Úrval - 01.11.1975, Qupperneq 75

NIXON: TRÚNAÐARBROT
73
um ungu aðstoðarmönnum Halde-
mans. Pað, sem Strachan fengi, fengi
Haldeman, og það, sem kæmi til
Haldemans, færi til forsetans.
„Svo að hann vissi um þetta?“
spurði forsetinn. „Hann vissi um
Watergate? Strachan? Hver fjárinn!"
Forsetinn hugsaði um þessa stað-
reynd og vóg hana og mat gagnvart
stefnu sinni í málinu. Ekki var unnt
að segja söguna, ef Haldeman flækt-
ist í hana. Petta var álit forsetans.
Fjórum dögum síðar magnaðist
spennan. Nixon og Dean urðu sam-
mála um að „hanga“ með þeim hætti
að segja, að Hvíta húsinu hefði ver-
ið kunnugt um, að repúblikanar hefðu
njósnir, en ókunnugt um, að glæpur
hefði verið ráðgerður. Dean minnti
forsetann á, að hann, Dean, hefði
heyrt umræður um hlerun í skrifstofu
Johns Mitchells, og forsetinn greip
fram í og sagði: „Jæja. Pú þarft ekki
að tala um hlerun í yfirlýsingu þinni.“
Síðan hélt forsetinn áfram að lesa
hátt, hvernig yfirlýsingin ætti að
hljóða.
Pá æsti Dean forsetann upp. „Flitt
pólitíska vandamálið er Ehrlichman,“
sagði hann stamandi. Dean sagði for-
setanum söguna eins og stúlka í Pús-
und og einni nótt sagði soldáni sín-
um, og Dean lauk frásögn sinni með
„sprengju“. Ehrlichman var beinlínis
flæktur í innbrotið í skrifstofur sál-
fræðings Ellsbergs.
Nú hafði forsetinn frétt af ólög-
legu athæfi, sem gæti grafið undan
máísókn hins opinbera í réttarhöld-
unum yfir Ellsberg, en hann gerði
ekkert fyrr en 25. apríl, meira en
fimm vikum seinna. Þá sagði Klein-
dienst dómsmálaráðherra honum op-
inberlega frá þessu og knúði hann til
aðgerða.
Forsetinn var enn sæll í sinni trú
um, að engin sönnunargögn lægju
fyrir á hendur honum og innri
„hringnum" umhverfis hann, því að
á þeirri stundu vissu engir aðrir um
segulbandsupptökurnar. Nixon taldi,
að forsetavaldið mundi ævarandi geta
hindrað, að upptökurnar yrðu notað-
ar í dómi. Hugur Nixons beindist
því ekki að hinu raunverulega vanda-
máli, því, að tveir glæpir höfðu ver-
ið framdir. Fyrri glæpurinn var
„þriðja flokks innbrot“, og hinn síð-
ari var alvarlegri, sá að forsetinn hélt
áfram að hindra réttvísina í að ná
tökum á höfuðpaurum fyrri glæpsins.
AÐ KAUPA SÉR TÍMA. Pessa
helgi, 17.—18. mars, ákvað E. Ho-
ward Hunt að grípa til aðgerða. Hann
var dyggur faðir fjögurra barna. Kon-
an hans fórst í flugslysi í desember
þar á undan. Hunt var nú að bíða
dóms — nema ef hann kysi að leysa
frá skjóðunni.
Hvað kostaði þögnin? Hver mundi
annast um móðurlaus börnin hans?
Flunt hafði þá þegar reynt að semja
við forsetann um mildun dóms, fyrir
tilstilli Charles Colsons. Svarið var
ekki nógu traust, svo að nú afréð
hann að „kreista“. Hann krafðist um
20 milljóna króna greiðslu fyrir upp-