Skírnir - 01.08.1906, Síða 12

204
Á fjörunni.
Skírnir,
»hvalbeins-liallar-konungur«, og annað enn skáldlegra, ef
á þyrfti að halda. Það vildi líka svo heppilega til, að
hann hafði verið skírður Sigmundur, en það var Oðins-
heiti, svo það eitt út af fyrir sig gat verið mannkenning.
Svo varð hann »sólar-ósa-Sigmundur«, »sýkja-ljóma-Sig-
mundur« eða »Sónar-dreyra-Sigmundur«, að minsta kosti
alt af sá, er barðist og ægði og orti jafnhliða. Olíustakk-
urinn varð tvöföld hringabrynja; buxnaræflarnir bryn-
hosur; kláruskaftið dragvendill og kylfa til skiftis, eftir
því sem á þurfti að halda í efni og rimi, og átti fjöldi
af Eddukenningum við það í þeim myndum. Vask gamla
mátti ekki vanta í sýninguna, þótt hann hefði nú raunar
svikið hann og hlaupið heim. Hann stækkaði og varð að
tömdum skógarbirni, þvi hann þurfti að eiga við hið ann-
að, og meðal-hundur var of lítill til að fylgja slíkri hetju.
Og þegar »Sónar-lagar-Sigmundur« eða »sára-þvara-Sig-
mundur« stóð þarna, alvæddur, í »brynhosunum« og
»hringabrynjunni«, með »kylfuna« um öxl og ólman »híð-
björn« við hlið sér — þá var vað skiljanlegt, að varpið
væri forsvaranlega varið!
Aldrei hafði honum tekist eins upp.
Varpeyjan var konungsríkið, sem hann átti að verja.
Æðarfuglakóngurinn*) var þar konungur og æðarfuglina
var hirðfólk hans. Þar var meira um fegurð og glæsi-
leik, auð og mildi, en hetjuskap. Konungur var friðsam-
ur og lítt hneigður til stórræða, en ríkið eigi að síður í
stöðugri hættu fyrir árásum víkinga og ræningja, trölla
og óvætta, sem herjuðu þar og tóku strandhögg, svo ekki
veitti af öflugri landvörn, ef duga skyldi.
Krían, sem lika bjó í eyjunni, var geðvond griðka,
sem skáldinu var ekkert sérlega vel við, sí-geðvond og
sí-nöldrandi, vildi sletta sér fram í vörnina sjálf, en kunni
ekki að meta hetjuna, og var meira að segja vís til að
dríta á hann, ef hún komst í færi.
Það, sem Sigmundur átti í höggi við, var ekki heldur
*) Æðarfugl, með ofurlitlum litar-afbrigðum.