Skírnir - 01.01.1856, Blaðsíða 82

84
FRÉTTIR.
Spann.
selja vildu kirkjujarfeir. Nú var kallab á bæjarstjórann; en er
hann kom, þá stó&u augun kyr í líkneskjunni og voru allteins og
þau áttu aö ser, Ijann fann heldur ekki á henni nokkurn svita og
ekkert nema dupt, sem falliö var á líkneskiö, því þaÖ var fornt;
hann baö þá menn koma og sjá, og öllum virtist nú sem honum.
Eyddist þá fyrirburöurinn, en prestum var varpaö í dýflissu fyrir
allar ginníngarnar. Auk þess sem stjómin let selja jaröir kirkn-
anna og klaustranna, þá fækkaÖi hún og talsvert prestaköllum og
bannaÖi aö koma upp nýjum, hún fækkaöi tölu múnka og nunna
og bannaÖi aö reisa ný klaustur. þ>aÖ má nú nærri geta, hvernig
páfa líkuöu allar þessar tiltektir; en hann haföi engin önnur ráö,
en aö lýsa ósamþykki sínu á öllum aögjöröum stjórnarinnar og bann-
sýngja hana sjálfa; hann ritaÖi henni bréf og veitti henni þúngar
ákúrar, hann hleypti ofsa í klerkana og alla alþýÖu, og veitti stjórn-
inni þúngar búsifjar meö óspektum og sundurlyndi, er hann kveikti
í landinu. þótt nú páfi gjörÖi sitt hiö sárasta til aö ónýta ráö
Spánverja, þá hafa þeir samt fastlega framfylgt lögunum, og selt
jarÖirnar óöum, og gengu þær betur en menn höföu nokkurn tíma
gjört ráö fyrir. Stjórnin svaraÖi páfanum fullum hálsi og kvaöst í
engu hafa breytt frá gjörníngnum 16. marz 1851, og vitnaöi til
uppástúngu Olozaga, aö eptir henni væri katólsk trú hin eina trú
þar í landi. Páfi lét sér samt ekki segjast, hann kallaÖi heim til
sín erindsreka sinn á Spáni, og kvaöst hafa aÖ engu allar þessar
lögleysur og markleysur, sem stjórnin gjöröi. þannig er nú mál
þetta vaxiö; í landinu er ekki trúarfrelsi, því enga guösdýrkun má
fremja aöra en þá, er heimiluö er í kristinrétti rómverskrar kirkju,
en hins vegar eru eignir klerka seldar og prestum og kennimönn-
um launaö af stjórninni, en sjálfir þeir lúta undir veraldlegt dóms-
vald í mörgum málum, sem í öörum katólskum löndum heyrir til
úrskurÖar páfa og hins helga ráös. þetta er einhver blendíngur af
rómverskum og nýjum siö, er naumast getur staöiÖ til langframa.
Svo er sagt, aÖ drottníng hafi lengi neitaÖ aö skrifa undir
lagaboöiö um jarÖasöluna, og Espartero hafi í fyrstu ekki getaö
fengiö hana til þess, þótt hann beiddi hana þess, og sýndi henni
fram á, aö þá mundi þíngiÖ af taka konúngdóm hennar, aö hann
yröi aÖ fara frá, og þjóÖveldi mundi stofnaö; hann minnti hana og