Morgunblaðið - 25.03.2000, Blaðsíða 52

52ji, LAUGARDAGUR 25. MARS 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
GUÐMUNDUR HELGI
* INGÓLFSS ON
Guðmundur
Helgi Ingólfsson,
sveitarstjóri í Reyk-
hólahreppi, fæddist í
Hnífsdal 6. október
1933. Hann lést í
Landspítalanum í
Fossvogi 19. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Ingólfur
Jónsson og Guðbjörg
T<jrfadóttir. Hann
var þriðja barn
þeirra hjóna, en elst
var Guðrún Ingólfs-
dóttir, húsmóðir á
Fornusöndum, f. 1925, d. 1999;
Torfí, f. 1930, fyrrv. starfsmaður í
Prentsmiðjunni Odda; Elísabet
Jóna, f. 1937, fyrrum bóndi á
Rauðamýri og Anna Salóme f.
1941, hún býr í Vogum á Vatns-
leysuströnd.
Guðmundur ólst upp í Hnífsdal
og gekk í barnaskóla þar og fór
síðan í Héraðsskólann í Reykja-
nesi. Frá 8 ára aldri til 14 ára var
hann í sveit í Bolungavík á Strönd-
um hjá ábúendum þar. Efnahagur
Æfreldra hans var þannig að hann
gat ekki stundað langskólanám en
hann var að mörgu leyti sjálf-
menntaður. Hann fór snemma að
vinna eins og altítt var og ungur
að aldri keypti hann sér trillu
ásamt Halldóri Hanssyni vini sín-
um og þeir gerðu út á handfæri í
nokkur ár að sumrinu.
Guðmundur kvæntist eftirlif-
andi eiginkonu sinni Jónu Val-
gerði Krisljánsdóttur, fv. alþingis-
manni, 29. desember 1957. Þau
byggðu sér hús í Hnífsdal sem þau
íeífndu Holt og þar bjuggn þau í
39 ár. Þau eignuðust fímm börn
sem eru: 1) Gylfí Reynir, f. 1956,
bifvélavirkjameistari og forstöðu-
maður fartælqadeildar hjá Járn-
blendifélaginu á Grundartanga,
kvæntur Fjólu Katrinu Ásgeirs-
dóttur sjúkraliða, þau búa á Akra-
nesi og eiga þrjú börn, Ásgeir
Helga Reykfjörð, f. 1982, Þórdísi
Kolbrúnu Reykfjörð, f. 1987, Gylfa
Veigar Reykfjörð, f. 1993. Áður
átti Gylfi einn son, Hörð, f. 1978.
2) Halldór Sigurður, f. 1959, fé-
lagsmálastjóri á Dalvík, kvæntur
Ingileif Ástvaldsdótt-
ur kennara og eiga
þau þrjú börn, Helga
Hrafn, f. 1983, Guð-
björgu, f. 1986 og
Guðmund Inga, f.
1988. 3) Kristján Jó-
hann, f. 1962, raf-
magnsverkfræðingur,
kvæntur Rannveigu
Halldórsdóttur,
þroskaþjálfa og eiga
þau fjögur börn, Jónu
Valgerði, f. 1985,
Bergrúnu Gyðu, f.
1991, d. 1992, Halldór
Gauta, f. 1994, og
Gyðu Margréti, f. 1997. Kristján
átti einn son fyrir, Andra Rafn, f.
1980. 4) Ingibjörg María, f. 1967,
kennari, nú í sálfræðinámi við
Kaupmannahafnarháskóla, sam-
býlismaður hennar er Orn Torfa-
son sjóntækjafræðingur og eiga
þau tvær dætur, Guðrúnu, f. 1995
og Dýrfinnu, f. 1998 en Ingibjörg
átti eina dóttur fyrir, Matthildi
Maríu, f. 1990. 5) Jóhannes Bjami,
f. 1974, flugmaður hjá Flugleið-
um, unnusta hans er Berglind
Grétarsdóttir nemi við KHI, og
eiga þau eina dóttur, Söru Mar-
gréti, f. 1996.
