Morgunblaðið - 25.03.2000, Blaðsíða 46

3*6 LAUGARDAGUR 25. MARS 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
millj óna
kj ölturakki
Auðvitað er hægðarleikur að fá fólk til að
leggja fram fé til að sauma skotheld vesti
á hunda. A meðan hundasveitir lög-
reglunnar eru klæddar í skotheld vesti fer
þvífjarri að öll lögregluemhætti hafi slík-
an fatnað fyrir lögreglumenn sína.
• •
0
Eftir Hönnu
Katrínu
Friðriksen
RLÖG Leos litla
vöktu þjóðarathygli í
Bandaríkjunum. Og
vissulega voru þau
dapurleg. Kona
nokkur ók bílnum sínum aftan á
annan, en tjónið reyndist minni
háttar. Ökumaður fremri bílsins,
ungur maður, snaraði sér út úr bíl
sínum og gekk að bíl konunnar.
Konan dró rúðuna niður, til að
spjalla við manninn, en hann
teygði sig inn um gluggann, greip
VmiMRP litla, hvíta
kjölturakkann
hennar, Leo,
og grýtti hon-
um út á um-
ferðarþunga
hraðbrautina. Hvutti drapst, kon-
an fékk áfall og maðurinn stökk
inn í bílinn sinn og ók á brott. Það
er ekki nokkur leið að mæla
verknaði mannsins bót. Hann var
fyrirlitlegt dæmi um umferðar-
ofsa. Hins vegar hefur eftir-
leikurinn eiginlega verið ömur-
legri. Hundaeigandinn, eða
hundafélaginn eins og þeir kallast
gjarnan í Kaliforníu þar sem fáir
gerast svo grófir að halda því fram
að þeir „eigi“ hund, kom í útvarpið
og lýsti atburðum. Það vakti heil-
aga reiði útvarpshlustenda, sem
voru ekki seinir á sér að senda inn
peninga til höfuðs morðingjanum.
Fljótlega eftir að Leo litli var rif-
inn út um bílgluggann er verð-
launaféð orðið um átta milljónir
króna, tveir rannsóknarlögi'eglu-
menn gera ekkert annað en að
leita óþokkans og lögreglan hefur
dreift teikningu af honum á alla
fjölmiðla. Leitað var til lög-
reglunnar í Virginíu og hún beðin
um að senda myndir úr ökuskír-
teinum allra þeirra, sem væru
skráðir fyrir sams konar bíl og
árásarmaðurinn, en vitni sögðu að
bíll hans hefði verið með skráning-
armerki frá Virginíu. Af einhverj-
um ástæðum var lögreglan í því
ríki treg til svara.
Konan, „félagi" hundsins, er
nánast daglega í viðtölum, þar
sem hún lýsir því hve ómetanlegur
vinur Leo hafi verið þau tíu ár sem
hann lifði. Hann hafði gengið með
henni í gegnum súrt og sætt,
skilnað og giftingu. Fram kom að
konan hefur leitað sér aðstoðar
sálfræðings, móðir hennar flutti
inn á heimilið til að veita henni
styrk og eiginmaður hennar
keypti nýjan hund, Stormy, af
sama kyni og Leo. Konan sagði, að
í þessum hörmungum öllum sam-
an hefði Stormy verið eina hugg-
unin og segir það. nú heldur auma
sögu af nýja hjónabandinu og
sambandinu við skilningsríka
móðurina.
Verðlaunaféð, átta milljónir
króna, stingur mjög í stúf við þær
upphæðir sem tekst að skrapa
saman þegar leitað er upplýsinga
um glæpi gagnvart mannverum.
Fyrir þremur mánuðum hvarf sjö
ára telpa á leið í skólann í Norður-
Kalifomíu og hefúr ekkert til
hennar spurst. Hverjum þeim,
sem veitt getur upplýsingar um
afdrif hennar er heitið 5,5 milljón-
um króna. Af þeirri upphæð tókst
fátækri fjölskyldu telpunnar að
skrapa saman tæpar tvær millj-
ónir, en Kalifomíuríki lagði fram
mismuninn. Svipað var upp á ten-
ingnum þegar ungur maður,
ferðalangur í San Francisco, var
myrtur þar í borg á síðasta ári. Þá
tók heila þijá mánuði að skrapa
saman tvær milljónir króna.
