Morgunblaðið - 25.03.2000, Page 47

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 25. MARS 2000 47
MINNINGAR
unni og fræddir okkur um hvemig
hlutimir vora áður fyrr. Ég man þeg-
ar þú komst alltaf upp til okkar á
kvöldin og last fyrir okkur eða sagðir
sögur úr eigin djúpa viskubranni. Þú
bakaðir líka heimsins bestu pönnsur.
Það vora ófáar pönnsurnar sem
ömmustelpurnar þínar renndu niður.
Þú varst svo örlát á þær að fjórfætl-
ingamir fengu líka sem þustu niður
til þín um leið og fyrsta pannsan byij-
aði að brúnast. Ekki borðaðirðu mik-
ið af pönnsunum sjálf en borðaðir ein-
faldan, góðan íslenskan mat í flest
mál, reyktir aldrei, og bragðaðir nán-
ast áfengi. Þú varst líka ansi dugleg
að hreyfa þig og í raun stöðugt á ferð-
inni eða í þinni eigin morgunleikfími.
Með því réttirðu mér lykilinn að heil-
brigðu og góðu líferni. Lífemi þitt var
sannarlega til eftirbreytni Þú varst
svo létt á fæti sem fis og eldhress al-
veg þar til undir það síðasta.
0, elsku amma, þú átt stóran hlut í
mér. Þú lifir áfram í mér og hinum af-
komendum þínum sem þú varst svo
stolt af, fólkinu þínu. Minningamar
era svo margar og þær ætla ég að
varðveita á sérstökum stað. Þú varst
sannkölluð íslensk kjarnakona og þú
varðst í raun aldrei gömul. Líkaminn
var svo léttur á sér undir fallegu lqól-
unum þínum og andinn var svo ungur
undir hrokkna Ijósrauða hárinu. Ég
man hvað þú spurðir með sérstökum
rómi þegar ég litaði hárið mitt rautt í
fyrra: „Hefurðu litað það?“ spurðirðu
mig hissa og fannst það alveg stór-
merkiiegt. Mig langaði bara að prófa
hárhtinn þinn.
Elsku amma, það er með söknuði
og trega sem ég kveð þig. Samt er
það líka með ljúfum létti því ég veit
að nú líður þér svo vel og þú sómir
þér eflaust svo vel með englunum.
Hrokkið englahárið þitt fær nú vel
notið sín. Ég veit þú verður nálæg og
vemdar allt fólkið þitt. Ég veit líka að
vel var tekið á móti þér í gönguna ei-
lífu.
Elsku amma, þú lifir í mér og ég lifi
í þér. Ég ætla að kveðja þig með
tveim vísum tileinkuðum þér.
Kraftmikla kona,
kalliðerkomið.
Lífsgöngunnilokið.
Gekkst fram af hreysti,
gekkst fram af dugnaði og dáð.
Þú kenndir mér svo margt.
Eilífðin nú er þín.
Gengur meðal englanna,
vakir yfir mér og vemdar
vísumar þínar raular ljúft
Elsku amma,
varðveita og virða mun
minningunaumþig.
Þú varst mér svo margt
Þín elskandi ömmustelpa
Kristbjörg (Kidda).
N ú fór sól að nálgast æginn
og nú var gott að hvíla sig,
og vakna upp ungur einhvem daginn
með eilífð giaða kringum þig
Nú opnar fangið fóstran góða
og faðmar þreytta bamið sitt
hún býr þar hlýtt um bqóstið móða
og blessar lokað augað þitt.
Hún veit hve bjartur bjarminn var
þótt brosin glöðu sofi þar.
Við getum ekki látið hjá líða skrifa
nokkur orð í tilefni af því, að í dag er-
um við að kveðja Steinunni Gissurar-
dóttur. Ég kynntist henni fyrst þegar
við hjónin fluttum að Sogabletti 1, en
þá bjuggu Steinunn og Guðmundur á
Sogabletti 7, svo það var ekki langt á
milli. Kona mín þekkti þau frá fyrri
tíð, því að þegar hún var að alast upp í
Hjallanesi þá bjuggu þau í Hvammi á
Landi. Nú vora þau hætt sveitabú-
skap og flutt á mölina. Guðmundur
vann hjá Rfldskipum en Steinunn
mun hafa unnið við ræstingar og því
gekk hún í verkamannafélagið Fram-
sókn. Með því félagi fór hún lengi
frameftir í sumarferðir og naut þess
vel. I þessar ferðir fór hún svo lengi
sem heilsan leyfði.