Forystuhæfileikar Guðmundar
og skipulagsgáfa komu rnjög
snemma í ljós og dugnaður til allr-
ar vinnu var honum eðlilegur.
Hann var mikill félagsmálamaður
og áhugamaður um þjóðfélags-
mál. Aðeins 25 ára tók hann sæti f
hreppsnefnd Eyrarhrepps og sat
þar í 12 ár og sem oddviti þegar
Eyrarhreppur og fsaíjörður urðu
eitt sveitarfélag árið 1971. Hann
sat í bæjarstjórn Isafjarðar eftir
það til ársins 1986 og þar af 8 ár
sem forseti bæjarstjórnar. Þá
hætti hann í bæjarmálum en gerð-
ist síðar framkvæmdastjóri hér-
aðsnefndar Isafjarðarsýslna til
ársins 1996 að héraðsnefndin var
lögð niður vegna sameiningar
sveitarfélaga sem aðild áttu að
nefndinni. Hann var einn af fmm-
kvöðlum að stofnun Orkubús Vest-
fjarða og fyrsti framkvæmdastjóri
þess. Hann sat í mörg ár í stjórn
Orkubús Vestfjarða allt frá stofn-
un þess árið 1977 og var formaður
stjórnar í 2 ár. Guðmundur átti
sæti í stjórn Fjórðungssambands
Vestfirðinga frá árinu 1974-1986
og gegndi þar formennsku um
árabil. Eftir það starfaði hann að
ýmsum sérmálum fyrir Fjórðungs-
sambandið og var m.a. formaður
nefndar um sameiningu sveitarfé-
laga. Auk þess starfaði hann í ótal
nefndum á vegum ísafjarðar-
kaupstaðar.
í öðrum félagsmálastörfum var
hann einnig virkur t.d. einn af
stofnendum fþróttafélagsins
Reynis í Hnifsdal og formaður í
mörg ár. Stjórnarmaður og for-
maður Slysavarnadeildarinnar í
Hnífsdal til margra ára. Hann
stofnaði Félag eldri borgara á fsa-
firði og var formaður þess fyrstu
árin eða þar til hann flutti úr
Hnífsdal.
Þá var Guðmundur formaður
byggingarnefndar Félagsheimilis-
ins í Hnífsdal og framkvæmda-
stjóri þess í 20 ár.
Guðmundur var bæði landfor-
maður og sjómaður á bátum frá
Hnífsdal fram til ársins 1957 að
hann fór að vinna á Straumnes-
fjalli. Árið 1958 réð hann sig til
Rafveitu Isafjarðar og var þar
verkstjóri í 12 ár. Þá sótti hann
námskeið í verkstjórnarfræðum,
og tók raffræðinám í Iðnskóla ísa-
fjarðar á tveimur árum með vinn-
unni. Hann vann sem bæjargjald-
keri hjá Isafjarðarkaupstað í 14 ár
og eftir það sem fulltrúi hjá sýslu-
manninum á Isafirði í 3 ár, eða til
ársins 1989. Um tíma gegndi hann
starfi eftirlitmanns hjá Verðlags-
eftirliti ríkisins og vann einnig
sem skrifstofustjóri hjá Rækju-
verksmiðjunni Hnífsdal. Hann
starfaði sem framkvæmdastjóri
Barðstrendings hf. 1991-1994, en
hann var einn af stofnendum þess
fyrirtækis. Þá stundaði hann alltaf
sjómennsku öðru hvoru og átti
ásamt mági sínum trillubát sem
þeir gerðu út á handfæri. f janúar
1996 var hann ráðinn sveitarstjóri
í Reykhólahreppi og hefur gegnt
því starfi síðan. Hann keypti þá
jörðina Mýrartungu 2 og þau hjón
fluttu þangað búferlum. Guð-
mundur var mikill náttúruun-
nandi og á jörðinni stundaði hann
fjárbúskap sér til yndis og ánægju.
