Skírnir - 01.08.1906, Qupperneq 77

Skirnir.
Sturla Siglivatsson.
269
»Sturla tók rollu úr pússi sínu, ok söng af bænir
sínar, ok söng Augustinus-bæn meðan liðit bjósk«.
Hinn heilagi Ágústínus var eins og kunnugt er, einn
af höfuðsmiðunum að Helvíti kirkjunnar, og gæti manni
því komið til hugar, að sú bæn sem við hann er kend,
hafi átt að vera sérlega kröftug móti Helvíti.
Snarræði og sköruleg forsögn virðist annars hafa
einkent Sturlu Sighvatsson, en í þetta skifti, þegar mest
reið á, lenti hann allur í bænasöng, af því að hann hafði
sofið í mjög loftillum skála og því vaknað við vondan
draum.
Og það má nú nærri geta, hvort ekki muni hafa
verið seinni handtök hjá liðinu að búa sig, þegar höfð-
ingjann vantaði.
Sturla sjálfur hafði ekki fengið ráðrúm til að brynjast,
vegna kirkjugöngu sinnar, en þegar á vígvöllinn var kom-
ið, var honum fengin lítil brynja og ónóg. Ekki hafði
hann heldur gáð að fá sér gott vopn, heldur hafði hann
gamalt spjót, sem beyglaðist þegar á reyndi, og kom því
fyrir lítið þó að hann verðist »fimt og vel« og legði með
spjótinu svo hart »at menn féilu jafnan fvrir«. »Skildir
voru bundnir í klyfjar; ok urðu þeir eigi leystir«. Það
hefir alt farið í handaskolum hjá hinum höfuðlausa her.
»Einn skjöldr var lauss, erá var markað crucifixum;
sá var Sturlu ætlaðr; en hann tók eigi við«. Ef til vill
af því að hann vildi ekki vera betur búinn að verjum en
menn hans.
Nú vikur sögunni til Gissurar. Hann lá úti nóttina
fyrir bardagann. í létta loftinu svaf hann miklu betur
en Sturla í skálasvælunni og drevmdi — þess vegna —
svo, að honum þótti betur en ódreymt; var honum hvöt
og hugarstyrkur að draumnum. Hann vaknar hress og
alhvíldur og heldur snjalla eggjunarræðu fyrir liðinu.
»íslands óhamingju verður alt að vopni«, jafnvel
draumar.
Hve mjög Sturla Sighvatsson var ólíkur þennan dag
því, sem hann átti að sér, kemur einnig fram í orustubyrjun.