Morgunblaðið - 28.10.2000, Qupperneq 58

5£ LAUGARDAGUR 28. OKTÓBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÓLÖF
SIGVALDADÓTTIR
Eins og að líkum lætur hafði Ólöf á
þessum árum ærið að starfa við upp-
eldi bamanna og önnur húsmóður-
störf, enda þótt hún hefði húshjálp á
þessum árum meðan börnin voru að
komast á legg, en þau urðu sjö, ein
dóttir og sex synir. Pá var ætíð mikill
gestagangur á heimilinu, af vinum og
skyldfólki, enda bæði mjög gestrisin
og einnig vegna þess að fjölmargir
áttu erindi við Ara, vegna starfs hans
sem vegaverkstjóri, en hann hafði
skrifstofu vegna starfsins jafnan í
húsi sínu.
Pótt Ólöf eins og áður sagði hefði
meira en nóg að starfa á heimili sínu
á þessum árum, gaf hún sér einnig
tíma til að sinna félagsmálum, starf-
aði t.d. í Kvenfélagi Borgarness og
var allmjög virk á þeim vettvangi.
Eg minnist þess að hún var jafnan
létt í máli og hafði áhuga fyrir því,
sem var efst á baugi hverju sinni.
Var hún þá ekki að liggja á skoðun-
um sínum, en sagði álit sitt hreint út.
Var ætíð ánægjulegt að spjalla við
hana. Þá var hún og ætíð mjög
ákveðin í stjórnmálaskoðunum sín-
um.
Okkur hjónum fannst ætíð mjög
notalegt að eiga þau Ólöfu og Ara að
nágrönnum, þetta fundu líka synir
dítkar, er voru á bernskuárum sínum
alltíðir gestir í húsi þeirra. Tók Ólöf
þeim ætíð með vinsemd og var þeim
góð.
Eldra son okkar, þá átta ára, lang-
aði sérstaklega mikið til að vera
sumartíma í sveit og hafði hann víst
haft einhver orð þar um við Ólöfu.
Hafði hún enga vafninga á, en út-
vegaði honum sumardvöl hjá Þor-
björgu systur sinni og Kristjáni eig-
inmanni hennar, er bjuggu að
Seijalandi í Hörðudal. Dvaldi sonur
rtkkar á því ágætis heimili næstu
fimm sumur.
í maímánuði 1959 varð Ólöf fyrir
þeirri sáru sorg, að Ari eiginmaður
hennar lést af slysförum. Var þetta
skelfilegt reiðarslag fyrir hana og
bömin, en þrátt fyrir þetta mikla
áfall stóð hún næsta keik eftir. Hún
bjó áfram með sonum þeirra hjóna, í
húsi því, er þau Ari höfðu látið
byggja á sínum tíma, var yngsti son-
urinn 13 ára er faðir hans lést, en sá
elsti 21. Guðbjörg, dóttir þeirra, mun
hafa verið flutt úr foreldrahúsum er
faðir hennar féll frá.
Nokkrum árum síðar giftist Ólöf
aftur, Jóni Sigurðssyni ættuðum úr
Hraunhreppi í Mýrasýslu. Jón starf-
aði hjá Kaupfélagi Borgfirðinga sem
íðírifstofumaður um alllangt skeið.
Fljótlega byggðu þau Jón og Ólöf sér
nýtt hús í Þórunnargötu 1 í Borgar-
nesi, var Ólöf þannig ennþá okkar
næsti nágranni.
Vegna hrakandi heilsu Jóns varð
hann vistmaður á Dvalarheimili aldr-
aðra, Borgarnesi, dvaldi hann þar í
nokkur ár og andaðist þar.
Ólöf fluttist á dvalarheimilið
Hrafnistu í Hafnarfirði þar sem hún
dvaldist í allmörg ár og andaðist þar.
Var hún allmikið hreyfihömluð síð-
ustu árin og bundin hjólastól.
Þegar Ólöf varð 90 ára, hinn 11.
september 1996, var hún stödd í
Borgamesi þar sem fjölskylda henn-
ar hélt henni veislu í tilefni afmælis-
ÚHs. Var afmælisveislan haldin á
hennar fyrra heimili, Þómnnargötu
1. Urðu margir af hennar gamla
kunningja- og samferðafólki til þess
að koma og færa henni heillaóskir í
tilefni dagsins. Þótti okkur hjónun-
um ánægjulegt að sjá hana sitja
þama glaða og reifa eins og svo oft
áður, umkringda blómum, bömum
sínum, tengdabömum og barna-
bömum.