Kveðjuathöfn fór fram í Reyk-
hólakirkju 22. mars.
Utför Guðmundar verður gerð
frá Isafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Það er með miklum trega og sökn-
uði sem við, fjölskyldan í Bjarkar-
braut 13 á Dalvík, setjumst niður og
skraiim um ástkæran pabba, tengda-
föður og afa okkar. Með okkur öllum
hafði blundað sú eigingjarna von að
hann myndi eiga þess kost að snúa
aftur heim í Mýró eftir sjúkrahús-
dvölina og að þá myndum við fá að
njóta fleiri samverustunda við hann
eins og við þekktum hann best; heima
í Mýratungu II að bjástra við bú-
skapinn sinn. En svo varð ekki og lík-
lega er það eins og svo margt annað
sem hann tók sér fyrir hendur, hann
dró sjaldan að framkvæma hlutina
sem fyrir honum lágu, enda vissi
hann að hann þyrti að lokum að lúta í
lægra haldi fyrir krabbameininu.
Þetta var allt bara spuming um tíma.
Pabbi var merkilegur og sjálfstæð-
ur karl. Hann var ævinlega til staðar
þegar fjölskyldan þurfti á honum að
halda og tók gjaman upp hjá sjálfum
sér að rétta samferðafólki sínu hjálp-
arhönd. Enda fór honum það sérstak-
lega vel því þá var hann ánægðastur,
Sérfræðingar
í blómaskreytinguin
við öll tækifæri
1 aB§) blómaverkstæði I
| JpINNtW |
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
gæti hann veitt öðrum aðstoð eða
ánægju. Reyndar held ég að þetta
séu þeir persónueiginleikar sem hon-
um þótti sjálfum mest um vert í fari
annarra.
Ég á í hugskoti mínu margar minn-
ingar frá uppvaxtarárunum í Hnífs-
dal. Til dæmis þegar ég og Gylfi bróð-
ir fórum daglega tO móts við pabba er
hann var á leið heim úr vinnunni. Þá
fórum við niður á Hnífsdalsveginn og
stundum allt upp á Leiti til að bíða
eftir honum og fá síðan að sitja í raf-
veitubílnum þessa stuttu leið heim í
Holt. Þá eru ótal minningar tengdar
fjárbúskap og heyskaparvinnu bæði
fyrir ömmu og afa í Hnífsdal og
ömmu og afa á Seljalandsveginum.
Ævinlega var pabbi drifkrafturinn í
því sem gera þurfti og gjarnan lykil-
maðurinn í verki. Að vísu era minnis-
stæð orðaskipti pabba yfir því að
,gígfullorðið fólk“ væri að standa í
búskaparbasli og því meir kom það á
óvart þegar hann sjálfur hófst handa
við fjábúskap í Mýrartungu II, mað-
ur kominn vel á sjötugsaldur eins og
hann kallaði sjálfan sig um leið og
hann varð sextugur.
Upphaflega þegar hann viðraði
hugmyndir sínar um jarðakaup íyrir
mér, stóðu áætlanir hans til þess að
eignast íbúðarhús og einhvem land-
skika. Einhvem veginn atvikaðist
það síðan að hann var á fyrsta vetri
kominn með tæplega 60 kindur sem
að hans eigin sögn áttu í upphafi að
vera aðeins sex til tíu, svona til dund-
urs. Smátt og smátt fjölgaði í fjár-
hópnum, ýmist undir þeim formerkj-
um að honum hefði verið gefið fé eða
Torfi bróðir hans ætti það.
