Goðasteinn - 01.09.1965, Blaðsíða 56

andvara. En nú var logn, og auk þess fékk ég það svar. að glugginn
hefði verið lokaður, eins og raun gaf vitni, þegar heim kom.
Ég var kominn langleiðina að Hala, þegar þessi sýn hvarf. Hún
skýrðist ekkert, þótt við kæmum nær bænum. Ekki man ég, hvernig
hún hvarf, líklegast hef ég litið af henni. Ég hafði ekkert orð á
þessu við fólkið, sem með mér var.
Nokkru seinna segir Benedikt bróðir við mig: „Sástu nokkuð í
baðstofunni hérna, þegar við komum úr boðinu á Breiðabólstað á
nýárskvöld“? „Sást þú eitthvað"? spurði ég. „Já“. Þá hafði ná-
kvæmlega borið það sama fyrir hans augu og mín.
Þessi sýn er svo lifandi í hug okkar beggja, að það er eins og
við lifum stundina upp, þegar við tölum um hana, þó meir en 50
ár séu frá liðin.
IV
TVlFARI
Það var á árunum kringum 1930, að ég fór að undirbúa í sam-
komuhúsi okkar Suðursveitunga Menningarfélagsmót, sem þar átti
að halda. Þetta var fyrri partinn í nóvember.
Ég fór að heiman laust fyrir hádegi og ætlaði að vera fljótur,
helzt kominn heim fyrir rökkur. Ég fór ríðandi á rauðri hryssu,
nýtamdri. Heiman frá mér að samkomuhúsinu eru 10-n km. Nú
víkur sögunni að Sléttaleiti, sem þá var í byggð en nú komið í eyði.
Héðan frá Hala að Sléttaleiti, sem stendur lengra austur með fjall-
inu, er um hálftímagangur. Á Sléttaleiti bjó þá frændfólk mitt.
Húsfreyjan og ég vorum systkinabörn að báðum foreldrum og hús-
bóndinn var mikið skyldur mér.
Það var farið að bregða birtu. Þá þýtur hundurinn á Sléttaleiti
niður á götu með miklu gelti. Ríðandi maður fór vestur götuna.
„Það er hann Steinþór á Hala á rauðu merinni“, sagði fólkið á
Sléttaleiti. Þetta var svo sem engin missýning, fannst því, enda
ekki nema tæpir hundrað metrar af stéttinni á Sléttaleiti niður á
götuna. Elzti sonur hjónanna, kominn um tvítugt, sagðist hafa verið
kominn á fremsta hlunn með að ganga niður á götu og spyrja
Steinþór, hvenær Menningarfélagsmótið ætti að byrja, en einhvern
veginn hefði þetta slegizt af hjá sér.
54
GDÖasteinn