Við hjónin sendum börnum Ólafar
og öðra venslafólki hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning Ólafar Sig-
'^aldadóttur.
Þorkell Magnússon.
Þú sem eldinn átt í hjarta
og orku jarðar beislar höfði í.
ifiingum þig hvítt kærleiksljósið bjarta,
kristallast og lýsir enn á ný.
(H.U.)
Ég fór í ullarsokka fyrir tveimur
vikum áður en ég hélt utan á fund.
Ég veit ekki af hverju en mér hefur
alltaf þótt svo gott að vera í ullar-
sokkunum sem amma prjónaði, hef
reyndar aldrei reynt aðra. Sokkarnir
era þykkir, þéttir og hlýir, eins og
hún.
Hún var einstök manneskja, hún
amma mín. Þegar ég kynntist henni
var hún um sjötugt, ennþá svo lif-
andi, atorkusöm og hress. Ég hljóp
oft upp túnið og heim til hennar. Þar
spiluðum við ólsen, hún drakk kaffi
en ég vatn og laumaðist í molakarið á
meðan hún sá ekki til, en hún vissi af
því.
Við náðum aldrei að spila lengi því
fyrr en varði vora komnir gestir,
enda óvenju gestkvæmt á Þórannar-
götu 2. Hún átti stóran frændgarð og
mikið af vinum sem hún ræktaði vel.
Fólk sótti í hana, hún hafði sterka og
góða nærvera, var ráðagóð og
skemmtileg.
Hún vissi ekkert skemmtilegra en
að spila, bæði brids og á orgelið. Það
er ógleymanleg minningin sem ég á
um hana sitjandi á litla kollinum sem
brakaði í við orgelið, svo mikila og
tígullega þenjandi orgelið með fót-
stigunum, syngjandi ættjarðarlög,
hvetjandi okkur krakkana til að taka
undir.
Amma átti alltaf eitthvað gott.
Hún geymdi ýmsar gersemar í kopp-
um og kirnum víðsvegar um húsið.
Alltaf gaf hún bamabörnunum sín-
um 19 afmælis- og jólagjafir. Hún
bókstaflega virtist framleiða alls-
kyns gjafir, og í vissum skilningi
gerði hún það. Hún prjónaði og hekl-
aði reiðinnar býsn af fatnaði sem hún
notaði til gjafa og ætti öll ættin og
fleiri að eiga eitthvað til brúks og
minningar um haga hönd hennar og
gott hjartalag.
Amma mín flíkaði ekki tilfinning-
um sínum. Hún hafði ákveðnar skoð-
anir á hlutunum en bar sínar tilfinn-
ingar í hljóði. Það var hennar stíll og
það var allt í lagi. Hún vissi samt
ávallt ef eitthvað bjátaði á, og þótt
ekki væri það rætt skildi hún það og
sýndi samkennd, allt á sinn hátt.
Fyrir það er ég þakklátur!
Amma mín var ein af fósturlands-
ins freyjum sem á sér skýra mynd í
fornsögum. Göfug, stórhuga, hörð í
horn að taka en jafnframt svo ljúf á
sinn einstaka hátt. Hún var ættmóð-
ir í orðsins fyllstu merkingu. Fylgdi
sínu venslafólki vel eftir og vissi um
afdrif allra, allt til kveðjustundar.
Amma, ég á eftir að sakna þeirra
stunda er ég kom að heimsækja þig á
Hrafnistu, hlaupandi út um allt hús
leitandi að þér, finnandi þig við spila-
borðið á þriðju hæð með öllum körl-
unum. (Amma spilaði helst ekki við
konurnar því þær vildu bara spila fé-
lagsvist. Því var það erfitt þegar
karlarnir festust yfir Heimsmeist-
arakeppninni í fótbolta, þá var engin
að spila við.) Ég á eftir að sakna þess
að fá að hella uppá svívirðilega
sterkt kaffi fyrir okkur. Ég á eftir að
sakna þess að finna súra mjólk í ís-
skápnum. Ég á eftir að sakna lyktar-
innar í herberginu þínu. Ég á eftir að
sakna þess að horfa í augun þín sér-
stöku. En fyrst og síðast á ég eftir að
sakna hins hvika anda, þinnar miklu
visku og kærleikans sem frá þér
stafaði.
Amma mín, hér era afmæliskvæð-
in til þín frá 11. september síðast-
liðnum sem aldrei komust til þín á
prenti:
Þú sem fögur jurtúr jörðu
jafnan gleður alla menn.