Sem betur fer hef ég átt þess kost
að starfa með pabba, bæði í Félags-
heimilinu, pólitík, Hlíf íbúðum aldr-
aðra á ísafirði sem og við útgerð. Af
þessu samstarfi lærði ég mikið og
kynntist pabba á annan hátt en áður
og þó sérstaklega hvað hann var
traustur, skipulagður, greiðvikinn,
vinnusamur og ósérhlífinn. Hann var
einstaklega glöggur og fljótur að átta
sig og finna lausnir í flóknum aðstæð-
um. I þessu var hann bestur, sérstak-
lega íyrir aðra en sjálfan sig, enda
treysti hann á mömmu þegar kom að
eigin málum.
Okkur Ingileif era minnisstæð árin
sem við bjuggum í Hlíf. Þá kom pabbi
gjarnan á sunnudögum í morgunkaffi
og fór síðan með Helga Hrafn í bíltúr.
Þá strax fór afi að skipa stóran sess
hjá Helga Hrafni, sem síðar varð
einnig hjá Guðbjörgu og Guðmundi
Inga. Öll bömin okkar eiga sérstaka
minningu um afa í Mýró, því hann
hafði einstakt lag á að láta þau finna
að þau væru honum sérstök þótt
samverustundimar hefðu gjaman
mátt vera fleiri eftir að við fluttum frá
ísafirði til Dalvíkur.
Árið 1991 stóðum við frammi fyrir
stórri ákvörðun. Attum við að leggja
allt að veði og fara til náms erlendis. I
þetta sinn sem oftar leituðum við
ráða og aðstoðar. Ekki stóð á því, við
vorum enn sem fyrr hvött til náms og
hann skyldi sjá um að leysa önnur
mál. Við þetta var að sjálfsögðu stað-
ið af hans hálfu, ég fór utan og skildi
konu og böm eftir heima. Þegar síðan
kom að flutningi búslóðar, að setja í
gáma og koma Ingileif og börnum í
flug, þá mætti pabbi á staðinn og að-
stoðaði við að allt gengi upp. Þetta er
minnisstætt m.a. vegna þess að pabbi
þurfti að keyra langa leið milli lands-
hluta en slíkar akstursvegalengdir
vora honum aldrei hindrun í aðstoð
við fjölskylduna.
Fráfall pabba skilur eftir sáran
söknuð hjá okkur Ingileif því með
pabba höfum við ekki einungis misst
náinn ættingja heldur einnig afar
góðan og traustan vin sem reynst
hefur okkur sérlega ráðagóður og
traustur í öllu sem við höfum tekist á
við.
Alúð pabba og áhugi á daglegu
amstri okkai- og bamanna var ein-
lægur. Það skarð verður vandfyllt.
Núersálþínrós
í rósagarði guðs
kysstafenglum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.)
Halldór, Ingileif, Helgi Hrafn,
Guðbjörg og Guðmundur Ingi.
Náðugi guð, í nafni þínu nú vil ég
leggja til hvfldar holdið mitt
Hjartað samt til þín kvaki.
Umfaðmi þig með örmum trúar öndin mín.
Allra helgasta auglit þitt
ámérnúvarataki.
Láttu oss í þér sofna senn
sætt og armæðu dvína.
Ó, þú eilífa eining þrenn,
annastumigogmína,
breið yfir skepnur, bæ og menn
blessaðavængiþína.
(HaUgr.Pét)
Það er margt sem kemur upp í
hugann við fráfall pabba, mörg
augnablik, margir minnisstæðir at-
burðir. Til dæmis laxveiðiferðir, sund
á hverjum morgni þegar ég var í
Gagnfræðaskólanum á Isafirði og
hann að vinna á bæjarskrifstofunni,
og margt fleira. Við pabbi vorum allt-
af ákaflega samrýndir, kannski
vegna þess að hann hafði meiri tíma
fyrir fjölskylduna þegar ég var að al-
ast upp. Við áttum einnig margt sam-
eiginlegt, sérstaklega það að við vor-
um báðir ákaflega miklir veiðimenn í
okkur. Ég held að ég hafi verið sjö
eða átta ára þegar ég fékk fyrst að
fara með til rjúpna. Pabbi var þannig
uppalinn að hver maður skyldi vera
verðugur launa sinna. Fyrst þegar
við fórum til veiða saman vonaðist ég
til að fá að skjóta, en ég held að við
höfum verið búnir að ganga saman til
veiða í 2-3 ár þegar ég fékk að prófa
byssuna. Síðan tók við þjálfun sem
fólst í því að í lok hveraar veiðiferðar
fékk ég að æfa mig að skjóta í mark.
