Helgafell - 01.04.1943, Page 48

184
HELGAFELL
Nú var hann daufari í bragði og far-
inn að spyrja spurninga, sem báru vitni
um brestandi sálarkrafta. Hann spurði
mig til dæmis, hve lengi ég hefði verið
hæstaréttardómari. En oftast áttaði
hann sig aftur, og eitt sinn benti hann
með vísifingri á enniÖ á sér og sagði:
Alkohólið fer ekki vel með mann
hérna. Ég má vara mig á sjálfum mér.
En á milli þessara eyða gat hann
haldiÖ uppi samtali með skýrri hugs-
un.
Eitt sinn þegar við vorum tveir einir,
bað ég hann að lesa upp Hrafninn eftir
Edgar Allan Poe. Mér lék forvitni á
að heyra, hvernig hann læsi upp. Ein-
ar las upp kvæðið og las á alþýÖuvísu,
með algerðu látleysi. Upplestur hans
hreif mig.
Annan dag hittumst við heima hjá
Hjalta Björnssyni heildsala. Einar bjó
þar í þetta sinn, meÖan hann stóð við
í bænum. ViS sátum þar fjögur innií
stofu, Einar, Hlín, Hjalti og ég, og ég
sagði söguna af því, er Einar hjálpaÖi
piltinum uppúr þriSja bekk og flaugst
á við hundinn. Hlín varð svo hugfang-
in af sögunni, að hún klappaði saman
lófunum og hrópaði: Bravó !
Einn daginn kom ég heim til Einars
með vin minn, sem þá var í presta-
skólanum eða nýlega orðinn prestur.
Hann hafði þráð mjög að fá aS sjá
skáldið einu sinni á ævinni. Ég kynnti
hann fyrir Einari og lét þá ættfærslu
fylgja kynningunni, að faÖir piltsins og
dr. Jón Þorkelsson þjóðskjalavörður
hefðu verið systrasynir, og hugðist ég
nú hafa slegið piltinum reglulega upp
í áliti Einars. En þegar Einar heyrir
ættfærsluna, beygir hann sig næstum
til hálfs niÖur aS gólfi, slær hægri
hendi til hliðar og blæs frá sér einsog
fyrir vit hans legði vonda fýlu: Pu-u-
u-u-u-u-u !
Ég og vinur minn brostum.
Ég þóttist finna þaS greinilega á
Einari, að hann væri fjærri því að vera
ánægður með líf sitt. Eitt sinn spurði
ég hann að því, hvort hann ætlaÖi ekki
að skrifa ævisögu sína. Mig grunaði þá
ekki, að honum hnignaÖi eins ört, sem
raun bar síðar vitni um.
Einar svaraði spurningu minni með
þessum orÖum:
Ertu vitlaus! HeldurSu ég fari að
skrifa eintómar skammir um sjálfan
mig.
Einar var iðrandi maður. ,,Ég iÖrast
aldrei eins innilega og þegar ég er bú-
inn að taka tvö staup.“ En iðrun hans
var ekki nógu stórbrotin til þess að
hann áræddi að skrifa ,,skammir“ um
sjálfan sig.
Þórbergur ÞórSarson
fœrÖi í letur.