Skírnir - 01.01.1906, Qupperneq 26

Skilnaður.
Skírnir.
26
hún vissi það líka, að dóttir hennar fann vel til þess, að
hún lét móður sína lifa í allsnægtum, og að henni þótti
ekki mikil ástæða til þess að ganga af göflunum, þó að
bróðir hennar leitaði sér atvinnu annarstaðar, þegar hann
gat ekki bjargast í nágrenninu. Dóttir hennar hafði aldrei
sagt það. En Signý gamla fann eiminn af hugsunum hennar.
Hún hafði ekki við aðra að tala en sjálfa sig
Guð hafði þá ekki bænheyrt hana. Hann hafði ekki
gefið orðum hennar nokkurn mátt. Hún hafði ekki einu
sinni getað neitt sagt. En Egil hafði guð eflt gegn henni.
Og Egi'l átti hún að missa. Ekkert undanfæri!
Fyrir hvað var guð að hegna henni? Yar það fyrir
það, að hún hafði elskað Egil meira en hin börnin? Meira
en alt annað á jörðunni? Eða hafði hún ekki elskað
hann nógu heitt?
»0, drottinn minn góður! Þú vcizt, að eg vildi alt
gera fyrir hann. Að eg vildi vaka yflr honum dag eftir
dag og nótt eftir nótt. Að eg hefði viljað svelta fyrir
hann og þjást fyrir hann. Að eg hefði viljað láta svivirða
mig og fótum troða mig til þess að bera af honum minsta
blak. Að eg liefði viljað leggja lífið í sölurnar fyrir hann,
ef þess hefði þurft«.
En hún yildi ekki sætta sig við að sjá af honum. Sjáaiveg
af:honum. Fá aldíei að sjáhann. Fá ekkert að vita um hann.
Var þetta of mikil sjálfselska? Mátti hún ekki elska
hann svona? Atti hún að elska hann einhvern veginn
öðru vísi? Var guð að hegna henni fyrir þetta?
»0, drottinn, heimtaðu ekki of mikið af mér. Og
kendu mér að skilja, að þú sért góður!«
Og það var eins og efasemdirnar hryndu ofan á veika
ög vanmáttuga sálina og lömuðu hana. Og það var eins
og sorgin breiddi yfir hana snjóblæju. Hún grét ekki.
Og hún hugsaði ekki. Að eins titringur Við og við í
hrörlegum líkamanum Annars alt kyrt. Þangað til
svefninn kom. ■ • ■
. ; ElNAR HjÖBLBIFS80!SI..