Skírnir - 01.01.1887, Side 80

82
ÍTALÍA.
ingaleít stjórnarinnar i Peking við páfastólinn væri tákn að
ofan, forboði þess, að Sínlendingar tækju bráðum rjetta trú.
jþví má hnýta hjer við eptir því blaði, að á Sínlandi eru
nær því '/2 millíón kaþólskra manna. Kirkjur og bænahús að
tölu 2429, skólar 1779 með 25,219 lærisveina, þarlendir kristni-
boðar 281 og frá Evrópu 471.
Fjárhagur á batnaðar leið kominn, þó útgjöldin yrðu árið
sem leið 66 milliónum lira (franka) meiri enn tekjurnar. I ár
er ekki gert ráð fyrir, að áhallinn nemi meira enn 18 millión-
um. Framlögurnar hafa Iengi verið mestar til hers og flota
og stundum farið drjúgum yfir það fram, sem stjórnin beiddist.
Hermálaráðherrann sagði svo fyrir jólin á þinginu, að Italir
gætu vopnað á skömmum tíma 500,000 manna, og herinn væri
sá, sem fullt traust mætti til hafa. Fádæma miklu fje er varið
til hafnarvígja og bryndreka. það er einnig sagt, að stórdrek-
inn «ítalia» sje öllum skipum meiri og rammgerðari. Meðan
þetta skip lá á hafnarlegu í Spezzíu í byrjun ársins, komu þar
hefðarkonur frá Firenze (Flórenz) og höfðu fagra gjöf að færa.
það var fánamerki með forkunnarísaumi, og þar á nafn drek-
ans. Ein af þeim sneri ávarpi sinu til skipsins, er hún afhenti
foringjanum merkið, og mælti meðal annara orða: «Farðu, prúða
fley! um höf heimsins og fylgi þjer gipta Italíu, rektu af þjer
allt sem bellur á stálbrynju þinni, hversu öflugt sem er, og
hristu af allar stóröldur. Við óskum, að sá fáni, sem vjer fær-
um þjer frá konum í Firenze, megi ávallt i heiðri blakta, að
vinveittar þjóðir heilsi honum með virðingu, en hinum megi
ótti af honum standal» — Umberto konungi var tekið með
hljómi miklum, fögnuði og stórkostlegustu viðhöfn, þegar hann
sigldi með skrautbúinni skipafylgd að kanna flota sinn, hafna-
vigi og skipsmíðastöðvar þeirra (í Spezzíu, Genúu og viðar).
Síðan Róm varð aðseturstaður Italíukonungs, hafa orðið
hjer ymsar umbreytingar við fjölgun fólksins, þar af leiðandi
ný stræti, heil ný borgarhverfi, eða þau stakkaskipti, sem páfa-
sinnar og fleiri — t. d. margir eða flestir, sem halda uppi
helgi leifa frá fyrri timum — kalla «svivirðing foreyðslunnar».
Um þetta mikið rifrildi i blöðum og ritum, og varð þó harð-