Já, við voram að tala um að stutt
hefði verið á milli, enda sköpuðust
góð kynni sem hafa haldið síðan.
Ekki var það hvað síst hvað bömum
okkar líkaði vel við Steinunni enda
heimsóttu þau hana oft og fengu jafn-
vel að gista. Manni fannst bara
stundum að hún væri amma þeirra og
ég held að þeim hafi fundist það líka.
Það var nú ekki ónýtt fyrir okkur að
geta stungið þeim inn til hennar ef á
þurfti áð halda. Síðan fluttu þau í
Langagerðið, en það var svo sem
ekkert lengra á milli okkar fyrir það.
Það er ekki fyrr en Steinunn er orðin
ekkja að hún flytur í Garðabæinn og
við í Norðurmýrina en þá fækkar
heldur samfundum. Þó heimsóttum
við hana stundum og hún kom iðulega
við hjá okkur þegar hún var á ferð í
bænum.
Við nefndum áðan að hún hefði
haft yndi af að ferðast. Guðmundur
átti jeppa og fóra þau ósjaldan austur
í Rangárvallasýslu og þar inn á öræf-
in, en þar var Guðmundur vel kunn-
ugur. Þá lágu þau ævinlega í tjaldi og
undu vel hag sínum. Þau tóku vel eft-
ir því sem fyrir augu bar. Einu sinni
fóram við inn í Veiðivötn þegar þau
vora þar stödd og þá fóra þau víða um
svæðið með okkur og sýndu okkur
eitt og annað sem gaman var að. Já,
það er bæði gaman og gott að þekkja
gott fólk og margs er að minnast.
Steinunn hafði ekki langa viðdvöl í
Hæðabyggðinni en keypti sér lítið
hús við Naustahlein. Húsin þar era í
sambandi við Hrafnistu í Hafnarfirði.
Þama bjó hún ein síðustu árin og
kunni vel við sig. Þar varð hún fyrir
því áfalli að lærbrotna og lenti þá á
sjúkrahúsi, en þaðan á Hrafnistu í
Hafnarfirði þar sem hún endaði hér-
vist sína.
Við hófum þetta skrif á vísu eftir
Þorstein Erlingsson og okkur finnst
fara vel á að enda líka með vísu eftir
Þorstein, en hún er svona:
Og börnin þin og frændur, sem fjær eru og
nær
við fógnum því öll, að þín hvild er nú vær
frá kvöldrökkvi komandi nætur.
Og hvíldu nú blessuð í bólinu því,
sem blóm koma og prýða hvert sumar á ný
og segja að þinn blundur sé sætur.
Við óskum henni alls góðs á nýjum
leiðum, og þökkum af alhug góð
kynni.
Benedikt Sigurjónsson og
íjölskylda.
Hvít kisa situr og bíður við útidyr í
gulu húsi við Sogaveginn. Þá vissi lítil
stelpa og mamma hennar að von væri
á Steinunni í kaffisopa. Stelpunni
fannst þetta dularfullt en kisa virtist
alltaf vita rétt áður en Steinunn kom.
Yfir kaffibolla var síðan margt spjall-
að og m.a. rifjaðir upp tímar þegar
báðar bjuggu í Landsveitinni, þær
mamma og Steinunn. Litla stelpan
hlustaði og drakk í sig fróðleikinn og
drakk kaffi líka eins og konurnar.
Síðan vora heimsóknimar endur-
goldnar þegar stelpan fór með
mömmu sinni út að ganga. Þá var
genginn Langagerðishringurinn og
komið við hjá Steinunni um leið og
farið var út í fiskbúð eða í Kron á
Tunguveginum. Stundum fékk stelp-
an að vera eftir í heimsókninni og
jafnvel fékk hún að gista ef svo bar
undir. Hjá Steinunni var alltaf nægui-
tími fyrir óteljandi spurningar. Stein-
unn vissi svör við öllu og henni var
hægt að tráa fyrir hverju sem var og
þangað var gott að leita ef eitthvað
bjátaði á. Það var því ekkert skrítið
að stelpan bæði hana að vera amma
sín en þeirri bón tók hún vel. Hún
taldi það vera auðvelt m.a. þar sem
bæði hún og stóri bróðir stelpunnar
væru bæði rauðhærð og því myndi
fólk alveg tráa að við væram öll sömu
ættar.
