Helgafell - 01.04.1943, Síða 35

EINAR BENEDIKTSSON
171
hjá yður einsog fjandinn úr sauðar-
leggnum.
Ekki get ég gert að því, svarar rektor,
þó að þig vanti sund Fornuft.
Mig vantar ekki sund Fornuft, svar-
ar Einar. Yður vantar sund Fornuft.
Þá þagnar rektor. En næsta dag
segir hann í sömu svipan og hann
birtist okkur inní bekkinn:
Það fer að verða heldur erfiður
skólapiltur, hann Einar Benediktsson,
að segja við rektor skólans, að það
komi einsog fjandinn úr sauðarleggn-
um, það sem hann les honum fyrir,
og að rektor hafi ekki sund Fornuft.
Þá stendur Einar uppúr sæti sínu
og gengur rakleitt framanað rektor, svo
að varir þeirra snertust næstum, og
segir:
Uss-uss-uss-uss-uss-uss-uss! Einsog
nokkur maður þori að segja slíkt við
rektor skólans ! Mig hryllir við að heyra
það.
Jú, þú sagðir það víst, svarar rektor.
Því gegnir Einar engu, og þar með
féll þetta niður.
Einhverju sinni bar það til, að Björn
M. Ólsen sat yfir okkur á miðsvetrar-
prófi. Þá tekur hann eftir því, að
nokkrir piltar í bekknum leggja hægri
hönd fyrir munninn, einsog þeir séu
að hvísla einhverju að þeim næsta,
enda var það svo. Þá segir Ólsen:
Því haldið þið hendinni fyrir munn-
inum ?
Einar var ævinlega hreinn og beinn
°g tók alltaf að sér óbeðið að svara
fyrir bekkinn og var fljótur til svars:
Það er nú svona venja okkar.
Þið megið þó ekki hafa það einsog
Karl tólfti, segir Ólsen.
Þá fleygir Einar pennanum frá sér
a borðið, leggur herðarnar uppað
næsta borði fyrir aftan sig, ekur sér
upp við borðröndina með mestu mak-
indalátum og segir og brosir við:
Æ, blessaðir Ólsen, segið þér okkur
söguna af honum Karli tólfta!
Ö-hö! Nei! Ég get það seinna.
Jæja! Það er ágætt að eiga von á
því, segir Einar.
Að kvöldi þessa dags kom ég uppí
Litla loft. Þar voru allir piltar gengnir
til rekkna nema Einar Benediktsson.
Hann flökti einn um gólfið, afklæddur
úr hverri spjör nema einni mansétt-
skyrtu, sem tók honum niðurfyrir hné.
Því leggurðu þig ekki fyrir einsog
hinir ? spyr ég.
Einar svarar því ekki.
Rétt í því opnast hurðin að loftinu,
og Björn M. Ólsen lítur inní dyrnar og
spyr umsjónarmanninn, hvort allir séu
komnir inn. Hann játar því. En í sömu
svifum skálmar Einar beint að Ólsen,
þrífur manséttskyrtuna uppá brjóst,
ekur sér öllum og klórar sér berum
þvert yfir bringuna neðanundir skyrt-
unni, fettir sig og glennir framaní
Ólsen og segir:
Blessaðir segið þér okkur nú sög-
una af honum Karli tólfta!
Ólsen svaraði með snöggu neii og
var samstundis allur á burt úr dyrun-
um einsog byssubrenndur.
Einar bjó flest þau ár, sem hann var
í skóla, hjá Þorbjörgu ljósmóður föður-
systur sinni. Hún átti þá heima í litla
bænum, sem ennþá stendur norðanvið
Skólavörðustíginn, neðanvið hús Bene-
dikts Sveinssonar skjalavarðar. Þar
lásum við undir prófin í stofukorni í
suðurendanum, en á loftinu uppiyfir
stofunni svaf Einar. Þorbjörg lét sér
einkar annt um þennan frænda sinn,
enda var hún mesta valkvendi. Og
Einar hafði miklar mætur á Þorbjörgu.
í próflestrunum bjó Einar um sig í
sóffa og lá þar á bakið með kodda