Úrval - 01.11.1975, Blaðsíða 99

Úrval - 01.11.1975, Blaðsíða 99
97 ÆVINTÝRI H.C. ANDERSENS H.C. Andersen ó tröppum Frijsenborgar- hallar. skynsamur. Hann var einmitt þvert á móti; hann var snillingur. Hann fór heim og barSi sparigrísinn sinn í sundur. Svo kvaddi hann móður sína og stjúpfaðirinn, sem var hjartans sama um hann, og lagði af stað í leit að gæfunni. Hann ætlaði að verða frægur, og hann var viss um, að kom- andi tímar myndu heiðra og dá nafn hans: H.C. Andersen. Svona sögum er ekki hægt að kyngja, nema maður trúi á ævintýrið. Og það var einmitt það, sem Hans Christian gerði — höfuð hans var fullt af ævintýrum. Mörg þeirra hafði hinn raunverulegi faðir hans sagt honum, vel gefinn maður, sem hafði lært nyt- sama handiðn — og iðraðist þess sár- an. Pessi fátæki skósmiður huggaði sig við að lesa upphátt úr 1001 nótt á kvöldin, þegar drengurinn var kom- inn í háttinn. Kona skósmiðsins skildi ekki mikið í því, sem maður hennar las, en drengurinn drakk í sig hvert orð, þótt hann léti sem hann svæfi. Um daga sat hann fyrir framan spuna- stofuna í fátækrahúsinu og hlustaði á gömlu konurnar segja hverja annarri sögur. Á þessum tíma voru til í Dan- mörku jafn margar sögur og sagnir og stráþökin með storkahreiðrum. I Óð- insvéum, þar sem Hans Christian fædd- ist árið 1805, var meðal annars sögð saga um huldu, sem lokkaði til sín menn og dansaði við þá, þar til þeir hnigu örendir niður. Dag nokkurn pantaði fín dama rauða silkiskó hjá skósmiðnum. Fá- tæki maðurinn varð glaður við — nú fékk han nþó nokkra aura til heimil- isins. En þegar til kastanna kom, vildi daman ekki skóna, og neitaði mis- kunnarlaust að borga útgjöld skó- smiðsins. Pá fylltist litla heimilið af beiskju. Pessi harmsaga og gamla sögn- in um hulduna ófust saman í vitund drengsins; síðar fengu þær útrás í æv- intýri — Rauðu skórnir. Hið snilldar- lega við ævintýri H.C. Andersens er nefnilega þetta sambland af töfrum og hversdagsleika, skáldskap og sann- leika. Pegar móðir Hans Christians var
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.