Mig minnir að ég hafi verið búinn að
stunda þessar „æfingar" í önnur 2-3
ár (þá orðinn 12 ára) þegar ég var tal-
inn útskrifaður hvað varðaði skotfimi
og útlærður í umgengni með byss-
una, og fékk ég þá að skjóta minn
fyrsta fugl. Oft sátum við tveir
frammi í hvilftum í Hnífsdal og
drakkum okkar kakó og hvíldum
okkur í miðri veiðiferð, þá leystum
við öll heimsins vandamál um leið og
við dáðumst að náttúrunni.
Eftir að mamma og pabbi fluttu í
Mýrartungu II áttum við margar
góðar stundir saman úti í náttúrunni
við veiðar og í gönguferðum.
Þegar við fjölskyldan komum í
Mýrartungu var alltaf tekið á móti
okkur eins og stórhöfðingjar væru á
ferð. Það var alveg sérstakt hvað
pabba þótti gaman að fá barnabörnin
í heimsókn. Hann var alltaf óþreyt-
andi við að leika við þau, fara með þau
í fjárhúsin o.fl. Hvert og eitt þeirra
leit á hann sem sinn, þegar hann
faðmaði þau og kyssti. Hann var svo
ánægður þegar þau komu og þeim
fannst svo gaman að koma til afa því
þau fundu fyrir því hversu mikilvæg
hjálp þeirra var við að sinna skepnun-
um. Hann gat verið með þeim tímun-
um saman í fjárhúsinu við hin ýmsu
verk og að afloknu dagsverki vildu
þau helst öll fá að sitja í kjöltu afa síns
í hægindastólnum. Síðasta sumar var
haldið fjölskyldumót í Mýrartungu,
og þá naut hann sín virkilega með
bamabömin í kringum sig, hvort sem
var við silungsveiðar eða varðeld.
I síðustu heimsókn okkar í Mýrai’-
tungu, fyrir nokkram vikum, var ein-
staklega gaman að fylgjast með
pabba og Torfa bróður hans og sjá
hvað þeir báðir nutu þess að sinna
búskapnum með börnin sér við hlið.
Guð geymi þig, pabbi minn, og
takk fyrir allt.
Kristján og fjölskylda.
Fyrir elsku afa minn.
Að vera í sveitinni hjá afa var
skemmtilegt. Að fara í fjárhúsið með
honum og gefa kindunum var svo
gaman, innan um dýrin. Afi var alltaf
svo góður við alla. Það var líka svo
skemmtilegt að leika á skrifstofunni
hans heima í Mýrartungu. Þar mátti
ég nota næstum því allt, eins og
reiknivélina, ritvélina, stundum
stimpla og alltaf blöð. Það var gaman.
Mér leið alltaf vel hjá afa og ömmu í
Holti og í sveitinni. Hann gaf mér oft
eitthvað gott og fallegt. Eg fékk oft
sleikjó hjá afa mínum. Hann knúsaði
mig oft og við höfyum það huggulegt í
stólnum hans. Ég fékk stundum að
leika mér í tölvunni heima hjá honum
og það var skemmtilegt. Mér leið vel
hjá afa og mér þótti rosalega vænt
um hann. Ég sakna hans mikið. Bless
afi minn, vonandi líður þér vel hjá
Guði.
