Norðurljósið - 01.01.1981, Síða 46

46
NORÐURLJÓSIÐ
Eiríkur hneigði sig glaðlega til samþykkis. Hann
þekkir þig vel, Graham. Eg hef sagt honum frá þér. Eg
ætla að biðja hann að gera þig hamingjusaman. Eg er
viss um, að hann gerir það. Æ, verður þú nú endilega
að fara?
Foringinn ungi fyrirvarð sig ekki, þó að hann lyti
niður að Eiríki litla, sem lagði hendurnar um hálsinn
á honum og kyssti á veðurbarinn vanga hans.
Vertu sæll, ég skal reyna að vera rólegur, þó að þú
farir. Nú er mér sama, þó að ég verði fyrir vonbrigð-
um. En ég skal aldrei, aldrei gleyma þér.
Orð Eiríks litla hljómuðu fyrir eyrum hans, er hann
lagði af stað. Eg skal aldre'i, aldrei gleyma þér. Hann
hugsaði til þess með hryllingi, hvað foringjarnir hinir,
félagar hans, mundu segja, ef þeir vissu um þann
félagsskap, sem hann hafði haft upp á síðkastið.
Æ, ég öfunda þennan dreng fyrir trú hans og sæ'lu,
muldraði hann. Eg vildi svo feginn fylgja dæmi hans.
Það eru ekki trúarbrögðin, sem hann hefur fundið og
fagnað heldur sönn og lifandi persóna. - Og það er nú
einmitt það, sem ríður baggamuninn.
Graham foringi fór aftur til herdeildar sinnar og
hélt áfram sínu gamla lífemi. Alltaf hlakkaði hann þó
til að fá bréf frá Eiríki litla. Hann reyndi árangurs-
laust að kæfa niður þessa huldu og óslökkvandi þrá í
brjósti sér. Það var eitt kvöld, er hann hafði fengið eitt
af þessum kynlegu bréfum, að hann fór inn í herbergi
sitt með þeim ásetningi: að ganga úr skugga um, hvort
nokkuð væri í þessum trúarbrögðum, sem gæti átt við
hann. Eða hvort þetta væri aðeins við hæfí saklausra
barna eða auðtrúa kvenna.
Eg get ekki þolað þetta lengur, hugsaði hann,
gramur í geði. - Eg fæ ekki að vera í friði fyrir þessu
dag eða nótt!
Síðan breiddi hann út bréf barnsins og fór að lesa
það einu sinni enn.
Hjartans kæri vinur.
Það gladdi mig að fá þitt góða bréf. Mér er óðum að
batna, svo að læknirinn sagði síðast, þegar hann skrif-
aði, að ég mætti bráðum ríða litlum hesti í stað þess
að láta aka mér í vagni. Ég hlakka til þess. Minn kæri
faðir er mjög veikur. Hann hefur aldrei skrifað mér,
síðan ég skrifaði honum og sagði honum, hve góðan
vin ég hafði fundið. Hann skrifaði fóstru og bað hana
að ávíta mig ekki, því að ég mundi brátt gleyma þessu.
Hann hefur fengið veikina, sem er að ganga í Afríku.
Ég er alltaf að biðja Drottin Jesúm að láta honum
batna, svo að hann geti komið fljótt heim aftur. Kæri
vinur minn, ertu ekki ennþá neitt sælli? Ég er sælli dag
frá degi. Ég hef sagt Jesú frá þér. Ég veit, að hann
kennir líka í brjósti um þig. Hann vill, að menn séu
glaðir. Það hef ég lesið í nýja testamentinu. Hefur þú
sagt honum, hvað gangi að þér? Ég ímynda mér, að þú
hafír gert það. En heldur þú ekki, að hann geti gert
allt? Það, sem mig undrar mest, er það, að hann fann
vasahnífínn minn. Ég týndi honum, en nafnið mitt
stóð á honum, því að pabbi gaf mér hann. Mig var
búið að vanta hann í fleiri mánuði. En ég vissi, að Guð
getur allt, svo að ég bað hann að fínna hnífínn minn.
Ég sagði fóstru minni, að hnífurinn mundi fínnast, en
hún hló að mér. í gær kom Rex með hann. Hann hafði
fundið hann í heyhrúgu í garðinum. Jesús var góður
að láta Rex fínna hann. Hann veit, að hundinum þykir
mjög gaman að fínna hluti. Rex var glaður, og ég líka.
Fóstra segir, að ég megi ekki skrifa meira.
Þinn elskandi vinur,
Eiríkur.
Hef ég sagt honum, hvað gangi að mér? hugsaði
Graham með sjálfum sér. Auðvitað ekki. Ég veit það
ekki sjálfur. Ef þessi bók er sönn, verð ég ekki í rónni
fyrr en ég hef gert það. Innst í sálu minni trúi ég því,
að hún er sönn. En það er svo erfítt að byrja. Éiríki
litla gekk það nógu vel. Ef ég væri orðinn barn aftur,
þá væri það hægðarleikur. En þar sem er það ekki -
Það var sem Graham foringi vaknaði af draumi.
Hann var með biblíu í höndunum og hafði í hugsunar-
leysi rennt augum yfir blöð hennar. Nú urðu fyrir
honum þessi orð, sem festust eins og með eldletri í sál
hans:
„Nema þér snúið við og verðið eins og bömin,
komist þér alls ekki inn í himnaríki.“
„Hver, sem lítillækkar sig eins og barn þetta, hann
er mestur í himnaríki.“
Hinn ungi maður var lengi sokkinn í djúpar hug-
leiðingar. Um miðnætti lá Graham á bæn: „Ég trúi,
Herra, en hjálpa þú trúarleysi mínu.“
7. KAFLI
Bréfaskipti.
Kæri vinur.
Ég er í vanda staddur og hef verið að gráta í allan
dag. Minn elskulegi faðir er dáinn, og ég sé hann ekki
fyrr en ég kem í himnaríki. Fóstra mín heyrði það í
gær. Læknirinn kom til mín í dag og föðursystir mín,
sem ég þekki alls ekkert, því að pabbi bað hana að
koma aldrei til mín. En hún var hjá honum, þegar
hann dó. Hann var á leiðinni heim og dó ekki fyrr en
hann var kominn til Englands. Föðursystir mín þekkir
Jesúm og elskar hann eins og ég. Ó, hvað ég gleðst af