Morðinginn hefur hins vegar ekki
fundist enn.
Hundar em greinilega í sér-
stöku uppáhaldi. Fyrir nokkm var
umfjöllun um lögregluhunda í
sjónvarpsþætti í Bandaríkjunum.
Þar kom fram að hundarnir
bjarga oft lífi lögreglumanna með
því að ráðast á glæpamenn, en af-
leiðingamar em stundum þær, að
þeir verða fyrir skoti og drepast. I
kjölfar þáttarins bmgðust hunda-
vinir við hart. Sumir sögðu for-
kastanlegt að nota hunda til lög-
reglustarfa. Það væri siðferðilega
rangt að láta þá gegna hættuleg-
um störfum, þar sem ekki væri
hægt að spyrja þá hvort þeir væra
tilbúnir að fórna sér. En flestir
hundavinimir vom raunsærri og
viðurkenndu að líklega myndi lög-
reglan halda áfram að þjálfa
hunda til starfa, þótt það væri sið-
ferðilega hæpin hegðun.
Hvað var þá til ráða? Jú, að láta
sérhanna og sauma skotheld vesti
á dýrin. Og auðvitað er hægðar-
leikur að fá fólk til að leggja fram
fé til svo þarfra verkefna. Færri
sögum fer hins vegar af því að á
meðan hundasveitir lögreglunnar
em klæddar í skotheld vesti fer
því fjarri að öll lögregluembætti
hafi yfir slíkum fatnaði að ráða
fyrir lögreglumenn sína.
Þetta sérkennilega verðmæta-
mat ætti reyndar engum að koma
á óvart sem fylgist reglulega með
fréttum af framkomu þeirra sem
telja sig vera að vinna vinum sín-
um í dýraríkinu gagn. Nýjasta
bólan á þeim vettvangi var auglýs-
ingaherferð samtakanna PETA,
sem em samtök fólks sem krefst
mannúðlegrar meðhöndlunar á
skepnum. Þessi samtök hafa m.a.
vopnað félagsmenn sína málning-
ardósum, til að skvetta á pelsa-
klætt fyrirfólk. En núna em það
ekki refir, úlfar og minkar sem
eiga hug PETA. Það em blessaðar
kýrnar. PETA telur nefnilega að
það sé farið svo óskaplega illa með
kýr þar sem bændur líti eingöngu
á þær sem mjólkurframleiðsluvél-
ar, ekki gæflyndar gáfuvemr. í
samræmi við þetta hófu samtökin
auglýsingaherferð til þess að fá
fólk til að hætta að drekka mjólk. I
stað slagorðs mjólkurframleið-
enda í Bandaríkjunum, „Got
Milk?“ þá spurði PETA íanda sína
hvort þeir ættu bjór, „Got Beer?“.
Héma þótti almenningi loksins of
langt gengið og PETA dró auglýs-
inguna til baka. I bili að minnsta
kosti. Á meðan þjást kýmar.
STEINUNN
GISS URARDÓTTIR
+ Steinunn Gissur-
ardóttir fæddist
á Kröggólfsstöðum í
Olfusi 23. nóvember
1906. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði hinn 5. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jónína Ásgrímsdótt-
ir og Gissur Sigurðs-
son, lengst af bóndi
á Reykjahjáleigu í
Ölfusi. Steinunn var
yngst sex systkina.
Þau voru Guðrún,
Þorgeir, Ása, Guð-
mundur og Sigurbjörg. Ása er
ein eftirlifandi systkinanna, bú-
sett á Hrafnistu í Reykjavík.
Steinunn giftist 1928 Guð-
mundi Jónssyni frá Hvammi í
Landsveit, f. 8.9. 1899, d. 25.8.