Síðan stækkaði stelpan og hún gat
farið sjálf í heimsóknir upp í Langa-
gerði bæði gangandi og síðar hjól-
andi. Hjá Steinunni var ýmislegt að
sjá og skoða. Gamlir leyndardóms-
fullir hlutir svo ekki sé minnst á öll
blómin hennar. Gluggarnir hennar
vora fullh' af blómstrandi blómum í
öllum regnbogans litum. Þannig var
garðurinn hennar líka. Heitt kakó og
pönnukökur vora oft á boðstólum.
Kaffibland og molar. Hjá Steinunni
lærði hún að spila „gömlu jómfrá" og
ekta „svarta pétur“ þar sem sá sem
tapaði fékk sót á nefið.
Enn stækkaði stelpan og varð
unglingur. Úr Réttó var stutt til
Steinunnar og stundum var komið við
ef frítími myndaðist eða á leið heim.
Steinunn kom að vanda í kaffi á Soga-
veginn og þá var spáð í bolla. Fram-
tíðin var unglingnum spennandi og í
bollunum sá hún margt forvitnilegt.
Ferðalög, fjöll, peninga, fólk og jafn-
vel kærasta. Steinunn var orðvör og
sagði aldrei of mikið og því hafa
kannski flestir spádómar bollanna
ræst.
Síðan flutti stelpan að heiman og
stofnaði fjölskyldu. Foreldrar hennar
yftrgáfu Sogaveginn og Steinunn
flutti í Garðabæinn og síðan í Hafnar-
fjörðinn. Nú urðu heimsóknimar
ekki eins margar og áður þó að alltaf
fylgdust þær hvor með annarri:
Steinunn hafði gaman að því að ferð-
ast og var orðin um nírætt þegar hún
kom í síðustu heimsóknina til stelp-
unnar. Þá var hún flutt í sveitina, í
Holta- og Landsveit, þar sem allar
sögurnar yftr kaffibollunum í gamla
daga gerðust.
Elsku Steinunn, ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig og
allt það sem þú varst mér og fjöl-
skyldu minni. Vinátta þín og tryggð
var okkur öllum ómetanleg.
Guð geymi þig.
Sigrún Björk Benediktsdóttir.
LOVÍSA
SIGURGEIRSDÓTTIR
+ Lovísa Sigur-
geirsdóttir fædd-
ist í Uppibæ í Flatey
á Skjálfanda, 18.
apríl, 1905. Hún and-
aðist á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 20. mars
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurgeir Sig-
urðsson, útvegs-
bóndi í Uppibæ í
Flatey, og. kona
hans, Haildóra Guð-
mundsdóttir frá
Brettingsstöðum á
Flateyjaral. Lovísa ólst upp í Flat-
ey og stundaði þar barnaskólanám
en fluttist þá til Húsavíkur með
foreldrum sínum, sem keypt höfðu
húsið Hallanda af Vilhjálmi Guð-
mundssyni, bróður Ilalldóru.
Lovisa fermdist á Húsavík og
stundaði síðan nám í handavinnu
hjá Maríu Vilhjálmsdóttur, frænku
sinni. Arið 1924 fluttist Lovísa að
Arnareyri við Hvalvatnstjörð, til
unnusta síns Júlíusar Stefánsson-
ar, trésmiðs.
Hann var sonur Stefáns Björns-
sonar, bónda, sjómanns og smiðs á
Arnareyri og konu hanns, Bjargar
Helgadóttur, hús-
freyju.
Lovísa giftist 30.
október 1928, Júlíusi
Stefánssyni, f. 18. des-
ember 1903, d. 11. júli
1970.
Árið 1930 fluttu
ungu hjónin til Greni-
víkur, en árið eftir
fluttu þau til Hríseyj-
ar og áttu þar heima
uppfrá því. í Hrísey
stundaði Július smíðar
og rak ásamt fleirum
trésmíðaverkstæðið
Eik sem sinnnti hvers
konar smiðum, einkum húsa, báta
og bryggjusmíði.
