Helgafell - 01.04.1943, Qupperneq 39

EINAR BENEDIKTSSON
175
Það mun Einar hafa séð og talið víst,
að hann ætti eitthvað bágt.
Enn ertu kominn að góna, segir
Einar. Hana! Taktu við þessu ! — og
stingur að honum 50 króna seðli. Og
farðu nú heim að hátta.
Drengurinn leit á seðilinn og brast
allur í undrun og hljóp í burtu.
Þá segir kunningi Einars, sem hjá
honum stóð: Einhver hefði nú haft
þetta minna.
En Einar svarar stutt: Það er honum
auður, sem mér er aska.
Einu sinni kom Eiríkur frá Brún-
um heimtil okkar Einars, þegar við vor-
um að lesa undir vorpróf. Eiríkur var
þá orðinn mormóni, og Einar tók fljót-
lega til máls og fór að tala við hann
um mormónatrúna. Þá freyddu ritn-
ingarstaðirnir í stríðum straumum útúr
Eiríki, og það væri synd að segja, að
Einar bæri sigur af hólmi í þeim
vopnaviðskiptum. Svo smekklaus er ég
ekki.
Loks segir Einar : Það má vera hvim-
leitt verk að gera sér að atvinnu að
renna með þessa djöfuls vitleysu um
landið. En þú ert nú ekki allskostar
vitlaus karl. Þú segir nógu vel frá.
Eiríkur svarar þessu með dapurlegu
bragði: Ójá! Ekki er nú líf mitt alltaf
skemmtilegt, því að margur verður til
að hreyta ýmsu að mér, og ekki er
rnaginn alltaf fullur.
Þá var einsog skot hefði hitt Einar,
°g tár stökk fram í annað auga hans,
°g hann segir : Ertu soltinn núna ?
Ég er nú ekki að tala um það, svar-
ar Eiríkur.
Þá tekur Einar uppúr vasa sínum
emu krónuna, sem hann átti, réttir
hana Eiríki og segir: Því er nú fjand-
ans ver, að ég hef ekki meira.
Ég átti enga krónuna.
Eiríkur tekur við peningnum með
viðkvæmu þakklæti og segir: Þess
verður minnst, þó að það sé ekki meira.
,,Það sem þér gerið einum af mínum
minnstu bræðrum, það hafið þér mér
gert“.
En Einari varð þá þetta að orði: Ég
held ég heyri aldrei þessi orð í himn-
inum: Eiríkur var soltinn, og þú gafst
honum krónu.
Ég sá Einar oft gefa fátæklingum
peninga.
Einar var ekki mikill lestrarmaður,
þegar við vorum í skóla, hvorki ánáms-
greinar skólans né önnur efni. Hann
las að vísu nokkuð skáldsögur, en gaf
sig lítt að fræðilegum ritum. Ekki varð
ég þess heldur var, að hann læsi ís-
lenzkar bókmenntir, hvorki íslenzk ljóð
né fornsögurnar, að undanskilinni Eg-
ilssögu, sem við lásum í skólanum. í
próflestrunum var hann stundum að
yrkja og tafði okkur með vísnasmíð
sinni. En kveðskapur Einars bar ekki
utaná sér mikil fyrirheitíþádaga. Hann
orti með sama sniði og undir sömu hátt-
um og Egill Skallagrímsson. Þetta var
ákaflega þungskilinn samsetningur,
kenningarnar reknar og flóknar og
framsetningin skrúfuð og þunglamaleg.
Mér fannst þetta enginn skáldskapur og
sagði oft við Einar:
Blessaður, vertu ekki að þessu ! Þú
verður aldrei skáld.
En Einar svaraði jafnan: Ég s/jaZ
verða skáld.
Einar var ekki fæddur skáld einsog
Þorsteinn Erlingsson. Einar Zœrði að
yrkja. Ég varð alveg undrandi og furða
mig á því enn í dag, hve vel hann gat
ort síðarmeir. Ekki var Einar heldur
ýkja mælskur á mannfundum, ekki líkt
því eins og Benedikt faðir hans. En í
viðtali var mælska Einars mikil, og
þegar hann reiddist, gerðist hún ægi-
leg.