Goðasteinn - 01.09.1965, Síða 41

Á bálkanum lá kona með fátækleg föt í kringum sig, en maður
hennar, sem ég áleit vera, stóð í ganginum. Guðrún gekk þar að
og hóf þegar undirbúning að starfi sínu með svo öruggum hreyfing-
um sem ljósmóðurstarfið hefði verið aðalstarf hennar. Ekki mælti
hún orð af vörum.
Þegar hér var komið, gengum við karlmennirnir út fyrir dyrnar
og biðum þar þögulir en með nokkurri eftirvæntingu um, hvernig
úr réðist. Eftir skamma stund kemur Guðrún út fyrir. Ég segi við
hana: „Ertu búin að hjálpa konunni“? „Já, það gekk ágætlega",
segir hún. Þá var ekki eftir neinu að bíða, þessu yndislega ævintýri
var að verða lokið. Við kveðjum manninn, sem stóð þarna úti hjá
okkur mjög þakklátur, en kvaðst, því miður, ekki geta borgað okkur
hjálpina núna, vonaði að geta það síðar. Ég var vissulega ekki að
hyggja til launa, það var algert aukaatriði, en ég var ákaflega sæll
yfir að hafa hlotnazt að inna þetta hlutverk af höndum.
Nú héldum við Guðrún af stað, niðureftir, og skildumst á sama
stað og við mættumst. Ég horfði á eftir Guðrúnu, þar sem hún hvarf
vestur af Stafholti með feikna hraða áleiðis til Reykjavíkur, að ég
áleit. Sjálfur virtist ég sogast eins og örskot heim í rúmið mitt og
vaknaði þegar. Ég held, að ég hafi aldrei vaknað sælli af blundi.
Ég vakti konu mína með duglegu olnbogaskoti og sagði henni, hvað
fyrir mig bar.
Nú líður og bíður, líklega ein tvö ár, þar til Guðrún kemur austur
á heimili okkar, en þangað hafði hún aldrei komið áður og því ekki
séð í vöku landslagið, sem við fórum um í draumnum.
Það var þá einu sinni, máltíð var að hefjast, og við vorum að
tala um ýmislegt dulrænt. Dettur mér þá í hug að segja Guðrúnu
drauminn góða og segi: „Það er annars bezt, að ég láti þig heyra
draum, sem mig dreymdi“, og hef frásögnina. Ég tek brátt eftir
því, að Guðrún leggur frá sér mataráhöldin og hlustar af athygli,
þar til hún segir: „Nú fer ég að verða forvitin“. Að lokinni frá-
sögninni, taldi Guðrún, að öll atriði, er fyrir koma í draumnum,
híbýii huldukonunnar og það litla, sem sagt var, væri alveg í sam-
ræmi við það, sem fyrir hana bar sama vorið, en hvorugt okkar
skrifaði mánaðardaginn. Og nú, þegar hún liti hér umhverfið, gæti
hún ekki betur séð en það væri það sama og fyrir hana bar í
Goðasteinn
Í9