Skírnir - 01.01.1856, Síða 28

30
FRÉTTIR.
Datunurk.
því embætti, eins og nú er gjört í Danmörku. Nefndarmenn kvörtuím
og um, afe |'afe væri bágt fyrir þá afe vita, hvort fjárframlaga þeirra
væri í rauninni þörf, er um var befeife, og lögfeu þafe því til, afe alþíngi
væri gefife vald til afe samþykkja slíkar tillögur, og þafe þótt Danmörk
yrfei afe skjóta nokkm til fyrst um sinn; en hins vegar kváfeu þeir
þafe sanngjarnt, afe Íslendíngar tækju þátt í almennum álögum,
t. a. m. sendu menn á herskip Dana. þetta kom til umræfeu á þíng-
inu , og sagfei ráfegjafinn, afe liann skyldi hugsa eptir þessu , þegar
búife yrfei til frumvarp um stjórnarskipun Islendínga; en þafe hélt
hann, afe bæfei yrfei kostnafearsamt afe hafa útbofe af íslandi, og þafe
yrfei afe litlu lifei, en þó mundi þafe vera hagur fyrir Islendínga afe
fá svo gott tækifæri til afe venja sjómenn sína; þafe skyldi þá vera
þess vegna, ef befeife væri svo sem um 20 menn af íslandi til flotans.
Sú breytíng hefir verife á gjörfe um skipun íslenzkra mála hér í
Danmörku, afe stjórnardeildin íslenzka er nú lögfe undir dómsmála-
stjórann, áfeur var hún undir ráfegjafa innlendu málanna. þafe má
virfeast sem tákn tímanna og merki þess, afe Danir eru farnir afe
veita oss meira athygli nú en áfeur, afe Larsen háskólakennari hefir
nú ritafe um landsrétt Íslendínga í bofesriti háskólans, eptir því sem
hann haffei kennt stúdentum hann vife háskólann; vildi hann og
einkum mefe því sýna, hversu ástæfeulaust verife heffei nefndarálit
þjófefundarmanna 1851. Jón Sigurfesson varfe til afe svara þessu í Öferu
riti, og afe vorri ætlan svo rækilega og mefe svo öruggum ástæfeum, afe
hver sem les ritlíng þenna mun sannfærast um, afe þjófefundarmenn
hafi haft á réttu afe standa, og óska þess, afe Íslendíngar láti ekki
svo gófean málstafe nifeur falla.
í haust andafeist einn hinn helzti af rithöfundum Dana, Sören
Kierkegaard, á Marteinsmessu (11. nóvbr.). Hann var hinn mesti
spekíngur afe viti og dverghagur á orfeasmífei. Hann hefir ritafe margt
og mikife, um fogur vísindi, heimspeki og þó einkum um sanngufe-
rækife hugarfar. Litlu áfeur en hann lagfeist veikur, tók hann afe
rita gegn klerkatrú og kenníngu þessa tíma, sem hann kallafei hinn
uembættislega kristindóm’’; hann gjörfei þá mikinn greinarmun á hin-
um sanna kristindómi, er geymdur er í bókum heilagrar ritníngar,
og kristindómskenníngum kirkjunnar, og kvafe upp úr mefe þafe, afe
betri væri engin trú en sú klerkatrú, sem hér væri. Rit hans hafa