Úrval - 01.11.1975, Síða 50

48
ÚRVAL
bláa, græna og gullna veröld á þess-
ari 4000 kílómetra löngu útileguferð
um norðausturhluta Bandaríkjanna og
Kanada.
Ég hafði farið í útilegu áður, en í
það sinn hafði ég bara staðið og horft
á, meðan ferðafélaginn reisti tjaldið,
kveikti bál, lagaði mat og gekk svo
frá öllu saman aftur. Pess vegna hafði
ég, áður en ég lagði af stað, reist rautt
nælontjald í ávaxtagarðinum, skammt
frá húsinu okkar, og reynslusvaf í því
til að venja mig við. Ég notaði enga
dýnu, ég lagðist bara til hvílu á óslétta
jörðina og það var eins og Móðir Jörð
tæki mig blíðlega í fang sér.
Morguninn, sem ég ók í gegnum
bæinn í norðurátt fannst mér ég
heyrði til þessum gömlu galvösku
mótorhjólagörpum, þar sem ég ólc í
vínrauðum leðurbúningi á hvíta mót-
orhjólinu með allt mitt hafurtask í
þétt samanvöfðum böggli og nokkr-
um hnakktöskum. Pegar ég ók spott-
ann að hraðbrautinni og hafði jafnt
augun á umferðinni, sólinni og dimm-
bláum himni, sagði ég (mjög ánægð
með sjálfa mig): „Jæja, nú byrjar
það!“ Petta var svo sem engin frum-
leg athugasemd, en aðstæðurnar voru
mér það og nægja mér til afsökunar.
Ég, sem á mínum fjörutíu árum hafði
aldrei tjaldað fyrr en fyrir tveim vik-
um, var að leggja upp í 4000 km
langt ferðalag með útilegu, á fínu,
nýju mótorhjóli . . . alein!
Alla ferðina út í gegn brostu bíl-
stjórar og farþegar þeirra til mín.
Flestir þeirra, sem veifuðu mér, voru
börn og eldri konur. Ég hugsaði dá-
lítið um seinni hópinn, en varð svo
sátt við að þessar gömlu, gráhærðu,
vísu konur væru orðnar nógu gamlar
til að hafa skilið, að ef lífið á að hafa
einhvern tilgang, verði maður að finna
út hver hann á að vera — og hrinda
áformum sínum í framkvæmd —- áð-
ur en það er of seint. Pað vildi svo
til, að ég stansaði til að borða á sama
véitingahúsi og bílfarmur af konum,
sem hafði skömmu áður ekið veifandi
framhjá mér. Ég sat enn á mótorhjól-
inu og var að taka af mér hjálminn
og hanskana, þegar ein þeirra hrópaði
til mín: „Mig langar bara að segja
þér, að okkur finnst þú sniðug. Ég
sagði við þær hinar. Hugsið ykkur að
láta vindinn leika um andlitið! Og
svo ertu alveg á eigin vegum. Okkur
finnst það hljóti að vera dásamlegt!“
Með kurteisisbrosi lék ég hlutverk
furðukvenmannsins og naut þess að
vera kvenkyns, alein á mótorhjóli. Pað
varð ég að endurtaka oft á komandi
vikum og ég varð aldrei þreytt á því.
Ef ég á að vera heiðarleg, hafði ég
lítið hugsað um þau vandræði, sem ég
gæti átt eftir að lenda í á leiðinni. En
allir, sem ég hitti, voru bara vin-
gjarnlegir, forvitnir, hjálpsamir, kurt-
eisir og áhugasamir. Eins og bensín-
tittur einn orðaði það, einu sinni þeg-
ar ég var að fylla á tankinn: „Að sjá
konu eins og þig á hjóli eins og þessu
. . . ja hérna, ég tek ofan fyrir þér!
Pú getur verið viss um að enginn
verður þér til trafala.“ Og það stóð