Þú úr blóðsins bergi hörðu
borinvarstoglifirenn.
Þú ert lífsins aldna elfur
ættarstofnsins dýpsta rót.
í stormi líkast strái skelfúr
stundum ættin við þín hót.
Ævinþínerundralöng,
ennþá berð samt æskuljóma.
Amma mín af þínum söng
ómar hljómfall þýðra tóna.
(H.U.)
Hvíl í friði, elsku amma.
Héðinn Unnsteinsson.
+ Elín Þéra Helga-
dóttir fæddist í
Keflavík 7. febrúar
1981. Hún lést af slys-
förum 22. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar eru Guð-
björg Guðjónsdóttir,
f. 6. júlí 1950, og
Helgi Þór Sigurðs-
son, f. 10. nóvember
1935. Stjúpfaðir Elín-
ar er Halldór Hall-
dórsson, f. 27. mars
1943. Systkini henn-
ar Anna Lýdía Helga-
dóttir, f. 3. mars
1978, maki Ólafur ívar Jónsson, f.
25. apríl 1975; Theódór Helgi
Helgason, f. 31. mars 1984. Upp-
eldisforeldrar Elínar eru Aðal-
björg Þórólfsdóttir, f. 14. janúar
Elsku ástkæra systir okkar.
Við getum ekki lýst því hvað við
söknum þín mikið hér niðri, en við
vitum að þú ert í góðum höndum hjá
ömmu, afa og öllum hinum. Það er
svo erfitt að skilja af hverju litla
systir okkar. Við áttum eftir að gera
svo mikið saman, Teddi átti ennþá
eftir að leyfa þér að prufa skelli-
nöðrana og við áttum eftir að eldast
saman. Þú verður alltaf ljósið í lífi
okkar og við voram búin að gera ráð
fyrir að þú yrðir lengur meðal okkar
og við erum ekki enn búin að átta
okkur á því að þú sért farin frá okk-
ur. Eins og sagt er „Þeir deyja ungir
sem Guð elskar mest.“ Þá, ljósið
okkar, skiljum við, fyrst að það
þurfti að vera einhver, að það varst
þú. Þú hafðir allstaðar góð áhrif þar
sem þú komst og áttir marga góða
vini um allt land og í góðu sambandi
við þá alla. Loks varstu komin í starf
sem átti vel við þig, umönnunarstarf
á sjúkrahúsinu á Stykkishólmi. Þú
vildir allt fyrh’ alla gera í þínu starfi,
hugsaðir fyrst og fremst um aðra
áður en þú hugsaðir um sjálfan þig,
áttir til með að sitja eftir vinnutím-
ann þinn til þess að dúllast við eldra
fólkið.
Við viljum fyrst og fremst koma á
framfæri hvað þú varst frábær pers-
óna, þakka þér fyrir að vera systir
okkar, og vitir að við munum elska
þig að eilífu.
Þín systkini,
Anna Lýdía og Theódór
Helgi (Teddi).
Nú er hún Ella Þóra okkar farinn.
Þó að leiðir ykkar Bogga hafi legið í
sitthvora áttina þá átti hún alltaf
samastað hjá okkur og var alltaf vel-
komin. Enda var alltaf svo gaman
þegar hún kom í heimsókn.
Litlu frændsystkini Bogga, Atli
og Þóra tókust á loft, því Ella var
alltaf til í að leika og fíflast. Þau sáu
ekki sólina fyrir henni og spurðu oft
hvort Ella þyrfti ekki að passa þau.
Kathýóla litla systir Bogga var al-
veg á sama máli. Enda ávallt gott til
Ellu að leita ef á þurfti að halda.
Ella var mjög barngóð og áttu öll
börn vísan stað hjá henni. Hún var
alltaf tilbúin að rétta öðram hjálpar-
hönd hvort sem hún þekkti þá lítið
eða mikið. Það vakti alltaf aðdáun
okkar hvað hún var dugleg að gera
við hinar og þessar bíldraslurnar
með Bogga. Var alveg eins og hinn
mesti strákur þegar hún var komin i
gallann en eins og heimsdama þegar
hún var á leiðinni út að skemmta
sér. Það var alltaf svo gaman að
spjalla við hana enda var hún svo
kát og hreinskilin um allt, og ákveð-
in í að lifa lífinu lifandi.
