Helgafell - 01.04.1943, Side 41

EINAR BENEDIKTSSON
177
einn þeirra, sem naut hispursleysis Ein-
ars í umtali:
Þegar þessi andskotans hálfhringur
kemur út á morgnana, þá hverfur allt
vit frá mönnum og dýrum í tíu mílna
fjarlægð. Dýrin þekkja ekki lengur
heimkynni sín, og enginn maður veit,
hvað rétt er eða rangt og allur mórall
þornar upp úr hjörtunum.
,,Hálfhringurinn*‘ mun stíla að því,
að Jón Magnússon sveigðist nokkuð útí
aðra hliðina, þegar hann gekk.
Það var ein af snilligáfum Einars að
vera laginn á að koma sér í kynni við
menn og vekja um sig hrifningu. Tvær
sögur um hann af því tagi hafa orðið
mér minnisstæðar, báðar sagðar mér af
sjónar- og heyrnar-vottum.
Onnur gerðist á hóteli í Kaupmanna-
höfn. Þar sátu nokkrir íslendingar við
borð utarlega í veitingasal hótelsins,
en innst í salnum sat ókunnur maður,
einn sér, fyrirmannlegur, en fremur súr
á svipinn, og drakk úr púnsglasi og
reykti. Þá kemur Einar Benediktsson
inní salinn og sezt hjá löndum sínum.
Hann kemur fljótlega auga á manninn
við púnsglasið og er alltaf að gefa hon-
um gætur. Loksins spyr hann íslend-
ingana nokkuð hljótt: Þekkið þið
þennan mann ?
Þeir voru kunnugri á hótelinu en
Einar og höfðu komist á snoðir um,
að þetta var stórríkur Englendingur,
sem var á einhverri spekulationsferð í
Kaupmannahöfn, en meira vissu þeir
ekki.
Jafngott er, þó að maður heilsi uppá
naungann, segir Einar og gengur til
hans, heilsar honum og kynnir sig.
Hinn tekur mjög dræmt kveðju hans
°g lítur varla upp frá púnsglasinu. ís-
lendingunum frammi í salnum lízt ekki
a> að Einar ætli að hafa miklar sæmdir
af þessu ferðalagi. Þeir sjá þó, að hann
gefur sig á tal við manninn, en heyra
ekki, hvernig orð féllu milli þeirra.
En smátt og smátt tekur að færast líf
í Bretann. Hann veitir þessum glæsi-
lega gesti æ meiri athygli, enda var nú
sem tal Einars hefði snúizt uppí ræðu.
Andlitið á Englendingnum glaðnar allt
upp og geislar að lokum af áhuga.
Hann tekur upp hjá sér vasabók og
skrifar eitthvað í hana með mjög mikl-
um spenningi. Þar kemur að lokum
eftir all-langar viðræður, að Einar
kveður Bretann og snýr til móts við
landa sína. En þegar hann kemur framá
mitt gólf, stingur hann skyndilega við
fæti og snýr aftur til Bretans og segir:
Eftir á að hyggja! Það væri betra,
að ég hefði svolítið af peningum til að
byrja með, áður en ég fer að hefja við-
ræður um þetta. Ég verð að fá svona
500 pund.
Well! svarar Englendingurinn og
skrifar ávísun uppá 500 pund á banka
í Kaupmannahöfn. Einar tekur við
ávísuninni og þakkar fyrir. Síðan
kveðjast þeir. Einar gengur aftur til
íslendinganna og segir:
Það hefur oft gengið erfiðar en í
þetta sinn.
Hin sagan gerðist líka úti í Dan-
mörku.
Svo bar við, að tiginn Bandaríkja-
maður, sem verið hafði sendiherra í
Kaupmannahöfn, var að leggja af stað
heim til sín með stóru skipi. í tilefni
af brottför hans var mikil viðhöfn, og
fylgdi honum margt stórmenna á
skipsfjöl.
Þá ber Einar Benediktsson þar að,
sem skipið bíður burtfarar í höfn. Hann
sér hið tigna föruneyti og spyr, hvað
hér sé um að vera.
Það er ameríski sendiherrann í
Kaupmannahöfn að fara heim.