Skírnir - 01.01.1906, Qupperneq 75

■Skírnir.
Ritdómar.
75
Vjer heirum Helga kvarta ifir því. að Sigrún gráti »grimmum
tárum, sólbjört, suðræn, áður sofa gangi, hvert fellr blóðugt á
bjóst grami, úrsvalt, innfjálgt, ekka þrungið«. Þá ríður Sigurðr
Fáfnisbani Grana hesti sínum fram á völlinn. Vjer heirum um
ástir hans og Brynhildar og harm Guðrúnar, konu hans, eftir hann
látinn:
Þá hné Guðrún
höll við bólstri,
haddr losnaði,
hl/r (= kinn) roðnaði,
en regns dropi
rann niðr of kné.
Þá sjáum vjer Gjúkunga, Gunnar og Högna, ríða til Húnalands í
greipar Atla, mágs síns, sjáum þá svikna í trigðum og deija
grimmum dauða. Enn á eftir fer hin hrillilega saga um hefnd þá,
er Guðrún tók eftir bræður sína á Atla, matini sínum, líkt og
Atreus hefndi sín á Þyestesi, bróður sínum. Eða þá sagan um þá
Sörla og Hamði í höllu Jörmunrekks. Er ekki sem sjer sjáum
Jörmunrekk lifandi firir augum vorum, þar sem hann situr að
drikkju í höllinni og honum er sagt, að þeir bræður sjeu komuir:
Hló þa Jörmunrekkr,
hendi drap á kampa,
beiddisk-at bröngu J),
böðvaðisk at víni,
skók hann skör jarpa,
sá á skjöld hvítan,
lét sér í hendi
hvarfa ker gullit.
Vjer kinnum oss lífspeki feðra vorra í Hávamálum. Svona mætti
halda áfram að telja fleira og fleira, og irði þó þessi brunnur aldrei
þur ausinn. Enn þetta er nóg til að sína, hvílíkur fjársjóður af
fornum sögnum er fólginn í Eddukvæðunum.
*) Þíðing óljós; branga er vist sama og brang, órói, ófriður; beiða
þiðir á einstöku stað i Eddukvæðunum s. s. neiða, eins og til-
svarandi orð (baidjan) i gotnesku. Vísuorðið þiðir þá: hann
neiddi sig ekki til ófriðar, þ. e. honum var ekki móti skapi (= hann
var fús) að berjast. Sama hugsun kemur fram í næsta visuorði
(böðvaðisk — gerðist böðfús, fús á orustu), enn þar er orsökin tekin
fram: Jörmunrekkr var drukkinn.