Goðasteinn - 01.09.1965, Blaðsíða 93

drykk í könnu. Hún bað ókunnu konuna að gera svo vel og bætti
við: „Ég veit ekki, hvort þetta geðjast, en það eru áfir“. Konan
svaraði: „Strokkbarðar áfir svala bezt“, tók feiginsamlega við könn-
unni og bar hana að vörum sér. Á annarri hendi bar hún fingurgull,
sem glampaði á. Hún greip til þess, er hún hafði svalað sárasta
þorstanum, og virtist ætla að renna því fram af fingrinum. Margréti
varð þá að orði: „Hvað heitir konan“? Henni brá svo við spurn-
inguna, að hún fékk Margréti könnuna með auðsærri þykkju og
sagði um leið: „Friðgerður heiti ég, forvitin". í töluðum orðum
þeysti hún úr hlaði og var um leið horfin sýnum. Iðraði Margréti
þess jafnan síðan að verða af hringnum góða fyrir forvitnina.
II
Fyrir löngu bar svo við á helgum degi í Skammadal í Mýrdal, að
hópur manna, karla og kvenna, sást koma ríðandi niður Fláa fyrir
ofan bæinn og áfram niður úr tröðum milli bæjanna. Þar vék ein
konan út af götunni og reið heim að austurbænum. Hún sat í vönd-
uðum, látúnsbúnum söðli, og var breidd yfir hann skartleg ábreiða.
Húsfreyjan í austurbænum var úti stödd og hugði að mannaferðinni,
sem var óvenjuleg úr þessari átt. Ferðakonan heilsaði henni hæ-
versklega og bað hana að gefa sér trébarða mjólk að drekka. Hús-
freyjan þóttist vita, að átt væri við áfir. Að bragði sótti hún áfir í
spilkomu og rétti gesti sínum. Konan varð hýr í bragði og teygaði
drykkinn. Húsfreyju varð þá á að segja: „Hvert er konan að fara“?
Við það kom snúður á ókunnu konuna. I snatri þreif hún handlínu
úr barmi sér, lagði hana ofan á spilkomuna og rétti húsfreyju með
þessum orðum: „Til Hnúkskirkju ætla ég forvitna mín“. Um leið
blakaði hún við hesti sínum og þeysti brott eftir samferðafólki sínu,
sem þá var að hverfa austur að Deildará. Ekki kom það í ljósmál
austan við ána, og hvergi sást til ferða þcss ncma í Skammadal.
Huldufólk átti sér kirkju í Hnúksdal á Reynisfjalli, og var það
á almanna vitorði. Einu sinni kom maður frá Reyni í námunda við
þá kirkju og heyrði þar sálmasöng. Hann dokaði við og varð þess
vís, að þar var flutt messa að öllu eins og gerðist hjá kristnu fólki.
Goðasteinn
9i