Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Síða 120

Tímarit Máls og menningar
sem treður snjóinn steig dans á gólfinu þar sem geislinn var lægstur. Iljar
dansarans loguðu. Hann steig dansinn ástríðulaust, næstum á kyrrlátan
hátt, innganginn að sjálfum dansinum, en þegar kom út í mauraeldinn
fóru fjörkippir um fæturna.
Fjallaguðinn í gammslíki blakar ótt vængjunum. Vænghaf hans er
vítt! hrópaði lærisveinninn sem er fótfimari en refur, og hann horfði á
fætur dansarans.
Tiginmannlegur var dansarinn þegar hann steig dansinn. Rökkrið í
herberginu virtist þenjast út, líkt og vindhviða hefði blásið upp blöðru.
Það lifnaði yfir dansaranum. En andlit hans var stjarft og vafið i hvíta
klútinn. Þó veifaði dansarinn rauða klútnum í vinstri hendi, líkt og hann
hristi blóðugt hold. Hatturinn dansaði á höfði hans, þakinn speglum, og
hljómfallið í dansinum var mest áberandi í hreyfingu höfuðdjásnsins.
Harpa hafði hallað andlitinu að hörpuboganum. Hvaðan barst eða spratt
þessi tónlist? Hún hljómaði ekki aðeins af strengjunum og úr viðnum.
Nú næ ég náttstað, sagði dansarinn styrkum rómi. Ég er að koma!
Lokaorðin böggluðust í munni hans eins og tunga í fuglsgoggi.
Annar fóturinn lamaðist.
Fjallaguðinn er kominn í gammslíki! hrópaði kona dansarans þegar
hún fann hvernig yngri dóttirin skalf. Vertu róleg.
Hörpuleikarinn breytti dansinum í fallandi liljóma Vaktaas, en það
merkir stríð. Rasú Nítí klingdi skærunum hærra. Hann hóf kinnar þeirra
á móti sólargeislanum sem fór hækkandi. Dansarinn var sem negldur við
staðinn. Andlit hans stirðnaði og augun sukku, en þó tókst honum að
snúast í hring á ólamaða fætinum. Áhugaleysið hvarf nú úr augnsvipn-
um, en áður hafði dansarinn líkt og horft út í tómið og þekkti engan. Nú
leit hann á eldri dóttur sína næstum í fögnuði.
Guðinn vex óðfluga, mælti dansarinn. Hann mun hryggbrjóta hestinn.
Dansarinn þornaði í munninum. Tungan engdist eins og hún velti sér
upp úr ryki vegarins.
Harpa, sonur, húsbóndi, sagði dansarinn. Guð fjallsins sem er í
gammslíki segir að þið séuð gerð úr hvítum maís. Söngur maísins stígur
úr brjósti mér, úr höfði mínu.
478