Lovísa sinnti húsmóðurstörfun-
um af frábærum myndarskap, var
rómuð hannyrðakona, sem sjá
mátti á klæðnaði barnanna og bún-
aði heimilisins. Einnig vann Lovísa
ýmis störf utanhúss og tók oft
fleiri eða færri kostgangara um
lengri eða skemmri tfma.
Systkyni Lovísu: Jóhanna, f. 29.
aprfl 1884, bjó á Grenivík og í Hrís-
ey; Hallgeir, f. 1885, bjó á Húsavfk;
Valgerður Karólína, f. 23. septem-
ber 1888, bjó á Húsavfk; Axel, dó
um tvítugt, bjó á Húsavfk; Petrína,
f. 1890, bjó á Brettingsstöðum;
Hermundur, f. 1895, d. 1902; Sigr-
ún, f. 1901, bjó á Húsavík; Emelfa,
f. 1903, bjó á Húsavík; Elísa;
Agústa; Sigurbjörg, bjó á Húsavík.
Börn Lovfsu og Júlíusar eru: 1.)
Þorsteinn, f. 1924, dó í bernsku; 2.)
Þorsteinn, véltæknir, f. 9. október,
1926, búsettur á Akureyri, kvænt-
ur Sigríði Arnadóttur, kennara og
eiga þau tvö böm; 3.) Sigurgeir, f.
24. aprfl 1929, útgerðarmaður í
Hrísey, kvæntur Elsu Jónsdóttur
húsfreyju og eiga þau fjögur börn;
4.) Axel, sérleyfishafí, Sauðár-
króki, f. 24. júní, 1930, kvæntur
Unni Jóhannesdóttur, kaupmanni
og eiga þau þrjú fósturbörn; 5.)
Halldóra Guðbjörg, hönnuður,
búsett í Garðabæ, f. 12. ágúst 1931,
gift Einari Vilhjálmssyni, fv. yfir-
tollverði og eiga þau fjögur börn;
6.) Esther, húsfreyja, f. 2. desem-
ber 1934, gift Tryggva Ingimars-
syni, útgerðarmanni í Hrísey, og
eiga þau þijú börn; 7.) Hafdís, hús-
freyja, f. 30. nóvember 1936, gift
Guðlaugi Jóhannessyni, útgerðar-
manni í Hrísey, og eiga þau fimm
börn; 8.) Sigríður, f. 25. maí, 1941,
dó í bernsku; 9.) Sigrún, verzlunar-
maður, f. 22. júní 1943, gift Gunn-
ari Friðrikssyni vélstjóra, Dalvík
og eiga þau þrjú börn; 10.) Júlfus,
smiður, f. 14. aprfl, 1946, búsettur í
Hrísey.
Utför Lovfsu fer fram frá Hrís-
eyjarkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
í dag er Lovísa Sigurgeirsdóttir
kvödd frá Hríseyjarkirkju. Á þessari
kveðjustund er margs að minnast.
Haustið 1959 kom ég fyrst á hið
snyrtilega heimili Lovísu og Júlíusar
á Norðurvegi 15. Við Halldóra dóttir
þeirra höfðum þá ákveðið að stofna
til hjúskapar. Þá og æ síðan naut ég
gestrisni þeirra hjóna og einstakrar
vinsemdar. Lovísa og Júlíus gengu í
hjónaband árið 1928. Fyrstu hjú-
skaparárin vora þau á Arnareyri við
Hvalvatnsíjörð, en 1930 fluttu þau til
Grenivíkur og ári síðar til Hríseyjar.
í fyrstu var heimili þeirra í Sæborg.
Síðar futtu þau í gamla Syðstabæjar-
húsið. Þar var Lovísa í nábýli við
Emilíu Matthíasdóttur, vinkonu
sína. Þetta er búskaparsagan á
kreppuáranum og framyftr stríð. Þá
kaupir Júlíus hús Jörundar Jónsson-
ar, á Norðurvegi 15, og þar var
heimili þeirra upp frá því.
