Fróðskaparrit - 01.01.1964, Page 191
Fundu-fundinn eller funnu funninn
199
findes *nn»formen en gang i det gamle fragment AM 655
IX,4°, og dermed er mníformerne ført tilbage til tiden
ca. 1150.
Disse eksempler viser, at man pá norsk omráde sá langt
tilbage som man overhovedet har hándskriftlige kilder,
nemlig siden ca. 1150, kan finde ínn«former, mens de is*
landske kilder ikke kender sádanne former før meget senere.
Denne opsummering má ikke misforstás. Den udsiger kun
at visse dele af Norge havde en anden sproglig tradition
m. h. t. bøjningen af verbet finna end andre dele af Norge
og Island.
C. I den tredje gruppe, der her er kaldt den islandske,
møder man mange problemer, og det vil være umuligt at
indlade sig pá en diskussion af dem alle. Nár det gælder
gamle hándskrifter er der usikkerhed med hensyn til pro=
veniensen, og det er derfor berettiget i denne gruppe at
udsondre en særlig gruppe af norskprægede hándskrifter.
Det er en forbløffende stor mængde hándskrifter, der
viser eksempler pá denne norske novation i sproget, funnu
for fundu. Det vil altid være et problem, om man ud fra
sádanne strøeksempler kan slutte noget om en litterær af«
hængighed, eller om man skal betragte eksemplerne som
udtryk for en sproglig pávirkning. Der kan ikke etableres
noget kriterium, der afgør denne tvistighed en gang for
alle, det bliver nødvendigt at afgøre de forekommende
tilfælde hvert for sig ud fra sammenstødende omstændig*
heder, først og fremmest ud fra det samlede hándskrift=
materiale.
I nogle tilfælde vil forskningen uden tvivl godkende de
synspunkter, som fremsættes i det følgende, men i andre
er det mig klart, at omvæltningen vil synes for voldsom,
men trods det má tingene fremstilles i overensstemmelse
med kildernes vidnesbyrd, men forklaringen af tingenes
tilstand vil føre alt for langt ud i det teoretiske.
Man finder i islandske skrifter ofte former med =>nn* i
præteritum pluralis og perfektum participium af verbet