Skírnir - 01.01.1906, Qupperneq 18

18
Skilnaður.
Sklrnir.
Bændur fau’ðu þessa tilbreytni í tal við konurnar
sínar. Konurnar tóku því illa. Bændur sögðu, að það
væri miklu betra að komast áfram í Ameríku en þessuni
hundsrassi. Konurnar sögðust ekki vilja hlusta á þessa
bölvaða vitleysu — hvaða erindi áttu þau svo sem til
Ameríku? — Var þá betra að fara á sveitina á Islandí
en reyna að bjarga sér í Ameríku?
Konurnar færðu þetta í tal við menn sína. Þeir tóku
því illa. Konurnar sögðu, að hér væri dauft og leiðinlegt
og eitthvað væri lífið víst fjörugra í Ameríku. Bændur
sögðu, að þeim væri ekki vandara um en öðrum, og hér
væri leiðinlegast fyrir helvítis nöldrið í þeim; ætli það
yrði ekki eitthvað svipað í Ameríku? Konurnar liöfðu alt
á hornum sér um draugshátt á karlmönnum og reykinn í
bænum og lekann í göngunum og bölvað ekki-sins íláta-
leysið.
Þar sem faraldurinn gerði vart við sig, rifust öll hjón
út af þessu, ef þeim á annað borð varð nokkuru sinni
sundurorða. En eftir deiluna mintust þau þess, að þau
höfðu um mörg ár unnað hvort öðru og stritað saman og’
hrygst saman og eintöku sinnum glaðst sarnan. Og svo
fyrirgáfu þau hvort öðru ónotin, eins og þau höfðu svo
oft fyrirgefið hvort öðru áður, og réðu af að leggja saman
út í ný vonbrigði, nýjar þrautir, hugsanlega einstöku
sinnum nýja ánægju — í einu orði nýtt líf í annarri
heimsálfu, sem þau þektu ekki öllu meira en landið
hinumegin við dauðans djúp.
I Sólheimakot, til Egils og Sigríðar, kom faraldurinn
eins og sólargeisli í sortamyrkur. Þar var aldrei um
neitt deilt, hvorki i þetta skifti né endranær. Sigríður
vildi æfinlega tafarlaust og af öllu hjarta alt, sem Egill
vildi; og henni hugkvæmdist aldrei að vilja neitt, áður
en hann hafði látið uppi sinn vilja.
Þau höfðu byrjað búskap á kotinu efnalaus. Mönnum
hafði ekki litist á það ráðlag. Sveitarstjórninni varð í
meira lagi órótt. Hún gerði hverja atrennuna eftir aðra
að Þorláki um að byggja þeim ekki kotið. Þetta væri stór-