Lovísa bjó manni sfnum og börn-
um fagurt heimili, þar sem snyrti-
mennska, fágun og þrifnaður var
einstakur. Matargerðarlist hennar
var frábær og það hvernig hún bar
fram matinn og þunna laufabrauðið
hennar var einstakt. Hannyrðir Lo-
vísu vora fallegar, útsaumurinn afar
fagur og sumt svo smágert að undr-
un sætti. Þessi listaverk settu mik-
inn svip á híbýlin. Einnig bar klæðn-
aður bamanna listfengi hennar vitni,
hvort sem var um saumaskap eða
prjónles að ræða. Lovísa sendi mér
tveggja þumla sjóvettlinga þegar ég
var við róðra á Raufarhöfn. Hand-
bragðið var svo listrænt að ég tímdi
ekki að nota þá og geymi þá enn sem
hvern annan dýrgrip. Júlíus lét ekki
sinn hlut eftir liggja. Hann innrétt-
aði baðherbergi og gerði ýmsar end-
urbætur á húsinu utan sem innan og
bjó konu sinni og börnum þau heim-
ilisþægindi, sem nú eru sjálfsögð en
voru það ekki þá.
Lovísa var fædd hinn 18. apríl,
1905, yngst 16 systkina. Hún var
dóttir Sigurgeirs Sigurðssonar, á
Uppibæ í Flatey og Halldóra Guð-
mundsdóttur, frá Brettingsstöðum á
Flateyjardal. Lovísa tók í arf glæsi-
leik og gáfur Brettinganna. Hún var
fríð sýnum, hávaxin, beinvaxin, bar
sig vel og vakti athygli hvar sem hún
fór fyrir glæsileik. Hún var minnug,
sagði vel frá, orti vísur og bragi, lék á
orgel og hafði yndi af tafli og spilum.
Lovísa var bókhneigð, las mest ævi-
sögur og þjóðlegan fróðleik. Hún las
gleraugnalaust fram á níræðisaldur.
Gestrisni þeirra hjóna var mikil,
enda frændur þeirra og vinh- margir.
Síðustu tvö ár naut Lovísa umönn-
unar á vistheimilinu Dalborg á Dal-
vík og naut þar nálægðar við börn
sín og barnabörn.
Enginn má við Elli kerlingu eins
og Þór fékk að reyna, en það er ekki
á allra færi að þreyta glímuna í fast
að níutíu og fimm ár og hætta þá
glímunni án þess að falla. Þegar
Lovísa kveður okkur í dag minnist
ég og fjölskylda mín hennar með
þakklæti og stolti yfir að hafa átt
hana að tengdamóður, móður, ömmu
og langömmu. Hún gekk í gegnum
lífið með reisn og ætlast til þess
sama af fjölskyldu sinni.
Deyr fé,
deyjafrændur,
deyrsjálfuritsama;
en orðstírr
deyraldregi,
hveim er sér góðan getur.
Einar Vilhjálmsson.
Nú hefur ástkær amma okkar lagt
af stað í ferðalagið sem bíður okkar
allra. Hún talaði oft um þetta ferða-
lag og hvernig hún óskaði efth’ að fá
að kveðja, en hún fékk fallegt og
friðsælt andlát. Allar okkar minning-
ar um ömmu eru fallegar og góðar,
þvílíkt lán í lífi okkar að hafa átt
hana. Hún gaf okkur dýrmætan fjár-
sjóð í veganesti útí lífið sem aldrei
verður frá okkur tekinn. Okkur lang-
ar að kveðja hana með bæn eftir
hana sjálfa sem hún gaf okkur, bæn
sem við munum kenna börnum okk-
ar.
HaltuGuðíhendimína.
Hjá mér vertu dag og nótt.
Láttu englaljós þitt skína.
Svoégsofiværtogrótt
Vertu sæl elsku amma og takk
fyrir allt.Minning þín lifir í hjörtum
okkar.
Alda Lovísa, Ingi og Linda.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga er andlát verður
Útfararstofan sér um stóran hluta af útförum á höfuðborgarsvæðinu og er samkvæmt
verðkönnun Mbl. með lægstu þjónustugjöldin v. kistulagningar og/eða útfarar. f
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við útfararþjónustu.
V.
Sverrir
Einarsson
útfararsljóri.
sími 896 8242

Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is