1982. Þau áttu tvo syni. Þeir eru:
1) Jón, f. 15.5. 1929, forstjóri,
kvæntur Marinellu Ragnheiði
Haraldsdóttur, f. 14.09. 1933, og
eiga þau fjögur börn, Harald
Það verður ekki sagt um hana
Steinunni ömmu mína að hún hafi
ekki notið lífsins lifandi á meðan
heilsan entist, sem hún gerði vel á
nítugasta og þriðja ár. Hún hélt
heimili og sá um sig sjálf fram til síð-
asta vors, þegar hún lærbrotnaði og
tapaði heilsu uppúr því. Starfsfólki á
Hrafnistu, Landakoti og Landspítala
sem annaðist hana eftir að heilsan
brast, em færðar hugheilar þakkir
fyrir vel unnin störf.
Steinunn amma og Guðmundur afi
bmgðu búi sínu í Hvammi í Land-
sveit uppúr miðjum aldri og fluttust
til Reykjavíkur. Þau héldu þó alla tíð
tryggð við sveitina sína og ferðuðust
um allt með tjaldið hvíta á Willys-
jeppanum sínum. Eftir að Guðmund-
ur afi dó fyrir tæpum sautján ámm,
fluttist Steinunn amma í Garðabæinn
og hélt áfram að ferðast, þótt með
öðram hætti væri. Hún fór fjómm
sinnum til útlanda eftir að hún náði
áttræðisaldri og áttatíu og fimm ára
gömul heimsótti hún mig og fjöl-
skyldu mína til Bandaríkjanna ásamt
foreldram mínum. Mér þótti merki-
legt, að sveitakonan amma var miklu
hrifnari af háhýsunum í Chicago en
risatijánum umhverfis heimili okkar
í Madison, og var jafnan vöknuð langt
á undan okkur hinum og byrjuð að
telja hæðimar í skýjakljúfunum, full
undmnar og aðdáunar. Hún vílaði
ekkert fyrir sér þegar ævintýri buð-
ust, hérlendis og erlendis, alltaf til í
allt. Uppá jökul og ofan í heitan pott,
alltaf var amma til í að vera með.
Mikil spilakona var hún, og stund-
aði um tíma félagsstarf aldraðra í
þremur sóknum, hæstánægð. Göng-
ugarpur var hún líka og létt á fæti og
lét sér ekki muna um að taka þátt í
kvennahlaupinu tvívegis, þótt hún
sneiddi hjá blaðasnápum senda sagði
hún þeim ekkert koma það við þótt
hún væri með. Morgunleikfimin átti
sinn stað í skipulagi dagsins hennar,
og mættum við sem yngri emm fara
að fordæmi hennar í því, eins og svo
mörgu öðra.
Hún hafði alla tíð gaman af að
„fara í flakk“ eins og þau afi kölluðu
það, og naut þess vel síðustu árin eft-
ir að hún flutti í Naustahlein, að fá sér
morgungöngu yfir í næstu götu til
Halla og Mundu, bróður míns og
mágkonu, þar sem hún drakk morg-
unkaffi og sagði sögur af hjartans
lyst.
Steinunn eignaðist tvo syni, Jón
foður minn og Þóri. Hún var hreykin
af afkomendum sínum og þakklát
fyrir stóran hópinn sem útaf þeim
Guðmundi afa kom. Við niðjar hennar
hljótum í arf þá áskomn sem fólst í
fordæmi hennar, að ganga til hvers
dags af æðmleysi og lifa lífinu lifandi.
Megi hún hvíla í friði eftir langa og
farsæla göngu.
Ragnheiður Jónsdóttir.
Það var erfið tilfinning að fá fréttir
yfir hafið um að hún Steinunn amma
væri dáin. Að vera svona langt í burtu
Reyni, Guðmund
Steinar, Ragnheiði
Jónu og Berglindi
Björk. 2) Þórir, vél-
gæslumaður, f.
17.11. 1936, kvænt-
ur Bjarndisi Eygló
Indriðadóttur, f.
