Norðurljósið - 01.01.1981, Qupperneq 20

20
NORÐURLJÓSIÐ
níu böm. Stöðvarstjórinn vissi, að maðurinn var við
timburakstur úti í skógi á vetmm. Konan varð því að
vinna öll heimilisverk og fjósaverk, gera þau alveg ein.
Sannarlega þörfnuðust þau ókeypis aðstoðar. Hann
vissi líka, að enn átti konan von á bami.
Við jámbrautarstöðina hafði hann unnið í þrjátíu
ár. Aldrei hafði hann áður verið spurður slíkrar spurn-
ingar. Spumingin lét hann ekki í friði. Hugsandi stóð
hann við gluggann á annarri hæð. Hann horfði niður
að Rugsvea. Heyrðu, elsku konan mín. Hefur þú
nokkru sinni verið spurð: Getur þú vísað mér á ein-
hvern hér í sveitinni, sem þarfnast ókeypis heimils-
hjálpar?
Hann fylgdi með. augunum smávöxnu stúlkunni,
sem nálgaðist Rugsvea. Hún virtist nú vera lítill depill
niðri í dalnum.
Nú verður Karen á Rugsvea glöð. Hún verður senn
þrotin að kröftum. Víst er hún í þörf fyrir ókeypis að-
stoð. Tuttugu krónur I mánaðarlaun er ofviða þessum
stritandi manneskjum á Rugsvea. Merkilegar eru þær,
þessar trúboðssystur. Þær ryðja sér veg til afskekktra
staða. Hvorki predikarar eða prestar vilja fara þangað.
Það hlýtur að vera kraftur kærleikans, er knýr þær,
sagði frúin eftir nokkra stund.
Forvitnilegt verður að sjá, hvernig þetta endar,
sagði maðurinn um leið og hann fór ofan aítur til að
sinna skyldustörfum sínum.
A leiðinni til hins ábenta staðar varð María Helge-
sen að þakka Guði, sem nú hafði gert það að veruleika,
er hún í innri heimi sínum hafði séð mánuðum saman.
Hún var ekki í vafa um, að hún átti að fara til bæjarins
Rugsvea. Járnbrautarstöðina, stöðvarstjórann stór-
vaxna, búgarðinn og smáhýsin umhverfis hann, allt
þetta hafði hún séð eins og í sýn. . . . Æ-i, það yrði
gott að hefja starf og þjóna Drottni á þann hátt, sem
hann vildi. Minningar vöknuðu í hugahennar, meðan
hún var á leiðinni. Hún hugsaði um góða söfnuðinn,
sem hún var í, afturhvarf sitt, er hún var sjö ára telpa.
Hún minntist Óla, sem kenndi í sunnudagaskólanum.
Hún minntist bænanna hans, er hún fann sárt til
synda sinna. Hann leit svo á, að hún gæti frelsast, þótt
hún væri aðeins sjö ára gömul. Nú var Óli farinn héð-
an og var í himninum. . . . Söfnuðurinn heima var
góður söfnuður gagnvart bömum, æsku og öldruðu
fólki.
Góða stöðu hafði hún hreppt, er hún var átján ára.
Stöðunni sagði hún upp, er Guð kallaði hana til að
vera heimatrúboði. Það var álit flestra í söfnuðinum,
að hún ætti að sækja um starfsleyfi og bíða. Hún
brenndi allar brýr að baki sér. Hefði Guð kallað hana,
þá væri hann fús til að hjálpa henni þannig, að allir
gætu séð það.
María, þú hefur engar gáfur til að vera trúboðs-
systir. Þjónaðu Guði hér heima í söfnuðinum með
þeim gáfum, sem þú hefur.
Eitthvað svipað þessu hafði oft verið sagt við hana.
Þegar hún bað um meðmæli sem fagnaðarboði
(heimatrúboði) fékk hún þau ekki.
Ég get þó fengið meðmæli þannig, að ég sé í söfnuð-
inum, sannkristin og óski eftir að þjóna Guði í kyrr-
þey, hafði hún sagt. Slík meðmæli fékk hún, með-
mæli, sem voru miklu, miklu betri en hún hafði vænst.
Þakklæti fyllti hjarta hennar, er hún hélt til Rugsvea.
Það átti að vera fyrsti staðurinn hennar sem fagnaðar-
boða. Köllun sinni ætlaði hún að gegna á heimilunum
sjálfum. Það brann sá eldur í hjarta hennar, að hún
talaði .um Krist. Ókeypis ætlaði hún að hjálpa fólkinu
á Rugsvea og í kyrrþey, uns klukka Guðs hringdi,
að hún skyldi hefja starf fagnaðarboðans. Gítarinn,
biblían, söngbækur, stoppunál og annað ætlaði hún að
nota sem verkfæri við starf sitt.
„Kom inn“, svaraði kvenrödd þýð. María steig yfir
þröskuldinn inn í stóra eldhúsið á Rugsvea.
Getið þér haft gagn af ókeypis hjálp hér á heimil-
inu? Ég vil aðeins fá mat og húsnæði fyrir hjálpina.
Konan stóð kyrr sem fjötruð væri. Hafði hún heyrt
rétt?
Gagn af ókeypis hjálp!
Já, þú sérð nú börnin öll í rifnum brókum og
skyrtum. Bráðum kemur tíunda barnið, eða þau geta
orðið ellefu, því að ég held, að þetta séu tvíburar. Úti í
fjósinu eru mörg dýr, sem þarf að sjá um. Maðurinn
minn er með hestinn í timburskóginum á hverjum
degi. Við getum ekki greitt tuttugu krónur á mánuði
fyrir heimilshjálp. Og svo kemur þú og spyr, hvort við
þörfnumst ókeypis hjálpar? Ég verð að segja þökk
fyrir. Og sé Guð til, þá er það hann, sem hefur sent
þig. Æ-i, settu þig niður, svo hita ég kaffí og steiki egg
og flesk með brauðinu.
Fyrirgefðu, ég gleymdi að segja þér nafnið mitt.
Ég heiti María.
Ekki var talast mikið við, meðan setið var við borð-
ið. Báðar fundu, að þetta var bænasvar. Síðar um
kvöldið gekk María upp að járnbrautarstöðinni. Með-
ferðis hafði hún sleða til að láta farangur sinn á. Hús-
bóndinn á Rugsvea var einnig kominn heim. Hann
var álíka stór og sterkur sem stöðvarstjórinn. En hann
stóð þarna líka með augun full af tárum.
Einkennilegt er, sagði hann um síðir, að hingað
kemur manneskja, sem er okkur alveg ókunnug, sagði
hann loksins. Við verðum bara að þakka og vera glöð.
Nú verður að hita vel upp herbergið, sem hún á að
hafa. Þegar stúlkan kemur til að vinna hér fyrir ekki
neitt, þá má ekki láta hana helfrjósa mitt í viðar-
hrúgunni, bætti hann við.
Er María var farin, létu þau hjónin gleði sína í ljós