og
Connie var boðið til Karenar, en þeg-
ar þær voru farnar birtust Vera og
Elísabet og sögðu að þeim hefði verið
boðið að sofa hér. Ég hafði ekki brjóst
í mér til að senda þær heim.“
„Petta er orðið nokkuð flókið,“
sagði ég.
Konan mín viðurkenndi að svo væri.
„Og hugsaðu þér bara,“ sagði hún,
„krakkarnir segja að mæður þeirra
leyfi þeim að vaka á hverju kvöldi til
miðnættis til þess að horfa á sjón-
varpið.“
☆