14.8. 1939, d. 26.1.
1999 og eignuðust
þau fjórar dætur,
Guðrúnu, Steinunni,
Aðalheiði og Krist-
björgu. Langömmu-
börnin eru þrettán.
Stcinunn og Guð-
mundur bjuggu í
Hvammi í Landsveit lengst af, en
brugðu búi 1955 og fluttust til
Reykjavíkur. Eftir að Guðmund-
ur andaðist flutti Steinunn i
Garðabæ. Siðustu árin bjó hún
að Naustahlein 9, Garðabæ.
Utför Steinunnar fer fram frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30. Jarðsett
verður í Skarðskirkjugarði í
Landsveit klukkan 15.
og geta ekki verið viðstödd kistulagn-
ingu ömmu fannst mér þungbært.
Um leið fann ég samt fyrir þakklæti
fyrir það hve amma fékk að Ufa mörg
góð ár. Hún dó á 94. aldursári og það
var ekki fyrr en fyrir tæpu ári að
henni fór að hraka i kjölfar lærbrots.
Amma var alltaf bæði nett og létt á
fæti og átti ætíð aðdáun margra fyrir
fimi sína. Það em ekki mörg ár síðan
hún gekk á milli bæjarfélaga til að
heimsækja vini og vandamenn. Eg
man líka eftir henni fyrir fáum ámm
skríðandi um gólf að leika við lang-
ömmubörnin. Hún var oftast úthalds-
best við beijatínsluna þegar við fór-
um í berjamó uppi í sumarbústað.
Amma var mikill náttúraunnandi og
naut þess vel að fara með foreldmm
mínum í bústaðinn í Húsafelli.
Amma var ævintýrakona og
óhrædd við að prófa nýja hluti. Fyrir
tæpum tveimur ámm fóram við fjöl-
skyldan í ferð til Víkur í Mýrdal. Dúð-
uð í appelsínugulan sjógalla skellti
amma sér með okkur á hjólabát og
snæddi fisk í fjömnni á eftir, 91 árs
gömul.
Amma var alltaf ung í anda og man
ég eftir tilsvömm hennar þegar verið
var að segja henni frá andláti manns
á áttræðisaldri: „Já, hann var nú líka
orðinn svo gamall," sagði amma um
manninn þótt hann hefði verið tæp-
um tuttugu ámm yngri en hún. Þetta
lýsir henni vel því hún bæði átti oft
hnyttin tilsvör og henni fannst hún
sjálf vera miklu yngri en árin sögðu
til um. Hún var sjálfstæð kona og sá
að mestu leyti um sig sjálf í húsinu
sínu þar til sl. sumar.
Eg sendi þakklæti mitt til ömmu
fyrir samfylgdina og bið þess að
henni fylgi ljós og kærleikur inn í nýj-
an heim.
Berglind Björk Jónsdóttir.
Það er með söknuði og trega sem
ég sest niður til að minnast góðrar
vinkonu minnar, sem ennfremur var
langamma barnanna minna.
Það var fyrir liðlega tuttugu og
fimm ámm sem ég kom inn í fjöl-
skylduna og kynntist Steinunni fyrst.
Eftir því sem árin liðu urðu kynni
okkar og samskipti meiri og nánari.
Margar góðar stundir höfum við
átt saman yfir kaffibolla í Sævangin-
um eftir að hún flutti í Naustahlein-
ina og urðum við þá líka góðir grann-
ar. Ætíð ríkti gagnkvæm virðing
okkar á milli. Margt brölluðum við
saman þótt aldursmunurinn á okkur
væri nærri hálf öld. Alltaf var hún til,
hvort sem það var bæjarsnatt, jeppa-
ferð upp á Langjökul eða að fara
austur í Landsveit til að heimsækja
sveitina sína og sveitunga. Nokkur
haust tókum við saman slátur og
kenndi hún mér réttu handtökin.
