Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1880, Blaðsíða 21

21
nolckurn veginn greinilega, hvernig lögunin hefir verið á sverðinu;
hryggr eða eggteinn gengr eftir miðjunni og hallar útaf til eggjar-
innar á báða vegu. Annan part af sverðinu fann egþar líka, sem
er i þuml. og 11 línur á lengd, og breidd lík og á hinum partin-
um í breiðara enda hans, og er auðséð, að þessi stutti hluti er
brotinn af þeim endanum, þótt þar sé nokkuð brotið af á milli.
f>annig hefi eg þá fundið af sverði þessu 7 þuml. og 5 línur. þ>etta
lá á botni lítillar bergrifu, sem var inn úr gjótu ekki einum þuml-
ungi ofar en botninn í Almannagjá, og þar hallar grundvellinum
inn að berginu. Líka fann eg þriðja hlutinn, lítinn bút af járni,
sem ekki verðr séð hvað er eða hefir verið. þ>annig er það bólgið
af ryði og breytt að lögun.
þ>að, sem Björn fann, er auðsjáanlega eftir hans lýsingu af
sama sverðinu; það var með handfangi (meðalkafla), og horn utan
um, og aðþví er hann segir, sem hringar eða pípunaglar úr látúni
væri slegnir inn í hornið umhverfis; þetta eru forn einkenni.
Tangi gekk í gegn með ró á enda og loku fyrir, að hann minnir.
Alls varþessi partr um 20 þuml. að lengd, ogbreiðastr um hjöltin,
enn þau voru þó af. þ>etta lá í sömu bergholunni. Ekki hygg
eg að þurfi að efast um, að þetta sé af fornu sverði; lagið sýnir
það og breiddin. jþessi fundr er allgóðr, og ljós vottr þess, að
botninn á Almannagjá hefir ekki sigið niðr, að minsta kosti á
þessum stað, í jarðskjálftanum 1789, eins og Sveinn Pálsson segir
í dagbók sinni frá 1792. Dr. Kálund getr um þetta í íslands
lýsingu sinni I. 92 og 93 neðanmáls1.
Um kveldið rétti eg dagbók mína, sem tími vanst, þar eð eg
átti allmikið ógjört.
þriðjudaginn 15. júní var smárigning um morguninn ; var eg
þó uppi á Lögbergi að gjöra myndina af Almannagjá, enn varð að
hætta, þvíað stórrigning gjörði, sem svo hélst til kvelds.
Miðvikudaginn 16. júní var stórrigning fram yfir miðjan dag;
gat eg þá ekki verið úti, enn teiknaði það, sem eg þurfti og gat
gjört inni, og gjörði við dagbók mína.
Fimtudagiun 17. júní var rigning og bleyta framan af. f>á
fór eg fyrst upp að Brúsastöðum, og rannsakaði þar tótt, sem köll-
uð er „ UoftótF; hún stendr í svo kallaðri Hofkinn, skamt austr frá
bœnum í túninu. þessi tótt er sporöskjumynduð; veggir ákaflega
þykkvir og vallgrónir. Tóttin er 60 fet að þvermáli á annan veg,
enn 40 fet á hinn. Eg kannaði veggi tóttarinnur með járnstafn-
um, og gat rakið grjótið í undirstöðunni víðast hvar í hleðslunni,
einkannlega að utan. Tóttin stendr í nokkrum halla, og er þar
I) Bidrag til en historisk topografisk Beskrivelse af Island ved P. E. Kristian Ka-
lund. Kjöbenhavn 1877.