Skírnir - 01.01.1887, Side 97

ÞÝZKALAND.
99
og alrikisþinginu — og rök hans voru sem að vanda: brýn
nauðsyn ríkisins að verja sig harðfengilega mót öllum fjendum,
og svo yms dæmi færð fram, sem áttu að sýna, að pólskir
menn vildu aldri annað vera, og aldri íþjóðverja þýðast.
Hjer fylgdi svo það sem meira sætti: nýmæli frá Prússaþingi
um ymsar ráðstafanir og fjárframlög til að gera hin austlægu
lönd þýzk að máli og þjóðerni, til fjölgunar þýzkra skóla, þar
sem börnin pólsku skyldu nám sækja, og að þeim þýzkunni
haldið, auk fl. En það sem helzt af öllu lýsti þvi, sem f>jóð-
verjum býr í skapi gagnvart pólska fólkinu, að láta til skarar
skríða með þýzku og pólsku þjóðerni, var þó það, að Prússa-
veldi (þ. e. að skilja: pólskir menn sem aðrir) skyldi Ieggja
fram 100 millíónir ríkismarka til að kaupa, sem færi yrði, góz
og stóreignir lendra manna (pólskra), og þau skyldu svo seld
aptur þýzlcum mönnum, sem bólfestu vildu taka þar eystra').
J>essi lög samþykkti Prússakonungur í lok aprílmánaðar. Enn
fremur skal pólskum hermönnum dreift innan um þýzkar sveitir
og herflokka, og helzt á þeim herstöðvum, sem fjarst liggja
hinum pólsku löndum. Hjer er þá það haft fyrir stafni, sem
franski rithöfundurinn «Valbert» (skáldið Victor Chérbuliez)
kallar þjóðernis uppræting, þjóðernis morð. I grein sem hann
ritaði i tímaritið vJievue des deux Mondes» — «Bismarck og
Pólverjar» — lýsir hann með snilldarlegum napurleik aðferð
þjóðverja og Bismarcks við Póllendinga, og hans undarlegu og
argvítugu heipt til þeirra. J>eir eru honum ávallt vargar í vje-
um, ríkisfjendur. Hann sjer út úr þeim fjandskapinn til hins
þýzka rikis, hann skin út úr orðum þeirra, augunum — já,
þögninni sjálfri, Bismarck vill, að þeir selji honum sál sina;
minna nægir honum ekki. «Hjartanu pólska» segir Valbert,
er þó ekki að likja við það úr, sem dettur úr barnshöndum á
gólfið og hættir að slá. Barnið segir: «auminginn litli er nú
dauður!» Nei, því sje að likja við önnur úr, svo gerð, að
‘) pó góðvildarlega sje ekki getið, ætla sumir, að ráð verði auðfimdiu
að leiða hinum pólsku mönnum lífið, en margir þeirra i skuldum og
fjeþurfa.