Skírnir - 01.08.1906, Síða 16

:208
Á fjörunni.
Skirnir.
kvaddi þennan viðsjála heim og þar til hún vaknaði við
þessa alt annað en blíðu kveðju, var í stuttu máli þetta:
Tófan, sem var enginn úlfur, ekkert ferlíki, heldur að
eins glor-soltin, grensmogin læða, hafði skriðið út frá
hvolpum sínum í greninu þar uppi í Urðarhálsinum og farið
að leita sér bjargar. Hún hafði auðvitað skollahlustirnar
með sér, eins og vant var; en þótt hún beitti þeim vel,
þá heyrði hún alls ekkert, sem hún gæti haft beyg af.
Hún hafði leitað sjávarins, þvi þar var helzt von um
eitthvað ætilegt. Svo varð henni reikað meðfram sjón-
um, þar til hún kom í nánd við eyjuna. Hún hafði oft
komið þar áður um likt leyti nætur; en þá alt af orðið
•einhvers þess vör, að henni þótti ekki ráðlegt að hætta
:sér nær.
Nú stanzaði hún uppi í holtinu og horfði fram til
skrúðgrænnar eyjarinnar, kvikrar af fugli og þéttsettrar
af hreiðrum. Hún var freistandi!
Hún sperti augun og bretti eyrun, en hún gat ekkert
heyrt né séð, sem vakið gæti hjá henni ótta eða tor-
trygni. Þá sigraði freistingin hana. Hún hljóp léttilega
ofan holtið, fram tangann á bak við kofa Sigmundar,
steig gætilega á mölinni og gætti þess vel, að enginn
steinn hreyfðist svo hávaði yrði að, og stökk síðan út í
sundið.
En þótt lágfóta væri skarpskygn og gædd góðum
hlustum, þá sást henni þó yfir ofurlítinn pramma inni í
landsskugganum skamt frá Miðströnd. Þar voru feðgarnir
Þorvaldur og Grímur að vitja um hrognkelsanetin.
Þeir höfðu farið óvenjusnemma á fætur, því Grímur
ætlaði að ganga upp á heiði, þegar þeir væru búnir við
netin, og svipast um eftir grenjum. I tilefni af því lá
hlaðin byssa í prammanum.
Það varð djöflagangur i eyjunni, sem engu tali tók,
þegar lágfóta kom þar á land. Blikarnir björguðu sér
fyrst og þutu í allar áttir, svo það varð stórt svæði blika-
laust í nánd við varginn. Æðarkollurnar flugu hver eftir
,aðra, gargandi og hljóðandi, af hreiðrunum sínum í mestu