Skírnir - 01.01.1856, Page 126
HlíMi lítt meilan lifAi
lægisvnrði' i hörðum
kulda-kolgum clda
kappör sínu fjöri;
og er að æfivegi
enduðum sára kenndi,
bifðist lílt liins leyfða
lofsnart skörúngs hjarla
Gekk við móðiun ntikla,
möðr af störfum góðum,
inn sá cr opt barg mönnum
enn i daifða sennu:
þrek bar mætr á móli
minn í hinzta sinni
æskureynir og rauna
rimmu heljar-dimrau.
Heyrðist aldreigi orði
einu, þó kcnndi mcina,
mæla öðru né æðru,
enn lil starfs of nenninn:
hinn er í hjálpar-önnnm
harm kaldan, hins aldna
lest varð bein nær brjósti,
bcið, heilinda greiðis.
Varð, en slíkt mun verða
víðfrægt mönnutn siðan,
þundr i þrcmja vindi
þróltfárr aldreigi sóttar:
svo hné loks hinn leikni
lífs í ægidrifu
menjavaldr til mnldar
inærr, að svo mun færri.
Dauðr sat draupnis hliðar,
drótt, var slikt af þrótti,
njörðr, beið harm til harðan
hans, i sínu ranni: