Norðurljósið - 01.01.1981, Qupperneq 33

NORÐURLJÓSIÐ
33
Sagan^ er hefur hrifíð mig mest.
Aldrei heyrði ég aðra eins sögu
Eftir dr. Bob Jones, eldra.
Maður nokkur sagði mér þessa sögu. Hann var þá
kominn yfír áttrætt . . . Hér kemur hún.
Ég var í Arkansas, er borgarastyrjöldin (þrælastríð-
ið) geisaði. Hinum megin voru hundruð tjalda. Voru í
þeim hermenn okkar. Mislingar fóru að ganga. Marg-
ir af hraustustu piltunum okkar dóu. Við reistum fleiri
tjöld neðar í dalnum og fluttum alla sjúklingana þang-
að. Auðvitað var þetta gert til að varðveita heilbrigði
annarra. Ég var settur yfir þessa sjúkradeild.
Kvöld nokkurt, er ég var í deildinni, gekk ég fram-
hjá sjúkrabedda. Þarna lá mjög veikur hermaður.
Varla var hann meira en 17 ára gamall. Pilturinn
horfði á mig. Svipur hans var átakanlegur. Hann
sagði: „Deildarvörður, ég held ég muni deyja. Ég er
ekki sannkristinn. Móðir mín er ekki sannkristin.
Faðir minn er ekki sannkristinn. Kristilegt uppeldi
hef ég ekki fengið. Ég hef aldrei komið í kirkju. í
sunnudagaskóla fór ég aðeins einu sinni með vini
mínum.
Kona kenndi í einum bekk í sunnudagaskólanum.
Hún virtist vera mjög góð kona. í biblíunni las hún
eitthvað fyrir okkur. Það var um mann, ég held hann
hafi heitið Nikódemus. Sagan var að minnsta kosti um
mann, sem fór að finna Jesúm um nótt. Jesús sagði
þessum manni, að hann yrði að endurfæðast.
Kennslukonan sagði, að allir yrðu að endurfæðast, til
þess að þeir kæmu til himins, þegar þeir deyja. Ég hef
aldrei endurfæðst, og þannig vil ég ekki deyja. Vilt þú
ekki sækja herprestinn, svo að hann geti sagt mér,
hvernig eigi að fæðast aftur?“
Gamli maðurinn hikaði andartak. í þá daga nefndi
ég mig óvissutrúarmann. í rauninni var ég ekkert,
nema gamall syndari. Ég sagði því við piltinn: „Þú
þarft ekki herprestinn. Vertu rólegur. Allt fer vel.“
Ég gekk nú um sjúkradeildina. Kom ég aftur að
beði piltsins. Hann starði á mig hryggum augum og
sagði: „Deildarvörður, ef þú vilt ekki sækja herprest-
inn, náðu þá í lækninn fyrir mig. Ég er að kafna.“
„Sjálfsagt,“ mælti ég, „ég skal ná í lækninn fyrir þig.“
Ég fór og fann lækninn. Hann þurrkaði slím úr hálsi
piltsins, svo að honum varð léttar að anda. Ég vissi, að
pilturinn mundi deyja. Ég hafði séð marga, sem voru í
svipuðu ástandi og hann. En þessi piltur var svo
indæll, að bókstaflega klifraði hann inn í hjarta mitt.
Hann þakkaði mér fyrir góðsemi mína. Hann þakkaði
lækninum, að hann var honum góður. Við fórum síð-
an á brott frá beði hans.
„Ég kom aftur um það bil einni stundu síðar. Ég
bjóst við, að pilturinn væri dáinn. Hann háði stríð sitt
erm. Hann horfði á mig með deyjandi augum og sagði:
„Þetta er gagnslaust, deildarvörður. Ég er að deyja,
og ég er ekki ennþá endurfæddur. Vilt þú ekki sækja
herprestinn og láta hann segja mér, hvernig ég eigi að
endurfæðast?“ Ég horfði á hann andartak og hugsaði
um, hve ósjálfbjarga hann var í greipum dauðans. Ég
sagði því við hann: Allt í lagi, sonur sæll. Ég skal sækja
herprestinn.”
„Ég gekk frá honum fáein skref en sneri aftur að
bedda hans. Ég sagði við hann: „Drengur minn, ég
ætla ekki að sækja herprestinn. Ég ætla sjálfur að segja
þér, hvað þú átt að gera.
„Nú, þú skilur, að ég er óvissutrúar maður. Ég
veit ekki, hvort nokkur himinn er til, heldur ekki hvort
helvíti er til. Ég veit ekki neitt. Jú, ég veit eitt. Móðir
mín var góð kona. Ég veit, að móðir mín þekkti Guð,
ef hann er til. Sé himnaríki til, þá veit ég, að hún er
þar. Ég ætla að segja þér það, sem móðir mín sagði
mér. Svo getur þú séð, hvort það kemur þér að gagni.“
„Nú, ég ætla að kenna þér grein úr ritningunni.
Hún er Jóhannes 3. 16. „Því að svoelskaði Guðheim-
inn, að hann gaf son sinn eingetinn, til þess að hver,
sem á hann trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft líf.“
Móðir mín sagði, að ég gæti ekki frelsað mig sjálfur.
Ep ef ég vildi trúa á Jesúm, mundi hann frelsa mig.“
„Ég bað piltinn að hafa versið yfir með mér. Ég
byrjaði. Hann tók upp orðin eftir mér, veikum og
titrandi rómi: „Því að svo elskaði Guð heiminn,“ „því
að svo elskaði Guð heiminn,“ „að hann gaf son sinn
eingetinn,“ „að hann gaf son sinn eingetinn,“ „til
þess að hver, sem á hann trúir,“ „til þess að hver, sem
á hann trúir,“ „glatist ekki, heldur hafi eilíft líf,“
„glatist ekki, heldur hafi eilíft líf.“
„Nú, drengur minn, móðir mín sagði, ef einhver
treystir á Jesúm, þá glatast hann ekki, heldur hefur
eilíft líf.“
Ég benti piltinum á aðra grein, sem móðir mín
kenndi mér. En hann lokaði augunum, teygði hend-
urnar yfir brjóstið og hvíslaði orðin hægt og endurtók
sum þó nokkrum sinnum: „Því að svo elskaði Guð
heiminn, að hann gaf sinn eingetinn son, til þess að
hver, sem, hver sem, hver sem trúir á hann, trúir á
hann, trúir á hann . . .. “ Þá þagnaði hann og sagði
með skýrum rómi: „Guði sé lof, deildarvörður, þetta
nægir. Ég trúi á hann. Ég glatast ekki! Ég á eilíft líf!
Ég er endurfæddur! Deildarvörður, móðir þín hafði
rétt fyrir sér. Hvers vegna prófar þú þetta ekki? Gerðu
það, sem móðir þín sagði. Þetta gagnar, deildarvörð-
ur. Þetta gagnar. Aður en ég fer héðan, deildarvörður,
langar mig til, að þú gerir eitthvað fyrir mig. Færðu