Norðurljósið - 01.01.1981, Síða 17

NORÐURLJÓSIÐ
17
Knúinn af áhuga drengsins, sagði hann: „Kristur.“
„Hvað er hann að gera, pabbi?“
„Getur þú ekki séð, að hann er að berja á hurð-
ina,“ sagði faðir hans.
„Hve lengi heldur hann áfram að berja?“
„Það veit ég ekki,“ var svarað.
Enn spurði drengurinn: „Hvers vegna er hann að
berja?“
„Af því að hann vill komast inn,“ svaraði faðirinn.
„Hvers vegna opna þeir ekki dyrnar, pabbi?“
Spurningin var endurtekin aftur og aftur. En hún
var of einbeitt, því að Rúben Jones leit undan og sagði:
„Eg veit það ekki, drengur minn.“
Lítið varð um samræður þá stund, sem eftir var af
matartímanum. Nema drengurinn endurtók aftur og
aftur: „Ég mundi opna dymar. Mundir þú ekki gera
það, pabbi?“
Er lokið var snæðingi, flýtti maðurinn sér af stað og
sagði við konuna sína: „Ég þoli ekki meira af spurn-
ingum hans.“
Um kvöldið ræddu þau saman, Rúben Jones og
kona hans. Aðallega töluðu þau um myndina og
spurningar sonarins. ,,Ó,“ sagði konan: „Hannhefur
alltaf haldið áfram. Er hann fór í rúmið, voru síðustu
orðin hans: „Ég óska þess, að fólkið opni fyrir mann-
inum.“ “
„Það er mjög einkennilegt,“ sagði maðurinn, „en
ég hef varla hugsað um annað síðan. Ég kem því ekki á
burt úr huga mínum: „Hvers vegna opna þeir ekki
dymar? Hvers vegna opna þeir ekki dymar?“ Ester,
ég held, að höndin sama hafi verið að berja að dyrum
hjá mér, núna upp á síðkastið. En fastast hefur verið
barið að þeim í dag. En hurðin er ennþá lokuð.“
„Hvers vegna opna þeir ekki dyrnar? Æ-i, það er
vandamálið. Ég er viss um, Ester, að Guð er að knýja
á dyrnar með hendi barnsins okkar. Það er kommn
tími til, að við sýnum meiri alvöru í þessum efnum.“
„Jæja,“ sagði konan hans, „ef þú ætlar að fara að
verða trúrækinn, þá kem ég með líka.“
Einmitt þessa viku voru haldnar vakningar sam-
komur í Ráðhúsi bæjarins. Menn þeir, sem unnu með
Rúben, gerðu gys að þeim. Þeir spurðu: „Hver ætlar
að láta frelsa sig?“ Þrátt fyrir gysið sóttu þau Rúben
og Ester þrjár samkomur. Predikarinn spurði síðasta
kvöldið: „Hver vill opna dyrnar og bjóða Gestinum
inn?“ Þetta minnti hjónin á spurningu sonar þeirra:
„Hvers vegna opna þeir ekki dyrnar, pabbi?“
Predikarinn hrópaði: „Sjá, nú er mjög hagkvæm
tíð! Sjá, nú er hjálpræðisdagur!“
Þetta nægði. Hjónin tóku þá ákvörðun, að honum,
sem verið hafði hinn Ókunni, skyldi héðan af treyst
sem frelsara og vini.
Liðin eru meira en tíu ár. Hann hefur verið þeim
„Ljós heimsins." Dagatalið varð dýrmæt eign. Aldrei
þreyttust þau að segja frá því, hvernig þau höfðu verið
leidd til Krists.
Hver er afstaða þín til Krists? Er hann innan dyra
eða utan þeirra? Hann sagði: „Sjá, ég stend við dyrn-
ar og kný á. Ef einhver heyrir raust mína og lýkur upp
dyrunum, mun ég fara inn til hans og neyta kvöld-
verðar með honum og hann með mér.“
(Eftir síra J. L. Thomas. Þýtt úr „The Sword of
the Lord“ - Sverði Drottins - 15/8 ’80. - S. G. J.)
„Elskar þú mig?u
„Og er þeir höfðu kveikt eld í miðjum hallargarðin-
um og setst við hann, settist Pétur meðal þeirra.“
(Lúkas 22. 55.)
Kallar þú þetta gamalt og gatshtið íhugunarefni?
Orð Guðs er ávallt nýtt og lifandi.
Hjá hverjum settist Pétur? Meðal óvina Jesú. Ekki
stóð á afleiðingunum. Hann afneitaði Herra sínum
eftir stutta stund, gerði það afdráttarlaust. Hvers
vegna þurfti þetta að henda Pétur? spyrjum við. Hef-
ur þessi frásaga eitthvert gildi fyrir aðra kristna menn?
Færi ekki betur á því, að á blöðum biblíunnar væri
hann sýndur sem hetjan án hrösunar?
Biblían segir sannleikann um Pétur. Þannig var
hann. Var hann öðrum frábrugðinn að einhverju
leyti? Stundum hefur, ef til vill, verið litið á hann sem
mann, ólíkan öðrum. í raun og veru er hann ímynd
allra manna á öllum tímum, sem hafa sömu persónu-
einkenni og hann. Eins og aðrir þurfti hann að fá kraft
heilags Anda til að sigra eiginn vanmátt og veikleika.
Með skím heilags Anda varð allt líf Péturs inni-
haldsríkt. Andinn gaf honum lífgandi orku upp frá
því. Tíminn, sem leið frá því, að Pétur hrasaði og af-
neitaði Herra sínum, þangað til hann mætti honum
upprisnum, var tímabil tómleiks og tilgangsleysis.
Allt virtist tapað, sem honum var nókkurs virði. Sá,
sem hann hafði bundið vonir sínar við, hafði beðið
ósigur. Andvörp hans fengu ekkert svar. - En þekkj-
um við ekki af eigin raun, hvemig Pétri leið þessa
daga? Þegar allt virðist vera án tilgangs, en freistingar
og efasemdir drottna?
Afneitun Péturs var afleiðing þess, að hann leitaði
yls við glæður hins guðvana heims. Kallar það ekki -
hjá þeim, sem gera það - fram afneitun í einhverri
mynd? Afneitun jafnvel þess, er áður var hjartanu
kærast?
„Elskar þú mig?“ Aftur var Jesús nálægur og gaf
sig á tal við hann, einmitt hann. Pétur skildi, hvað
Jesús átti við með þessari spurningu, sem hann hafði