Úrval - 01.11.1975, Blaðsíða 85

NIXON: TRÚNAÐARBROT
83
Því var það, að næsta dag, laugar-
daginn 20. október, fyrirskipaði Nixon
brottrekstur þessa saksóknara. Richard-
son, yfirmaður Cox, vildi ekki vinna
það verk fyrir Nixon að reka Cox.
Hann sagði fremur af sér, og hið sama
gerði aðstoðardómsmálaráðherrann
William Ruckelshaus. ÍQukkan 8.22
það kvöld tilkynnti Ronald Ziegler
þetta, og skömmu eftir klukkan
níu frétti þjóðin, að FBI hefði inn-
siglað skrifstofu Cox, bannað starfs-
liði inngang og lokað aðgangi að skjöl-
um þar. Ennfremur frétti þjóðin, að
FBI hefði hafist handa um að inn-
sigla dyr á skrifstofum dómsmálaráð-
herrans og aðstoðardómsmálaráðherr-
ans. Pegar hér var komið, gerðist það,
eins og Haig komst að orði, að „eld-
stormurinn" braust út.
ÆSINGUR. Viðbrögðin urðu nær
samstundis eins og verið hafði í Pearl
Harbor eða daginn, sem John F.
Kennedy var myrtur. „Sprenging“
varð, sem enginn hafði séð fyrir en
var jafnöflug og fjöldaæði.
Pað hófst, áður en klukkustund var
liðin frá yfirlýsingu Zieglers, með því,
að bílstjórar þeyttu flautur fyrir utan
Hvíta húsið, þar sem mótmælahópar
héldu á lofti áróðursskiltum, þar sem
krafist var, að forsetinn yrði leiddur
fyrir rétt. Sjónvarpsstöðvar NBC og
CBS útbjuggu í skyndi sérstaka þætti,
sem dreifðu æsingum um allt landið.
Fólk fór að tjá viðbrögð sín með sím-
skeytum, jafnvel áður en þáttunum í
sjónvarpinu lauk. Western Union hafði
afgreitt meira en 156 þúsund sím-
skeyti, þegar þriðjudagurinn gekk í
garð, „hið mesta, sem sögur hermdu“.
Eftir 10 daga voru skeytin orðin 450
þúsund.
Deildarstjórar í 17 lagadeildum
stóðu að beiðni til þingsins um, að
það tæki nú þegar fyrir, hvort svipta
ætti forsetann vernd gegn málsókn.
Kirkjunnar menn létu að sér kveða.
Stúdentar fóru í kröfugöngur. Enn-
fremur kom á daginn, að á þeim níu
böndum, sem Cox hafði krafist, var
illyrmisleg átján og hálfrar mínútu
eyða á þeim stað, þar sem var sam-
tal Nixons við H.R. Haldeman hinn
20. júní 1972, sem var þremur dög-
um eftir Watergateinnbrotið. Engin
skýring fannst á eyðunni, sem senni-
leg gat talist, nema sú, ef til vill, að
Nixon hefði sjálfur máð þennan hluta
út. Reiðin varð að æfareiði.
Yfirmennirnir í Hvíta húsinu höfðu
algerlega misskilið, hvernig banda-
ríkjamenn hugsuðu. Peir skildu of
seint, hve reiðin var mikil, þar sem
þeir voru í öngum sínum yfir almenn-
ingsálitinu. Flokkur þeirra neitaði að
styðja þá, vinir hringdu í þá og lásu
þeim pistilinn, og gamlir félagar skrif-
uðu í sama dúr. Þegar eldstormurinn
dundi yfir, gátu þeir ekki svarað
spurningunni, sem var á allra vör-
um: „Hvað var forsetin nað fela?“
Innan þriggja daga kom Charles
Alan Wright fyrir Sirica dómara til
að gefast upp. Forsetinn myndi af-
henda segulbandsspólurnar. ,,Forset-