Gaman var að hlusta á hana segja frá
gamalli tíð. Margar skemmtilegar
sögur sagði hún okkur. Hún hafði lif-
að tímana tvenna, allt frá því að hafa
búið við moldargólf í torfbæ til ný-
tískulegra híbýla okkar tíma.
Steinunn var frá á fæti og þótti
ekki tiltökumál að ganga á milli bæj-
arfélaga allt fram á síðustu ár. Hún
var vel fróð um ætt sína og fylgdist
alltaf vel með afkomendum sínum
sem vom henni svo kærir. Steinunn
var næm kona og meðtækileg á allar
nýjungar. Hún var mikil félagsvera
og dugleg að sækja samkomur sem í
boði vom. Hún hafði mjög gaman af
að ferðast um landið. Frásagnarhæfi-
leiki hennar var mikill og allt varð
Ijóslifandi íyrir manni, ekki síst þeg-
ar hún lýsti ferðalögum sínum, lands-
lagi og staðháttum.
Með þessum orðum kveð ég góða
vinkonu mína, eiginmaður minn
ömmu sína og börnin mín langömmu
sína, með kæm þakklæti íyrir sam-
fylgdina.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fy’lgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Guðmunda Gísladóttir.
Amma mín. Nú er kallið komið og
kveðjustund mnnin upp. Ótal minn-
ingar og söknuður sækja á huga
minn. Ég hugga mig við að allt sem
þú kenndir mér og allar minningarn-
ar um þig mun ég ávallt eiga. Þakka
þér fyrir allt, amma mín.
Farþúífriði,
friðurguðsþigblessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Þín sonardóttir og nafna,
Steinunn Þórisdóttir.
Elsku langamma. Núna ertu dáin.
Núna ertu engill hjá Guði í skýjun-
um. Þú varst alltaf svo góð við okkur
og glöð þegar við komum í heimsókn.
Þú kitlaðir okkur og kysstir og bak-
aðir bestu pönnukökur í heimi.
Þegar við fluttum til Ameríku
skrifaðir þú þessa bæn niður á blað
og baðst mömmu fyrir hana, Guð
myndi gæta okkar í hinum stóra
heimi. Nú skrifum við þessa bæn nið-
ur á blað fyrir þig í stóra ferðalagið
þitt.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginniyfirminni.
(Sig. Jónsson.)
Bless langamma,
Elín Ósk og Helena Rut
Amarsdætur.
Elsku amma mín.
Nú ertu horfin himnafoður okkar
til. Þú sofnaðir ljúft og lygndir aftur
augunum og englarnir umvöfðu þig
örmum sínum. Nú ertu ein þeirra og
vakir yfir og verndar fólkið þitt. Það
er erfitt að kveðja þig en ég kveð þig
með virðingu, þakklæti og djúpri ást.
Þú varst okkur systrunum svo mikið.
Þú varst fyrirmynd heilbrigðs lífem-
is og heilsteyptrar hugsunar. Þú
kenndir okkur svo margt og þú varst
svo dugleg og kraftmikil amma. Við
kölluðum þig alltaf súperömmu og
montuðum okkur af því við vini okkar
hvað við ættum hressa ömmu. Amm-
an sem gerði sér lítið fyrir og tölti á
milli Hafnarfjarðar og Garðabæjar ef
hún var í því skapinu. Stmnsaði hnar-
reist um Garðabæinn þveran og end-
ilangan eins og unglamb. Amman
sem skellti sér út í fótbolta með litlu
ömmustelpunum sínum og stóð sig
eins og hetja. Þú kenndir okkur að
biðja bænirnar okkar og minntir okk-
ur á kristnina og góða siði. Dansaðir
við okkur „Óla skans“ og söngst há-
stöfúm með: „Óli, Óli, Óli skans, voða-
legur vargur er hún Vala konan
hans...“ Þú kunnir svo mikið af vís-
um, málsháttum og ýmiss konar
orðatiltækjum. Svo sagðirðu okkur
alls kyns sögur; þjóðsögur, sögur úr
sveitinni, sögur af pabba og fjölskyld-