Þín
Matthildur María
Guðmundsdóttir.
Það er erfitt að trúa því að þú sért
farinn frá okkur, elsku bróðir og
mágur. Það verða alltaf góðar og
skemmtilegar minningar í hjörtum
okkar um þig. Margs er að minnast
frá uppvaxtaráram okkar í Hnífsdal
og þegar við dvöldum þar saman með
fjölskyldur okkar. Ég og Gummi vor-
um síðust systkinanna tfl að flytja að
heiman og áttum því margar gleði-
stundir saman í foreldrahúsum. Ég
hugsa til þess þegar þú varst ungur
að róa á trillunni þinni og ég fór með
kaffi til þín og voru það létt spor því
ég vissi að ég fékk með mér heim kú-
fiskskeljar sem mér þótti svo góður
fiskur. Það var nú líka oft glatt á
hjalla þegar þú spilaðir á nikkuna
þína. Eins og gengur skflja leiðir þeg-
ar fólk fer að búa og koma upp fjöl-
skyldu en oft komum við til Hnífsdals
á sumrin og hittum þar ættingja og
vini. Það hefur verið ánægjulegt að fá
að fylgjast með þér og Gerðu koma
upp stórum hópi efnilegra barna.
Bömin reyndust ykkur líka vel í
þessum erfiðu vefldndum. Einnig er
greinilegt að þú átt marga góða vini
því alls staðar hefur verið útrétt
hjálparhönd, margir hafa lagt hönd á
plóginn til aðstoðar og ég veit að þú
varst þakklátur öllum þeim sem
studdu þig.
Gummi minn, við hjónin hugsum
með hlýju og gleði um þá daga sem
við áttum hjá ykkur Gerðu í sumar
sem leið. Það var yndislegt að fá að
vera saman í heyskap þessa góð-
viðrisdaga. Ég minnist þess líka þeg-
ar þú varst að grilla fyrir allan mann-
skapinn, stóðst úti á hlaði og sagðir
að nú væri sko gaman. Við vissum vel
hvað þér fannst mikils virði allt sem
þið vorað búin að byggja upp að Mýr-
artungu II og ykkur var alltaf yndis-
legt heim að sækja hvort svo sem
heimilið væri í Hnífsdal eða í Reyk-
hólasveitinni.
Við biðjum þér Guðs blessunar og
að hann verndi eiginkonu þína og fjöl-
skyldu um ókomin ár. Guð styrki
ykkur öll.
Anna og Sveinn í Vogum.
Með nokkram orðum vil ég minn-
ast mágs míns, Guðmundur H. Ing-
ólfssonar.
Fyrstu minningar mínar um Guð-
mund eru frá þeim tíma þegar þau
Jóna Valgerður og hann voru að
byggja hús sitt í Hnífsdal. Þá keyptu
þeir saman pabbi og hann lítinn vöra-
bíl til að nota við húsbygginguna og
búskapinn hjá pabba. Ég man hvað
pabbi var ánægður með þennan
fyrsta tengdason sinn og hvað hann
hafði alltaf mikið álit á honum. Enda
fór það svo að pabbi gat alltaf leitað
til Guðmundar um að aðstoða sig við
hvaðeina og væri það æði mikið ef allt
yrði saman tekið, sem hann gerði fyr-
ir tengdaforeldra sína um ævina. Eft-
ir að ég flutti frá ísafirði var alltaf
jafn notalegt og gaman að koma við í
Holti og hitta hann. Guðmundur vildi
allt fyrir aðra gera sem í hans valdi
stóð og naut ég þess ríkulega eins og
aðrir í fjölskyldu okkar. Þegar ég
kom í heimsókn fannst mér alltaf eins
og ég væri í sérstöku uppáhaldi hjá
honum, því þannig var sú tilfinning
sem sat ævinlega eftir hjá mér í hvert
skipti sem ég hitti hann.