Þegar hún var að ráðgera fram-
tíðardrauma sem vora stórir og
bjartir, Ijómuðu augun svo skært af
gleði og eftirvæntingu. Hún átti sér
stóra drauma um hús með bílskúr
og tvo nýja bíla. Þó gat nægjusem-
inn hjá henni verið með eindæmum,
það var allt í lagi að vera í hvaða
bíldraslu sem Boggi dró heim bara
ef það væri miðstöð og þurrkurnar
virkuðu. Það er erfitt að skilja af
hverju Ella Þóra var tekin á brott en
vegir Guðs era órannsakanlegir og
1969 og Kristbjörn
Haukur Steinarsson,
f. 23. febrúar 1968.
Uppeldissystkini
Þorbjörg Dagný
Kristbjörnsdóttir, f.
21. apríl 1988,
Thelma Eyfjörð
Jónsdóttir, f. 26. júlí
1987, Steinar Hauk-
ur Kristbjörnsson, f.
7. október 1992, og
Rannveig Þóra
Kristbjörnsdóttir, f.
28. febrúar 2000.
Unnusti Elínar er
Gunnar Ægir Gunn-
arsson, f. 8. apríl 1982.
Útför Elínar fer fram frá Kol-
beinsstaðakirkju í Kolbeinstaða-
hreppi, Snæfellsnesi, í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
viljum við þakka íyrir að hafa fengið
að kynnast Ellu og fengið að hafa
samleið með henni þennan tíma sem
okkur var gefin saman.
Didda, Kristófer, Helgi, Guðbjörg
og systkini, Guð veri með ykkur og
styrki í þeirri miklu sorg sem er á
vegi ykkar nú.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivöniínótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
Méryíirláttuvaka
Þinn engil, svo ég sofi rótt
(Þý. S. Egilsson.)
Borgþór, Sigþóra, Sif og
fjölskykla.
Elsku frænka okkar.
Þegar pabbi þinn hringdi núna á
sunnudaginn 22. október, og sagði
mér að þú værir farin frá okkur
helltist mikil sorg yfir mig. Elsku
frænka mín, svo ung varstu og svo
yndislega falleg bæði að innan sem
utan. Það sást og heyrðist þegar þú
talaðir við litla frænda þinn hann
Pétur Þór sem fáir ná til, en þú
fékkst hjarta hans strax. Hann fékk
að fara með Ellu frænku sinni á
rúntinn og borða með henni. Hann
kom svo glaður heim og spenntur,
„mamma hún Ella frænka er svo
góð, og hún gaf mér símanúmerið
sitt og sagði að ég mætti alltaf
hringja í sig þegar ég vildi“. Ella
mín, það á hann ennþá, það var erf-
itt að segja honum frá því að guð
hefði tekið þig til sín: „Ó, mamma er
hún ekki hrædd, en kannski er
mamma hennar að passa hana?“
Nei, elsku drengurinn minn nú er
hún hjá Guði, og Pétur Þór minn
veit hvað hann er góður. „Þá er hún
orðin engill,“ sagði hann. Elsku Ella
okkar, þú varst engill í þessu lífi og
enn meiri nú. Elsku stelpan mín,
það lá ýmislegt þungt á þínu unga
hjarta. Eins og þú fyndir aldrei
þessa elskulegu stelpu sem við sem
þekktum þig, sáum í þér. Þitt fallega
bros og þín fallega framkoma, þín
góðmennska til þeirra sem áttu erf-
itt. Ég veit það nú að þú skildir og
fannst vanlíðan hjá öðrum, þá gerðir
þú allt sem þú gast til að hjálpa. En
elsku Ella okkar, nú hefur þú fengið
lausnina og svörin sem þú hefur allt-
af verið leitandi að. Elsku frænka,
við kveðjum þig með mikilli sorg en
líka gleði því þú ert komin í fang
Föður þíns Almáttuga og líka ömmu
og afa sem hafa svo sannarlega tekið
á móti Ellu sinni. Elsku Helgi,
Gugga, Anna og Teddi okkar, megi
guðs vernd vera yfir ykkur í ykkar
miklu sorg og missi.
„En honum, sem megnar að varð-
veita yður frá hrösun og láta yður
koma fram fyrir dýrð sína, lýtalausa
í fögnuði, einum Guði sem frelsar
oss fyrir Jesú Krist, Drottin vorn, sé
dýrð, hátign, máttur og vald fyrir
allar aldir, nú og um allar aldir. Am-
en.
Nú kveðjum við þig í hinsta sinn,
elsku Ella frænka okkar.
Þín frænka,
Guðrún Pálína, Georg,
Karl Halldór, Svanhildur
og Pétur Þór.
ELÍNÞÓRA
HELGADÓTTIR
Kveðja frá
Laugargerðisskóla
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm,
er verður að hlíta þeim lögum.
