Norðurljósið - 01.01.1981, Blaðsíða 7

NORÐURLJÓSIÐ
7
Vor mikli Guð er trúfastur.
Áður en munnlæknirinn framkvæmdi aðgerð sína,
sagði ég honum, að ég væri ekki hræddur við aðdeyja.
Sem lítill drengur, er ég sat á kné móður minnar, hafði
ég farið að treysta á Jesúm Krist sem frelsara minn.
En átján ára gamall, er orð dr. Bob Jones bergmáluðu
í eyrum mér, hafði ég gefíð Drottni ævi mína til að
þjóna honum. „Það er útkljáð mál, Drottinn, hér er líf
mitt. Þú gerir mig það sem þú vilt, þér til heiðurs og
dýrðar. Ég er þinn.“
Munn-læknirinn vísaði mér til róttæks höfuðs- og
háls-skurðlæknis til að vita, hvað hann leggði til mál-
anna. Hann var sérfræðingur í að nota kobolt (Það
er stálgrár málmur). Hann sagði, er hann hafði mark-
að fyrir svæðinu á andliti mínu, þar sem aðgerðin færi
fram: „Þú munt aldrei framar flytja helvítiselds og
fordæmingar-ræðu, predikari.“
Þegar hann sá, að ég hikaði, spurði hann: „Hvað er
að? Ertu hræddur?"
Ég sagði: „Nei, en þegar þú talar um þá gjöf, sem
Guð hefur gefið mér, og þjónustuna, sem hann hefur
falið mér, þá held ég, að ég verði að biðja meir
viðvíkjandi þessu áður en ég segi „já“.“
Við fórum heim til að tala saman og leita betur leið-
beininga hjá Guði. Hann gaf okkur frið, sýndi okkur,
að hann hafði leitt okkur til þessa læknis. Við fundum,
að áfram skyldi haldið, gert eins og hann stakk upp á.
Næsta dag, með frið Guðs í hjarta mér, gekkst ég
undir þessa læknisaðgerð. Meðan kóbolt-lækning-
amar stóðu yfír, sá ég sumajjeirra, sem höfðu fengið
þessa kóboltmeðhöndlun. Ég gat varla skilið orð af
því, sem þeir sögðu, og það var tómahljóð í rödd
þeirra. Ég velti fyrir mér: Skyldi ég verða svona eftir
fáeina mánuði eða fáeinar vikur? Ég tók náð Guðs
trúartaki, og friður Guðs flæddi yfir mig.
Það var á fjórtánda brúðkaupsafmæli okkar hjóna,
sem læknirinn framkvæmdi aðgerðina. Skorið var frá
ytri kanti augans niður í miðja vör. Vinstri hliðin á
kjálkanum og harða góminum var riumin burtu.
Ég gleymi því aldrei, er ég vaknaði eftir svæfínguna.
Hvílíkur, indæll friður var í sál minni. Ég vissi ekki,
hvort ég mundi geta talað aftur. Andlitið á mér var
hulið af umbúðum. Hjúkrunarkonan braut reglurnar
og leyfði konu minni að koma til mín. Hún spurði:
„Hvemig líður þér, elskan?“ Ég tók litla „töfra-
spjaldið,“ sem gerði mér kleift að tjá mig. Ég fór að
rita 2. Kor. 12. 9.: „Náð mín nægir þér.“ Ég strikaði
yfir orðið „nægir“ og ritaði „yfírfljótanleg“.
Ó, hve hún var yfirfljótanleg! Ég gat heyrt englana
syngja. Ég vissi, hvað sálmaskáldið (Davíð) var að tala
um, er það sagði: „Engill Drottins setur vörð kring-
um þá, er óttast hann.“ (Sálm. 34. 7.) Ég skynjaði
þessa nálægð. Hin indæla hljómlist himinsins tók að
flæða yfir sál mína. Ég fékk að reyna þann frið, sem er
æðri öllum skilningi, meðan ég var í endurhæfingar-
stofunni.
Meðan ég var á gjörgæsludeild, gátu ékki hjúkrun-
arkonumar skilið, hve andi minn var fullur af gleði.
Þær spurðu konu mína, hvort ég vissi, hvemig komið
væri fyrir mér. „Ó-já, hann veit það.“ Hún sagði þeim
svo, hvern ég ætti að.
Dásamlegt var það: að vitna um Krist á þessum
stað, bæði á undan aðgerðinni og á eftir, vita það, að ég
hitti þarna fólk, sem ég hefði aldrei hitt annars; og að
vita, að hönd Guðs var í þessum veikindum mínum.
Guð hefur gefið mér níu ár í viðbót til að halda
áfram í þjónustu hans. Með krafti hef ég getað predik-
að með gervikjálka-parti, án þess að ég hafi þurft
nokkurrar endurhæfingar í tali. Sálir hafa frelsast,
mannsævir breytst. Söfnuður okkar hefur stækkað.
Lof sé Guði, sem blessanir allar streyma frá.
(Þýtt úr „The Swordof the Lord“. - Sverði Drottins.)
Vanræktu ekki
Bænarstundina þína. Hún er andardráttur sálar-
innar.
Biblíuna þína. Hún er sverðið, sem þú sigrar með,
hamarinn, er þú byggir með, leiðarljós þitt á skugga-
legum, myrkum og ömurlegum dögum.
Líkama þinn. Hann er höfuðstólliim, sem þú átt
að versla með í átta tugi ára.
Huga þinn. Hann ert þú, að seilast upp til sjálfra
hugsananna um Guð. Menntun hans mun gera hann
víðfeðman og styrkja tök hans.
Hlátur þinn.
„Glatt hjarta veitir góða heilsubót.“ „Áhyggjur
reka nagla í líkkistuna, en gleðibros dregur annan
út.“ (John Woolcott.)
Mannorð þitt. „Það er gullið, sem þú greiðir með
þær kröfur, sem menningin gerir til þín.“
Ahrif þín. - „Þau verða til blessunar eða bölvunar
um alla eilífð.“
(Úr Church Herald, birt í „Sverði Drottins“.)
Þjáninga ráðgátan
Eftir dr. Daniel Fuchs.
Mjög elskuðu vinir mínir.
Hvers vegna skapaði Guð þjáningu? Vinsamlegast
dæmið ekki þannig, að ég fari með guðlast. Drottinn
veit, að ég er ekki að gera það. En því eldri sem ég