Skírnir - 01.01.1906, Qupperneq 25

Skírnir.
Skilnaður.
25
skýrði henni frá hrellingunni í sér út af tifhugsuninni til
þess að fara á sveitina.
»Eg viltist einu sinni í náttmyrkri, dimnaviðri og
frosti«, mælti hann. »Eg ráfaði og ráfaði, gerði mér á
endanum enga von um, að eg mundi ná bæjum, og hélt
eg mundi krókna. Þá sá eg alt í einu ijós í glugga.
Ameríka er orðin mér að ljósinu í glugganum. Þegar eg
er búinn að koma auga á ljósið, get eg ekki lagst fyrir
úti á hjarninu*.
Hún gat ekki svarað þessum ástæðum neinu. Egill
var svo miklu kunnugri málinu, og hafði líka margfalt
meiri talanda. Hún gat ekkert annað sagt, en að hún
væri svo hrædd um hann; í öðrum löndum væri svo
mikið af vondum mönnum; og mest væri af þeim í Ameriku.
En þá kom hú» ekki að- tómum kofunum. Egill gekk
að því vísu, að guð gæti alveg eins verndað sig í Vestur-
heimi eins og á íslandi. Og hann hafði upp fyrir henni
ritningargreinina um vængi morgunroðans og hið yzta
haf og föðurhöndina, sem héldi mönnum föstum, hvert
sem þeir færu um veröldina. Hún hafði sjálf kent honum
þessa grein utanbókar, áður en hann lærði að lesa.
Þessu varð ekki með nokkuru móti svarað. Henni
lá við að sannfærast.
En þá kom andvarp inst innan úr djúpi sálar hennar.
Allar aðrar hugrenningar hennar höfðu ekki verið annað
en umbúðir utan um það eitt:
»Eg sakna þín svo mikið!«
Og hún grét beisklega.
Þessu gat hann ekki svarað. Honum fanst óián sitt
rneira en annarra manna. Hann horfði í gaupnir sér og þagði.
— — — Þegar Egill var farinn, lagðist Signý
gamla upp i rúmið sitt. Hún gat við engan talað.
Hún vissi, að dóttir hennar gat ekki tekið verulegan
þátt i þessu. Signý gamla vissi það af langri reynslu,
að dóttur hennar þótti það kynlegt og ekki sem sann-
gjarnast, að Egill skyldi vera augasteinninn hennar —
ekki meira en hann hafði fyrir hana gert í ellinni. Og