Að beygja sig undir þann allsherjardóm,
sem ævina telur í dögum
Við áttum hér saman svo indæla stund,
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrimsson.)
Veturinn er genginn í garð, það er
fyrsti sunnudagur vetrarins. Dagur-
inn heilsar bjartur og fagur hér á
Snæfellsnesi. Upp úr hádegi berast
okkur þær sorgarfregnir að stúlka
úr sveitinni hafi látist. Elín Þóra
Helgadóttir hefur kvatt þetta líf,
alltof snemma, alltof ung. Hún lauk
grannskólaprófi héðan frá Laugar-
gerðisskóla fyrir þremur áram.
Héðan lá leiðin í annan skóla og síð-
an út á vinnumarkaðinn. Lífið brosti
við ungri stúlku, sem hafði fundið
sinn lífsförunaut og var farin að búa.
En skjótt skipast veður í lofti, á and-
artaki er Elín Þóra hrifin á brott frá
ástvinum sínum, sem standa eftir
með sorg í hjarta, en margar góðar
minningar.
Elsku Didda, Kristbjörn, Thelma,
Dagný, Steinar Haukur, Rannveig
Þóra, Gunnar Ægir Gunnarsson,
foreldrar, systkin, ættingjar og vinir
Elínar Þóra.
Fyrir hönd nemenda og starfs-
fólks Laugargerðisskóla votta ég
ykkur okkar dýpstu samúð.
Margrét Isaksdóttir
skólastjóri.
Það er erfitt að lýsa því hvernig
mér leið þegar mér var sagt að þú
hefðir lent í bílveltu og dáið. Á svona
stundum líður hugurinn yfir farinn
veg og minningarnar þyrlast upp.
Við að labba út í búð og kaupa
nammi og við að fara til ömmu og
Siggu gömlu til að fara út í búð fyrir
þær og fá kannski köku eða kleinu
fyrir. Svo var það þannig að ef ég
þurfti að fara eitthvert í burtu og þú
varst heima fórst þú alltaf til ömmu
minnar til að athuga hvort þú þyrftir
að fara út í búð fyrir hana, þú varst
alltaf tilbúin til að gera allt fyrir alla.
Þú varst oft svo hress og skemmti-
leg og fljót að sjá skondnu hliðarnar
á öllu og þá gátum við rekið upp þvi-
líkar hláturrokur að það heyrðist
langar leiðir. Við gátum líka rifist
eins og hundur og köttur og jafnvel
slegist en það leið aldrei langur tími
þangað til við urðum vinkonur aftur.
Eins er mér svo minnisstætt þegar
við vorum svona fimm til sex ára og
þú áttir þú að fara til ömmu þinnar í
Reykjavík og gista þar yfir eina
nótt, okkur fannst þetta svo langt að
fara og langur tími að þegar við
kvöddumst þá föðmuðumst við og
hágrétum þegar þú þurftir að fara
upp í bflinn, og þegar þú komst aftur
var eins og þú værir búin að vera
heillengi í burtu en ekki bara eina
nótt. Nú ertu hinsvegar farin í langa
ferð og kemur ekki aftur en ég veit
að þú lítur við hjá mér í framtíðinni
úr andaheimi og ég mun senda þér
hugsanir ,1'rá okkar heimi. Ég mun
aldrei gleyma þér og þeim tíma sem
við áttum saman en við vorum búnar
að ganga saman í gegnum súrt og
sætt, því oft var lífið þér ekki auð-
velt. Við voram eins og samlokur frá
því að við fóram að skríða og upp að
unglingsárum en þá skildu leiðir
okkar því margt breyttist í lífi þínu
sem var þér ekki auðvelt og varð til
þess að þú varðst mjög ráðvillt, en
oft leynist ljós í myrkrinu, þú fórst
vestur í sveit til fólks sem var þér
mjög gott og sem þú leist svo á sem
fjölskyldu þína. En samband okkar
slitnaði aldrei alveg og hittumst við
alltaf reglulega þó við hefðum ekki
sömu áherslur í lífinu, þú fyrir vest-
an og ég hér í Keflavík farin að búa
og komin með barn.
Elsku Ella mín, þú ætlaðir að fara
að gera upp ýmislegt í lífi þínu en
þérvannst ekki tími til þess hér á
jörðu, en ég veit að þú heldur því
áfram þar sem þú ert núna og ég er
viss um að þér hefur verið ætlað
eitthvert mikilvægt verkefni í and-
aheimi, þess vegna hefur þú verið