Úrval - 01.11.1975, Blaðsíða 86

84
ÚRVAL
inn rís ekki gegn lögunum,“ sagði
Wright, þótt skjólstæðingur hans hefði
einmitt gert það þremur dögum áður.
Ég missti af hámarki „eldstorms-
ins“, þar sem ég fór í utanferð í or-
lofi, sem ég hafði heitið sjálfum mér.
Ég var vakinn af svefni snemma á
sunnudagsmorgun í St. Tropez. Pað
var nærri tryllt frönsk þjónustustúlka,
sem barði að dyrum og hrópaði: „Pað
er stjórnarbylting í Bandaríkjunum!"
Ég vissi, að stjórnarbylting var óhugs-
andi og reyndi að skilja fréttir franska
útvarpsins, en þar koma þær allar t
eina mínútu á hverri klukkustund,
samanþjappaðar. Ég gerði mér í hug-
arlund af þessum smáskömmtum, að
FBI hefði tekið bæði dómsmálaráðu-
neytið og Hvíta húsið. Ég fór því tíl
London og náði í breskt blað á leið-
inni.
Breskir blaðamenn höfðu áhuga á
æsifréttum og sögðu frá því, að stjórn-
in í Bandaríkjunum hefði algerlega
verið niður brotin og allt væri á öðr-
um endanum. Var yfirleitt einhver
ríkisstjórn í Washington? Svo spurðu
bretar. Ef svo væri, hverjir stjórnuðu
þá? Gætu þeir stjórnað?
Þetta virtust bandaríkjamanni ein-
kennilegar spurningar, sem hann
þurfti að svara þá stundina, og ég
komst að því, að ég gat stoltur svar-
að þeim. Ríkisstjórnir Frakklands og
Bretlands höfðu skammarlega skjótt
gefist upp fyrir hótunum araba og
rússa. Þeir höfðu afneitað öllum
skuldbindingum gagnvart ísrael um
vopn, varahluti og nauðsynjar. Með
algerum sigri araba yrði Evrópa fórn-
arlarnb hvers þess, sem arabar kysu
að hafa af henni í olíuverði, ellegar
hún yrði betlari um málamiðlun frá
Kreml. En ekkert Evrópuríki hafði
þorað eða haft viljastyrk til að grípa
í taumana í Mið-Austurlöndum.
Bandaríkjamenn gátu „lifað með“
arabísku olíunni, ef þyrfti. Samt voru
Bandaríkin það ríki, sem hafði að-
hafst eitthvað. Ef Vestur-Evrópa hafði
enn tækifæri til að semja um skil-
mála við araba í hinu óyfirlýsta efna-
hagslega stríði þeirra, þá átti hún
Nixon þetta tækifæri að þakka, því
að hann hafði beitt afli. Það var
greinilegt að Bandaríkin héldu áfram
að vera öflugasta ríki heims.
Þegar ég sneri aftur nokkrum vik-
um síðar, fann ég, að stjórnmálin
heima fyrir höfðu breyst. Nú var
„kerfunum" beint gegn forsetanum
til að skáka veldi hans. Ekki aðeins
fjölmiðlar, eins og frá upphafi, held-
ur einnig klerkastéttin, verkalýðsfé-
lögin, háskólar og menntamenn voru
andvígir honum. Fjármálamenn voru
sundraðir, og einnig repúblikanaflokk-
urinn. Innan ríkisstjórnarinnar, að
frátöldu varnarmálaráðuneytinu, voru
aðal,,kerfin“ einnig í baráttu við Nix-
on, og auðvitað dómstólarnir, öld-
ungadeildin og fyrst og fremst full-
trúadeildin, þar sem tillögur um að
svipta forseta friðhelgi eiga upptök.
STÓRGLÆPIR OG AFBROT. Allt
sumarið og haustið 1973 hafði Nixon