Úrval - 01.11.1975, Qupperneq 105

103
H. C. Anderseri:
Rauðu skórnir
%>*(■ inu sinni var lítil stúlka,
vK' fríð oa snotur, en á sumr-
\V
(j) in varð hún alltaf að
jj?. ganga berfætt, af því hún
var fátæk, og á veturna
varð hún að ganga á tréskóm, svo að
litla ristin var þrútin og rauð og það
var aumkunarleg sjón.
í miðju þorpinu átti heima gömul
skóarakona. Hún tók sig til og saum-
aði dálitla skó úr gömlum rauðum
klæðisræmum. Pað var gróft hand-
bragð á þeim, en þeir voru af góðum
huga gerðir og ætlaðir litlu stúlkunni,
en hún hét Katrín.
Svo hittist á, að hún fékk skóna
einmitt sama daginn sem átti að jarða
móður hennar, og þá setti hún þá upp
í fyrsta sinni. Pað voru nú reyndar
ekki skór, sem við áttu á sorgardegi,
en hún hafði enga aðra og lét þá á
bera, sokkalausa fæturna, og gekk svo
á eftir fátæklegu kistunni hennar móð-
ur sinnar.
í þeim svifum kom stór vagn og
fornlegur að sjá, og í honum sat frú
nokkur mikil vexti og öldruð. Hún
virti litlu stúlkuna fyrir sér og sagði
*
*
*
*
við prestinn: „Heyrið þér! látið þér
mig fá litlu stúlkuna. Ég skal verða
henni góð.“
Og Katrín hélt, að þetta væri alit
vegna rauðu skónna, en gamla frúin
sagði, að þeir væru hræðilega ljótir,
og þeim var stungið í eldinn, en Katrín
sjálf var látin fara í hrein föt og ný.
Henni var kennt að lesa og sauma, og
menn sögðu, að hún væri lagleg, en
spegillinn sagði: ,,Pú ert meira en lag-
leg, þú ert ljómandi falleg.“
Pá bar svo til einhverju sinni, að
drottningin var á ferð um landið, og
hafði með sér litlu dóttur sína, og
hún var nú prinsessa. Allt fólkið
flykktist að höllinni, og þar á meðal
Katrín. Stóð kóngsdóttirin litla hvít-
klædd uppi í glugga og lofaði fólkinu
að horfa á sig. Ekki hafði hún slóða
á eftir sér og ekki bar hún kórónu á
höfði, en á fótunum hafði hún ljóm-
andi fallega rauða silkiskó.
Nú var Katrín litla komin á þann
aldur, að hún átti að fá nýja skó. Skó-
ari nokkur í borginni tók mál af litla
fætinum hennar. Hann gerði það
heima hjá sér í stofunni sinni, og þar