Tímarit Máls og menningar - 01.12.1981, Qupperneq 159

Gleðilegt nýtt ár
um mig og skeit á alltsaman. Mér létti stórlega. Á eftir skeindi ég mig á
ábreiðunni, hissaði upp um mig og fór niður.
Fáum okkur að éta, sagði ég og stakk koddaverinu í pokann. Karlarnir
og konurnar lágu kyrr á gólfinu eins og krakkar sem hafa skitið á sig, eða
þæg lömb.
Sá kúkalabbi sem hreyfir sig fær heimsókn í heilann, sagði ég til að
auka hræðsluna.
Þá goppaðist allt í einu upp úr einum þeirra rólega, að við skyldum
vera hægir og hirða hvað sem væri, okkur yrði ekkert gert til meins.
Nú góndi ég á gaurinn, sem bar litríkan klút um hálsinn.
Fáið ykkur að borða og drekka, sagði hann.
Sá hórusonur! Vínið, maturinn, skartið og peningarnir, allt var þetta í
þeirra augum aðeins smáræði. Meginið var i banka. Við vorum bara
aðeins flugur í sykri.
Hvað heitið þér?
Maurícío, sagði hann.
Verið svo vænn að rísa á fætur, herra Maurícío.
Maðurinn reis á fætur og ég leysti af honum böndin.
Þakka yður fyrir, sagði hann. Þér eruð auðsæilega kurteis maður,
menntaður. Nú getið þér farið, við hringjum ekki á lögregluna.
Maðurinn sagði þetta og horfði á hitt fólkið, sem lá hreyfmgarlaust og
hrætt á gólfinu; og ég róaði pakkið með því að hreyfa hendurnar.
Ertu búinn að borða Inocencío? Réttu mér þarna legg af alihænu.
Á borðinu var nógur matur til að fæða heilt fangelsi. Ég nagaði af
leggnum, greip síðan stutthleypuna og hlóð bæði hlaupin.
Herra Maurícío, þér vilduð víst ekki vera svo vænn að færa yður nær
veggnum?
Maðurinn hallaði sér að veggnum.
Nei, nei, hallið yður ekki að honum. Standið í tveggja metra fjarlægð.
Komið örlítið nær. Svona. Kærar þakkir.
Ég skaut manninn beint í brjóstið, tæmdi bæði hlaupin með þrumandi
gný. Kúlurnar keyrðu manninn með skell á vegginn. Honum skrikaði
hægt fótur og hann rann á rassinn á gólfið. Á brjóstinu var nægilega stórt
gat til að rúma þar tertu.
517