Skírnir - 01.01.1906, Blaðsíða 55

Skirnir. Úr trúarsögu Forn-íslendinga, 55
það, að allir verði að deyja, og sýtir ekkt beinlinis þess
vegna; en hann tekur það fram með berum orðum, að
hann hræðist Helvíti. Það er farið að skyggja undir
myrkur miðaldanna, sem síðar færðist yfir landið.
Nokkru siðar en Hallfreður deyr, er brendur inni
Njáll og synir hans. Þegar menn ræða um Njálu, er al-
gengt að þeir láti í ljósi undrun sína á aðferð Njáls í
þessu síðasta máli hans. Hann virðist undir niðri vera
því mótfallinn að sættir komist á, og þegar Flosi kemur
að Bergþórshvoli með flokk sinn, vill hann ekki lofa son-
um sínum að berjast úti, og fara þeir inn með honum,
þó að þeir sjái þá sitt óvænna.
Þeir Flosi gjöra nú »stór bál fyrir öllum durum. Tók
þá kvennaliðit illa at þola þat er inni var. Njáll mælti til
þeirra: »verðið vel við ok mælið eigi æðru; þvi at él eitt
mun vera — ok skyldi langt til annars slíks. Trúið þér
ok því, at guð er miskunnsamr, ok mun hann oss eigi
láta brenna bæði þessa heims ok annars«9). (Njála
12y. kap.).
Njálssynir höfðu vegið Höskuld Hvítanesgoða og féll
Njáli það svo þungt, að hann vildi heldur »hafa látið tvá
sonu sína ok lifði Höskuldr«. Njáll hafði verið kristninni
hlyntur frá því er hún var fvrst boðuð hér á landi og
er látinn segja: »svá lízt mér, sem hinn nýi átrúnaðr
muni vera miklu betri ok sá muni sæll er þann fær
heldr« (100. kap.).
Sú hugsun, að guð refsi harðlega fyrir það, sem hon-
um er á móti gjört, hlaut að vera sérlega skýr fyrir hin-
um vitra Njáli, lögspekingnum; liimnakonungurinn var í
þessu efni svo gagn-líkur jarðneskum konungum er menn
höfðu kynni eða spurnir af, og dýflissa hans —- Helvíti —
var miklu voðalegri en dýflissa nokkurs jarðnesks konungs.
Synir Njáls höfðu nú framið eitthvert hið versta
ódæði, er þeir drápu Höskuld, og Njáll gat ekki gengið
þess duldur, að Helvitis eldur væri þeim vís — og hvað
stoðaði þá að sættast við ættingja Höskuldar? Hér þurfti
;góðra ráða við, og hinn ráðagóði Njáll fann það er hann