Úrval - 01.11.1975, Síða 97

ÚRVALSLJÓÐ 95
Eg Hefdar-Teiknum hroosa,
þaug heita Dufl og Spil,
sex Kuinnur skal rnier kioosa
med kurteis Afmors Skil,
setiest þriar a huora Hlid,
þa hyrnar Blooded vid,
i glodum Garde Roosa
oss Gomnum utan Bid.
Laat kuijda Fuglenn kalenn
vid kalldre Vetrar-Þraut;
og krefie Kraasa-Salenn
mig kramdann Skulldunaut,
skal Kaapann komast fyrst
og Kuflenn næst í Vist,
eg er af Oro kualenn
unz allt er spennt og mist.
Ég þekki reyndan föður sem fer alltaf eftir sama kerfi þegar hann
er að velja nöfn á börnin. Áður en hann ákveður nafnið setur hann það
inn í eftirfarandi setningu, sem hann ímyndar sér að kölluð sé utan frá
götunni: „Má . . . koma út að leika sér?“
Þó að indíánarnir ættu ekkert ritmál, áður en þeir hittu hvíta mann-
inn, var tungumál þeirra allt annað en frumstætt. Margir indíánaætt-
flokkar höfðu orðaforða, sem var engu minni en orðaforði englending-
anna og frakkanna, sem settu sig yfir þá, og sum orðin langtum meira
talandi. Tökum til dæmis orðið „vinur“. Indíánarnir sögðu: „Sá sem
ber mínar sorgir á baki sér.“
Vel feit kona í því að hún teygir sig eftir rjómaköku: „Ég tel hita-
einingarnar. f dag er ég komin 7.615 yfir.“